Pamięć semantyczna

Plik Pamięć semantyczna należy do pamięci deklaratywnej i zawiera obiektywne fakty o świecie, które są kodowane przez pewne wzajemne połączenia synaps w płacie skroniowym. Hipokamp bierze udział między innymi w rozszerzaniu pamięci semantycznej. W postaciach amnezji pamięć semantyczna może być zaburzona.

Co to jest pamięć semantyczna?

Semantyka to teoria znaczenia. Część pamięci długotrwałej nazywana jest pamięcią semantyczną. Ta pamięć długotrwała jest trwałym systemem przechowywania w mózgu i składa się z głównych grup pamięci deklaratywnej i proceduralnej.

Kora nowa mózgu jest głównie zaangażowana w pamięć deklaratywną. Pamięć deklaratywna to pamięć wiedzy, w której przechowywana jest zarówno rzeczowo obiektywna wiedza o świecie, jak i osobista wiedza o doświadczanych wydarzeniach. Wszystkie fakty i zdarzenia, które człowiek może świadomie odtworzyć, znajdują się w pamięci deklaratywnej. Pamięć deklaratywna składa się z części epizodycznej i semantycznej. Jej część semantyczna zawiera wiedzę o świecie danej osoby. Są to obiektywne fakty niezależne od osoby.

Płat skroniowy kory nowej jest szczególnie zaangażowany w pamięć semantyczną. Obszary podkorowe mózgu są również istotne dla procesów przechowywania w tej części pamięci. Wszystkie procesy uczenia się i procesy pamięciowe opierają się na neuronowych procesach uczenia się i są oparte na tworzeniu różnych wzorców przełączania neuronów.

Funkcja i zadanie

Ludzka pamięć długoterminowa nie jest jednostką, ale odpowiada kilku pojemnościom pamięci i różnym magazynom informacji. Nie jest znane ograniczenie pojemności w odniesieniu do pamięci długotrwałej. W pamięci długotrwałej rolę odgrywają cztery różne procesy: uczenie się i kodowanie w celu ponownego przechowywania informacji, zapamiętywanie i odzyskiwanie w celu uświadomienia sobie pewnych treści pamięci, konsolidacja i zatrzymywanie w celu konsolidacji informacji poprzez wielokrotne wyszukiwanie i zapominanie w sensie rozpadu pewnych treści pamięci.

Aby przenieść nowe treści do pamięci długotrwałej i zachować je, informacje z pamięci roboczej (pamięci krótkotrwałej) muszą być świadomie przywoływane jak najczęściej. To, jak głęboko są one zakotwiczone w pamięci długotrwałej, zależy od ich znaczenia, treści emocjonalnej i związku z treścią istniejącą.

W deklaratywnej części pamięci długotrwałej (a tym samym w pamięci wiedzy) przechowywane są fakty i zdarzenia, które osoba może świadomie odtworzyć. Pamięć semantyczna zawiera wiedzę o świecie w sensie obiektywnych faktów ogólnych.

Ponieważ niniejszy artykuł jest artykułem merytorycznym, czytelnik zapisuje powiązania z pamięcią semantyczną prezentowane w pamięci semantycznej. Z drugiej strony, jeśli mają zostać zapisane fakty z własnego życia, wędrują one po epizodycznej pamięci. Nazwisko członków rodziny jest w pamięci deklaratywnej w innym miejscu niż wiedza o ogólnych powiązaniach ze światem.

Kora nowa jest zaangażowana w pamięć deklaratywną. Podczas gdy pamięć epizodyczna jest zbudowana na prawym płacie czołowym i korze skroniowej, podstawą pamięci semantycznej jest prawie wyłącznie płat skroniowy. Regiony podkorowe przyczyniają się do magazynowania, na przykład układ limbiczny, układ przyśrodkowy płata skroniowego i hipokamp. Te procesy przechowywania są podsumowane w kręgu neuronów Papeza. Zawartość pamięci odpowiada różnym połączeniom pomiędzy poszczególnymi komórkami nerwowymi. W przypadku pamięci semantycznej każde połączenie koduje określone znaczenie. Często mówimy o wydajności synaptycznej sieci neuronowych.

Około 100 miliardów komórek nerwowych jest zlokalizowanych między 100 a 500 miliardami różnych synaps. Kluczowym elementem jest plastyczność synaptyczna. Termin ten odnosi się do zdolności adaptacyjnych synaps, które mogą zmieniać ich anatomiczny kształt. Właściwości transmisji między synapsami są również trwale dostosowywane poprzez tworzenie i rozpad synaps, a tym samym zawartość pamięci.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby i dolegliwości

Jedną z najbardziej znanych form upośledzenia pamięci jest amnezja. Oprócz wypadków z urazowym uszkodzeniem mózgu, amnezję mogą wywołać takie choroby, jak epilepsja, zapalenie opon mózgowych lub zapalenie mózgu. To samo dotyczy udaru, niedotlenienia, zatrucia czy demencji.

Amnezję opartą na traumatycznych przeżyciach, w których pewne treści pamięci są po prostu blokowane, należy odróżnić od amnezji spowodowanej fizycznie. W przypadku amnezji pochodzenia fizycznego uszkodzenie mózgu jest zwykle głównym czynnikiem wyzwalającym zaburzenia pamięci. W zależności od miejsca uszkodzenia utrata pamięci może być ograniczona na przykład do ograniczonej części pamięci. Na przykład niektórzy pacjenci cierpią tylko na amnezję związaną z pamięcią krótkotrwałą, podczas gdy u innych występuje uogólniona amnezja pamięci krótkoterminowej i długoterminowej. Teoretycznie amnezja może wpływać tylko na pamięć semantyczną, a tym samym sprawia, że ​​ludzie zapominają jedynie o faktycznych informacjach, a nie nazwiskach członków rodziny.

Inna forma amnezji nie dotyczy rzeczywistej utraty pamięci, ale raczej niezdolność do przechowywania nowych informacji w pamięci długotrwałej. Ten rodzaj amnezji często pojawia się, gdy uraz dotyczy przyśrodkowego płata skroniowego lub hipokampu, w tym jego obszarów przyległych. Często cytowanym przypadkiem w tym kontekście jest amnezja pacjenta, tzw hipokamp został usunięty terapeutycznie z powodu ciężkiej epilepsji. Po operacji pacjent nie miał już epilepsji, ale miał ciężką amnezję następczą. Z tego powodu nie był już w stanie zapamiętać niczego nowego. Jego wcześniej nabyte treści pamięci zostały jednak zachowane.