Piołun lub Piołun (botanika: Artemisia absinthium L.) należy do rodziny słoneczników. Jest również popularnie znany jako absynt lub robak.
Występowanie i uprawa piołunu
Piołun rośnie jako wieloletni krzew o silnym kłączu, najlepiej na glebach suchych, wapiennych.
Roślina o wysokości do 120 cm, posiada charakterystyczne srebrnoszare, owłosione liście i silny aromatyczny zapach. Piołun kwitnie od lipca do września. Jego kwiatostany składają się z licznych, małych, kulistych miseczek, w których można znaleźć żółte kwiaty rurkowate.
Piołun rośnie na wysokości do 3500 metrów. Jest szeroko rozpowszechniony w Europie, Azji, Afryce Północnej, a teraz także w Ameryce Północnej i Południowej. Piołun jest uprawiany lokalnie jako roślina lecznicza.
Efekt i aplikacja
Piołun zawiera olejek eteryczny, którego głównym składnikiem jest trujący tujon. Gorzkie substancje występują w dużych stężeniach w piołunu, głównie absynt. Wykryto również różne flawonoidy. Ponadto podejrzewa się niewielkie ilości Azytelenu.
W Niemczech zbiera się i uprawia piołun, którego jakość jest zapisana w Farmakopei Europejskiej. Stosuje się końcówki gałęzi roślin kwitnących. Z jednej strony trafiają na rynek jako lek cięty do preparatów herbacianych. Jako fitofarmaceutyki dostępne są również suche ekstrakty (w postaci drażetek lub tabletek) oraz ekstrakty wodne lub wodno-alkoholowe (jako nalewki lub krople).
Oprócz wykorzystania piołunu jako leku, zioło piołunu jest dodawane jako przyprawa do żywności, która jest trudna do strawienia w niektórych regionach. Najbardziej znanym jest prawdopodobnie użycie piołunu do produkcji wina wermutowego i absyntu - nieszkodliwego, wysokoprocentowego napoju alkoholowego.
Możliwe skutki uboczne przedawkowania piołunu to senność, a nawet majaczenie, złe samopoczucie i wymioty. W ciężkich przypadkach może dojść do uszkodzenia nerek. Wynika to z toksycznego działania tujonu zawartego w piołunu.
Znaczenie dla zdrowia
Już w starożytności Piołun używany jako roślina lecznicza. Uważano, że piołun pobudza apetyt i wspomaga trawienie. Hildegard von Bingen opisała szczegółowo zastosowanie piołunu w medycynie tradycyjnej w średniowieczu. Udokumentowano również wykorzystanie piołunu jako środka odrobaczającego, na co wskazuje również anglojęzyczna nazwa piołunu jako „piołun”.
Jako komitet Europejskiej Agencji ds. Autoryzacji Leków, https://vpxl.net, Komitet ds. Ziołowych Produktów Leczniczych (HMPC) decyduje o klasyfikacji leków ziołowych i ich zatwierdzeniu jako leków ziołowych. Piołun został sklasyfikowany przez HMPC jako tradycyjny lek ziołowy.
Udowodniono, że piołun pobudza apetyt, łagodzi problemy trawienne i stymuluje pracę wątroby. Piołun jest więc stosowany głównie w leczeniu przejściowej utraty apetytu, wzdęć, nieżytów żołądka i innych dolegliwości skurczowych przewodu pokarmowego.
Osoby cierpiące na kamicę żółciową lub inne choroby dróg żółciowych powinny przed rozpoczęciem leczenia skonsultować się z lekarzem. Osoby z alergią na rodzinę stokrotek nie mogą stosować preparatów z piołunu. Nie zaleca się również kobietom w ciąży i matkom karmiącym. Stosowanie piołunu nie jest również zalecane dla dzieci i młodzieży, ponieważ nadal nie ma ustaleń dotyczących jego bezpieczeństwa.
W przypadku stosowania dostępnych na rynku fitofarmaceutyków należy przestrzegać instrukcji dawkowania producenta. Aby zaparzyć herbatę, łyżeczkę piołunu wlewa się do około 150 mililitrów wrzącej wody, odstawia na 10 do 15 minut, a następnie odcedza. Zalecamy trzy filiżanki świeżo parzonej herbaty dziennie. Aby pobudzić apetyt, napar herbaciany z piołunu należy wypić około pół godziny przed posiłkiem, w przypadku ostrych dolegliwości trawiennych po posiłkach.
