Piromania

w Piromania jest patologicznym zaburzeniem psychologicznym, w którym osoby zainteresowane odczuwają patologiczne (kompulsywne) pragnienie rozpalenia ognia bez wyraźnego powodu. Pyromania to jedna z najbardziej spektakularnych, ale też jednej z najpoważniejszych chorób psychicznych.

Co to jest piromania?

Zjawisko Piromania nie zostało jeszcze w pełni zbadane i cieszy się dużym zainteresowaniem kryminologów, neurologów, kryminalistów i psychologów. Różne podejścia terapeutyczne poszukują środków zapobiegawczych, aby zapobiec poddaniu się chorobliwej chęci wzniecania pożarów przez osoby dotknięte chorobą. Do dziś jest bardzo mało wiedzy naukowej i medycznej potwierdzonej na temat patologicznych podpalaczy.

przyczyny

Obraz kliniczny patologicznego podpalenia to niezwykły, a przede wszystkim poważny obraz kliniczny. Przyczyny i przyczyny, które prowadzą do tego zaburzenia psychicznego, nie zostały jeszcze ostatecznie zbadane i sklasyfikowane. Chodziło o próbę lub całkowite podpalenie obiektów i domów bez pozornie zrozumiałego motywu. Często są to impulsywne akty wynikające z emocjonalnego nastroju.

Osoby dotknięte chorobą ulegają patologicznemu lub zmysłowemu popędowi bez jasnego pomysłu. Czasami są zaskoczeni tym, co sami zrobili. Obraz kliniczny charakteryzuje się wyraźną fascynacją wszystkimi procesami, które mają związek z ogniem i późniejszym ogniem. W okresie poprzedzającym podpalenie piroman przeżywa podniecenie emocjonalne. Jeśli płomienie rozprzestrzeniają się po zakończeniu pożaru, podpalacz obserwuje swoją pracę z zaczarowanym podziwem.

Nie wszyscy piromani opuszczają miejsce zdarzenia po zakończeniu pracy, ale pozostają jako widzowie na miejscu zbrodni.Często to nawet oni uruchamiają sygnał alarmowy dla policji i straży pożarnej. Podczas ogniska pierwsze napięcie ustępuje miejsca odprężeniu, zadowoleniu, dobremu samopoczuciu i przyjemności. Piromani nie postrzegają rozpalonych przez siebie pożarów jako czynów niebezpiecznych i karalnych, ale jako dzieło, z którego są dumni.

Nie ma poczucia winy w obliczu zniszczenia cudzego mienia, związanych z tym niebezpieczeństw i możliwego śmiertelnego skutku dla zainteresowanych osób.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Piromani nie mają wglądu w swoją chorobę. Wydaje się, że mężczyźni częściej doświadczają tego zaburzenia psychicznego niż kobiety. Piromani mają niską samoocenę, słabe umiejętności społeczne i często żyją w trudnych warunkach społecznych. Cechom tym może towarzyszyć obniżona inteligencja, niska empatia i trudności w uczeniu się.

Wielu piromanów miało problemy behawioralne, gdy mieli dzieci. Gazety regularnie donoszą o piromanach, którzy pracują jako strażacy dla lokalnej straży pożarnej. Podczas gaszenia samodzielnie podpalonego ognia odznaczają się szczególną aktywnością i odważnym zachowaniem, co spotyka się wówczas z dużym uznaniem w środowisku społecznym. Jeśli osoby dotknięte chorobą nie zostaną szybko złapane na gorącym uczynku i przeżyją swoje zachowanie przez długi czas, istnieje ryzyko, że staną się chroniczne.

Jeśli wybuchną pożary nienawiści, zawiści, zemsty, złości, buntu, upokorzenia, zazdrości i ogólnego niezadowolenia z zawodowego i prywatnego otoczenia społecznego, psychologom trudno jest zdecydować, kiedy dochodzi do podpalenia z powodu niskich motywów osobistych, a kiedy jest granica. Pyromanię przekroczono. Rozpalając pożary piromani dążą do zmiany swojego życia i otoczenia społecznego.

Czujesz władzę nad sytuacją i zaangażowanymi osobami. Akty terrorystyczne lub motywowane politycznie, a także akty sabotażu należy wyraźnie odróżnić od piromanii. Nawet podpalenie, które służy zatarciu śladów przestępstw, nie mieści się w obrazie tego patologicznego zaburzenia.

Diagnoza i przebieg choroby

Aby znaleźć skuteczne metody diagnostyczne i terapeutyczne, należy najpierw zająć się odkryciami sądowymi (sądowo-psychiatrycznymi) i naukowo udowodnionymi. Duża część skazanych należy do grupy wiekowej dzieci i młodzieży zajmującej się oświetleniem rozwojowym i zabawą zapałkami.

Pyromania dotyka głównie ludzi w pierwszym trymestrze życia. Większość sprawców jest karana, często nie są małżeństwem, nie są rozwiedzeni ani w separacji. Pewną rolę może również odgrywać izolacja społeczna. Na obszarach wiejskich dochodzi do wielu podpaleń. Dorośli wolą rozpalać ogniska w nocy, nastolatki w dzień. Około jedna piąta piromanów jest upośledzona umysłowo, a eksperci medycyny sądowej zakładają zaburzenie osobowości w co dziesiątym przypadku. Dominującym motywem jest frustracja i niezadowolenie z własnego życia i otoczenia społecznego.

