Rolfing

Plik Rolfing to uzupełniający zabieg medyczny na tkankę łączną autorstwa biochemika Idy Rolf, który dopasowuje ciało grawitacyjnie do ideału linii pionowej. Wskazaniem do terapii są dolegliwości takie jak ból pleców. Przeciwwskazania pojawiają się np. Przy implantach, zapaleniach czy otwartych ranach.

Co to jest Rolfing?

Sieć powięzi składa się z tkanek miękkich tkanki łącznej. Wnikają w całe ciało jako łącząca sieć napięć. Rolfing to forma indywidualnej pracy z ciałem, która wpływa na sieć powięzi i ma na celu zestrojenie ciała z ideałem linii pionowej.

Uzupełniające leczenie medyczne jest opatrzone znakiem towarowym i związane z integracją strukturalną. Za założycielkę Rolfing uważa się amerykańską biochemik Ida Rolf, która w latach 70. rozwinęła swoje teorie integracji strukturalnej. Pierwsze przemyślenia na temat Rolfingu sięgają lat pięćdziesiątych XX wieku i były wykładane w Ida Rolf's Rolf Institute w Boulder / USA.

Podstawową ideą Rolfingu jest założenie, że organizm potrzebuje mniej energii, gdy tylko ustawi się w linii pionowej. Według Rolfa to nie mięśnie, ale powięź są szczególnie istotne dla utrzymania ciała. Według jej spekulacji tkanka łączna reaguje stwardnieniem na codzienny stres i urazy. Rolfing ma na celu ręczne poluzowanie tego utwardzania, a tym samym trwałą poprawę postawy.

Funkcja, efekt i cele

Ciało potrzebuje mniej energii, aby się wyprostować, im bliżej ideału linii pionowej są poszczególne części ciała. To założenie stanowi podstawę Rolfingu. Powięź zmienia się przy dłuższej ekspozycji i na skutek urazu.

Wzmocnienia i stwardnienie w utrwaleniu tkanki nabrały złej postawy i tym samym ograniczają mobilność chorego. Poszczególne sekcje nadwozia nie są już zgodne z ideałem linii pionowej. Według Idy Rolf, Rolfing powinien umożliwić trwałą poprawę postawy poprzez ręczne traktowanie powięzi i ponownie zbliżyć sekcje ciała do linii pionowej. W rezultacie do wyprostowania potrzeba mniej energii. Rolfing ma na celu nie tylko problemy zdrowotne, ale także dostosowuje ciało do grawitacji.

Na początku zabiegu diagnoza polega na skanowaniu tkanki łącznej. Rolfer łagodzi stwardnienie i napięcie wykryte w ten sposób, powoli i ręcznie naciskając na dotkniętą tkankę łączną.

W zależności od obszaru ciała i głębokości stwardnienia terapeuci rozpuszczają je opuszkami palców, kostkami, dłońmi lub łokciami. Elementy ruchowe, czynniki percepcji i elementy orientacji w grawitacji stanowią elementy uzupełniające terapii. Czynniki psychospołeczne również mogą odgrywać rolę w rolfingu. Najczęściej Rolfing prowadzony jest w celach zdrowotnych. Optymalizuje postawę i zapewnia większą swobodę ruchów.

Jako rzeczywisty środek terapeutyczny, metoda ta jest czasami stosowana przy dysfunkcjach mięśniowo-powięziowych oraz przy przewlekłych stanach bólowych lub złej postawie. Strukturalne zmiany powięzi w wyniku urazu mogą być również wskazaniem do leczenia metodą Rolfing. Z reguły dziesięć sesji po 50 do 90 minut każda odbywa się w ciągu około trzech miesięcy. Na początku każdej sesji terapeuta analizuje postawę pacjenta oraz ocenia strukturę powięzi podczas chodzenia i stania.

Zabieg manualny odbywa się na kanapie. Po terapii manualnej następują elementy ruchowe, które są włączane podczas siedzenia, stania lub chodzenia. Oprócz optymalizacji wszystkich codziennych pozycji, Rolfer współpracuje z pacjentem, aby opracować bardziej ekonomiczne opcje ruchu do codziennego użytku.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa

Rolfing może powodować ból tkanki łącznej w trakcie i krótko po zabiegu. Jednak ból zwykle ustępuje w ciągu kilku godzin. W pewnych okolicznościach zabiegi Rolfing są bardziej szkodliwe niż dobre dla twojego zdrowia.

Na przykład ostre choroby zapalne i tętniaki lub ostre zapalenie żył są uważane za przeciwwskazania. To samo dotyczy słabo zagojonych ran. Pacjenci z osteoporozą i kobiety w ciąży również powinni powstrzymać się od leczenia. Terapia jest również nieodpowiednia dla chorych na nowotwory, miażdżycę czy choroby psychiczne. Ostrożność zaleca się również przy długotrwałej kuracji kortyzonem, w przypadku deficytów ruchowych spowodowanych kością, reumatyzmu zapalnego i chorób zwyrodnieniowych mięśni. Inne możliwe przeciwwskazania to niedawny uraz, przepuklina dysku i choroba serca.

W przeszłości obserwowano także poważne komplikacje u pacjentów z implantami, ponieważ wszczepione elementy mogły się ześlizgnąć podczas terapii. Skuteczność Rolfingu pozostaje kontrowersyjna. Badanie kliniczne pacjentów z przewlekłym bólem pleców przemawia obecnie za zmniejszeniem codziennych ograniczeń. Oprócz tych wyników badań w Rolfing dostępne są tylko raporty z doświadczeń i mniejsze badania o niewielkiej wartości informacyjnej. Ten związek skłania w szczególności zakłady ubezpieczeń zdrowotnych do ostrej krytyki tej metody. Ze względu na brak dowodów skuteczności, niemieccy i austriaccy ubezpieczyciele zdrowotni nie pokryli jeszcze kosztów leczenia Rolfing.

Ponieważ Rolfing nie jest wymieniony w katalogu Hufeland i dlatego nie jest jednym z uznanych zabiegów naturopatycznych, prywatne firmy ubezpieczeniowe niekoniecznie są zobowiązane do pokrycia kosztów. Prywatne dodatkowe ubezpieczenie pokrywa przynajmniej część kosztów w Austrii. Szwajcaria jest jedynym krajem niemieckojęzycznym, który już traktuje Rolfing jako uznaną metodę terapii i leczy metody lecznicze uznawane przez medycynę komplementarną. Dlatego szwajcarskie ubezpieczenie dodatkowe pokrywa dużą część kosztów terapii.