Współczynnik perfuzji wentylacji

Plik Współczynnik perfuzji wentylacji opisuje iloraz wentylacji płucnej i perfuzji płucnej. Normalne wartości tego parametru wynoszą od 0,8 do 1 dla osoby zdrowej. Odchylenia opierają się na zasadzie śródpłucnego przecieku prawostronnego lub zwiększonej wentylacji pęcherzykowej martwej przestrzeni.

Jaki jest stosunek wentylacji do perfuzji?

Wentylacja płuc jest również nazywana wentylacją. Medycyna obejmuje wentylację całych dróg oddechowych podczas oddychania. Wymiana gazowa odbywa się poprzez wentylację pęcherzykową. Konstrukcje mniej zaangażowane w wymianę gazową są również wentylowane. Lekarz mówi również o wentylacji martwych przestrzeni.

Iloraz perfuzji wentylacji odnosi się do stosunku całkowitej wentylacji płuc do ich perfuzji. Przepływ krwi nazywa się perfuzją. Przy ilorazie perfuzji wentylacji perfuzja odpowiada rzucie serca, które jest obliczane z objętości wyrzutowej pomnożonej przez częstość akcji serca. Norma dla rzutu serca wynosi około pięciu litrów. Perfuzja płuc wynosi od pięciu do ośmiu litrów. Wentylacja u zdrowej osoby dorosłej wynosi od pięciu do siedmiu litrów. W spoczynku stosunek wentylacji do perfuzji wynosi średnio od 0,8 do 1.

Iloraz obu objętości jest parametrem analizy gazów oddechowych wykorzystywanym w pneumologii do diagnostyki.

Funkcja i zadanie

Oddychanie płuc jest niezbędne dla ludzi. Wymiana gazowa zachodzi w pęcherzykach sparowanego narządu. Tlen jest wchłaniany wraz z powietrzem, którym oddychamy. Równocześnie dwutlenek węgla jest uwalniany do środowiska. Gdyby w organizmie pozostało zbyt dużo CO, spowodowałoby to objawy zatrucia lub nawet śmierć. Podobnie, niewystarczająca ilość tlenu może prowadzić do śmierci.

Każda tkanka ciała jest stale zależna od dostaw O2 do utrzymania. Jeśli dopływ tlenu nie powiedzie się przez pewien czas, tkanka umiera. W narządach wynikiem tego procesu jest niewydolność narządów.

W pęcherzykach płucnych tlen jest przekazywany z powietrza, które oddychasz, do krwiobiegu. Krew jest używana jako środek transportu w oddychaniu płuc. W ten sposób tlen dociera przez krwiobieg nawet do najściślejszych tkanek. Tlen jest transportowany we krwi zarówno w postaci rozpuszczonej, jak i związanej. Cząsteczki tlenu wiążą się z hemoglobiną w ludzkiej krwi. Jego powinowactwo do wiązania zmniejsza się w coraz bardziej kwaśnym środowisku reszty ciała. W ten sposób tlen oddziela się od hemoglobiny podczas podróży przez krwioobieg i może zostać wchłonięty do tkanek.

Norma ilorazu wentylacja-perfuzja opisuje ideał stosunku przepływu krwi i wentylacji, których płuca potrzebują, aby zaopatrzyć organizm w tlen. Wentylacja pęcherzykowa i perfuzja różnią się od siebie siłą grawitacji w poszczególnych odcinkach płuc. Przy wyprostowanej klatce piersiowej (klatce piersiowej) perfuzja i wentylacja stopniowo wzrastają od czubka płuca do podstawy płuca. Pionowy gradient wentylacji jest mniej wyraźny niż gradient perfuzji.

Zmienne zaopatrzenie oskrzeli i naczyń w obszarach płuc sprawia, że ​​niejednorodność wentylacji i perfuzji jest jeszcze bardziej ekstremalna. Na przykład stosunek regionalny w przekrojach podstawowych wynosi tylko 0,5. Z drugiej strony, w górnej części płuc jest ich do trzech. Średnia z tych liczb daje iloraz wentylacji i perfuzji wynoszący około jeden.

Obszary powyżej średniej nazywane są hiperwentylowanymi, a obszary poniżej średniej nazywane są hipowentylowanymi. Obszary hiperwentylowane to na przykład pęcherzyki płucne. Przyczyniają się bardziej do wymiany gazowej niż hipowentylowane dzielnice. Niejednorodność perfuzji i wentylacji zwiększa się, gdy czynność płuc jest upośledzona, a zdolność wymiany gazowej płuc pogarsza się.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby i dolegliwości

Odmienny stosunek wentylacji do perfuzji może opierać się na dwóch różnych zasadach. Pierwsza zasada dotyczy odchylenia spowodowanego śródpłucnym przeciekiem prawostronnym. Pęcherzyki płucne nie są wentylowane, ale perfundowane i mieszane z mieszaną krwią żylną do krążenia organizmu. Dlatego przeciek prawy-lewy jest zaburzeniem krążenia krwi, które powoduje pompowanie ubogiej w tlen krwi z kończyn żylnych do tętnicy bez przechodzenia przez krążenie płucne.

Przyczyną takiego zjawiska może być ubytek przegrody międzyprzedsionkowej lub międzykomorowej, który tworzy bezpośrednie połączenie między dużymi naczyniami ciała. Zatem ciśnienie w prawej komorze przewyższa ciśnienie w lewej komorze. Niedobór środka powierzchniowo czynnego może również wywołać to zjawisko, powodując niedostateczną wentylację w podstawowych obszarach płuc.

Druga zasada dotycząca nieprawidłowego stosunku wentylacji do perfuzji odpowiada zwiększonej wentylacji pęcherzykowej martwej przestrzeni. Pęcherzyki płucne nie są perfundowane, ale wentylowane, co zmniejsza skuteczną wentylację, ponieważ minutowa objętość oddechowa zwiększa się w sposób kompensacyjny. Ciśnienie parcjalne dwutlenku węgla pozostaje niezmienione pomimo oddychania.

Zaburzenia w płucnej wymianie gazowej ze zmienionymi wartościami gazometrii nazywane są również niewydolnością oddechową. Może to nastąpić w przypadku braku równowagi w stosunku wentylacji do perfuzji. Częściowa niewydolność oddechowa odpowiada hipoksemii tętniczej z ciśnieniem parcjalnym tlenu poniżej 65 mmHg.

W przypadku ogólnej niewydolności oddechowej występuje hipoksemia i hiperkapnia. Dlatego ciśnienie cząstkowe dwutlenku węgla wynosi powyżej 45 mmHg. Główne objawy niewydolności to duszność, niepokój i przyspieszone bicie serca. Jeśli przebieg jest ciężki, mogą również wystąpić zaburzenia świadomości i bradykardia. Występują również patologiczne odgłosy oddechu lub stukotanie.