Zemsta rzadko jest motywem, ponieważ piromani w większości nie mają związku z poparzonymi ofiarami. Chociaż nowe klasyfikacje wykluczają spożywanie alkoholu, narkotyków i podobnych środków odurzających z patologicznego obrazu klinicznego, w wielu przypadkach alkohol odgrywa rolę. Ten problem dotyczy szczególnie starszych podpalaczy. Rzadkie diagnozy to demencja, psychozy urojeniowe, depresja, motywy samobójcze i seksualne, organiczny psychosyndrom mózgu i inne zaburzenia osobowości.

Komplikacje

Kiedy piromania jest postrzegana jako zaburzenie samo w sobie, pociąga za sobą przede wszystkim komplikacje w postaci trudności prawnych. Uszkodzenie mienia, aw gorszych przypadkach obrażenia ciała piromana mogą oznaczać utratę pieniędzy, statusu społecznego, a nawet wolności. Podobnie piromania może prowadzić do jakiejś formy izolacji. Im częstsze są pożary, tym większe ryzyko konieczności wzięcia za nie odpowiedzialności.

Ponadto to zaburzenie kontroli impulsów bardzo często wiąże się z innymi dolegliwościami psychicznymi, co prowadzi do dalszych komplikacji. Jeśli patologiczne podpalanie jest mechanizmem kompensacyjnym (brak poczucia własnej wartości, obniżona inteligencja), epizody, w których dana osoba podpala lub planuje rozpalić ogień, mogą wzrosnąć, jeśli w inny sposób zostanie poddana stresowi emocjonalnemu.

W przypadkach, gdy rozpalenie ognia ma na celu przede wszystkim skupienie uwagi lub zajęcie (ADHD, zaburzenia zachowań społecznych), ryzyko utraty kontroli jest jeszcze większe. Ponieważ ogień nie może być kontrolowany w stu procentach, zawsze istnieje ryzyko, że piroman przeceni swoje umiejętności lub zlekceważy ogień. Właśnie w tym miejscu mogą wystąpić obrażenia ciała i poważne szkody materialne.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

W przypadku piromanii zawsze konieczne jest leczenie. Z reguły nie ma samoleczenia i poważnych dolegliwości psychologicznych, a nawet depresji. Ponieważ osoby dotknięte piromanią mogą również zaszkodzić innym ludziom, pacjenta należy zawsze leczyć tak szybko, jak to możliwe.

Należy skonsultować się z lekarzem, jeśli pacjent podpali się w różnych miejscach i tym samym wyrządzi krzywdę innym osobom lub zniszczeniu mienia. Oprócz chęci rozpalenia ognia, pacjenci zwykle cierpią również na obniżoną samoocenę lub silne zwątpienie w siebie. Istnieją również trudności w nauce lub trudności społeczne. Nierzadko zdarza się, że zastraszanie lub dokuczanie prowadzi do piromanii i należy omówić to z lekarzem, jeśli objawy te utrudniają życie danej osobie.

Piromanię zawsze powinien leczyć psycholog. Przymusowe przyjęcie może być również konieczne, jeśli dana osoba nie rozumie swojej choroby.

Terapia i leczenie

Ponieważ obecnie nie ma naukowo potwierdzonych opcji terapii, pozostaje tylko psychoedukacja, dzięki której poszkodowani uczą się bezpiecznego radzenia sobie z ogniem i są informowani o zagrożeniach. Skuteczna może być psychoterapia, której celem jest kontrolowanie emocji i impulsów.

Samokontrola poprzez prowadzenie emocjonalnego kalendarza jest również punktem wyjścia. Warunkiem osiągnięcia tej zmotywowanej współpracy pacjentów jest jednak umiejętność zrozumienia choroby. Dalsze podejścia to powtarzane podpalanie pod nadzorem w celu wywołania treningu sytości i niechęci w celu wywołania niechęci do ognia.

Tutaj znajdziesz swoje leki

zapobieganie

Ponieważ w wielu przypadkach przebieg choroby jest epizodyczny, a okresy bezobjawowe przeplatają się z okresami, w których dominuje zaburzenie patologiczne, wielu piromanów często realizuje swoją pasję przez lata niewykryte. Ponieważ rozróżnienie między patologicznym zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym a innymi problemami behawioralnymi jest trudne dla laików w środowisku społecznym osób dotkniętych chorobą, profilaktyka w sensie klinicznym jest prawie niemożliwa.

Opieka postpenitencjarna

W dalszej opiece nad chorobą uzależnioną, taką jak piromania, ogromne znaczenie ma ponowna integracja osób dotkniętych chorobą ze społeczeństwem. Szczególnie pomocne są tutaj ośrodki oferujące życie z pomocą, w tym grupy samopomocy i dalszą terapię. Osoby dotknięte chorobą ponownie mają do czynienia z życiem codziennym jako grupa, zaczynając od profesjonalnej pomocy specjalnie wyszkolonych doradców ds. Uzależnień i terapeutów.

Po takim pobycie wskazane jest dalsze wsparcie terapeutyczne dla poszkodowanych. Sukces takiej dalszej opieki i zapobieganie recydywie zależy przede wszystkim od motywacji osoby dotkniętej chorobą. Ponadto ważne jest środowisko, integracja z życiem codziennym i odzyskanie niezależności. Zaangażowanie w rodzinę i wsparcie ze strony kręgu przyjaciół odgrywają kluczową rolę w procesie zdrowienia.

Jeśli to możliwe, zainteresowana osoba powinna również wykonywać regularną działalność, taką jak praca lub działalność charytatywna. W każdym mieście są specjalne punkty kontaktowe dla osób uzależnionych, które służą pomocą w tym zakresie. Czas wolny można również wzbogacić, szukając i realizując hobby. Jednocześnie można nawiązywać nowe kontakty, a regularne wizyty przy takim hobby wzmacniają integrację w życiu codziennym.