Aktywność mięśni i wynikające z niej ruchy pustych narządów nazywamy perystaltyką. Plik Perystaltyka jelit służy przede wszystkim do mieszania treści pokarmowej i jej przekazywania w kierunku odbytnicy lub odbytu. Termin perystaltyka jelit jest czasami używany jako synonim takich terminów, jak wypróżnienia lub ruchliwość jelit. Jednak perystaltyka jelit w rzeczywistości obejmuje tylko perystaltykę napędową i nie-napędową. Wszystkie inne ruchy jelit określane są jako ruchliwość jelit.
Co to jest perystaltyka jelit?
Wzorzec ruchu pustych narządów, który wynika z synchronicznej aktywności komórek mięśni gładkich, nazywany jest perystaltyką. Typowa perystaltyka przebiega falami z naprzemiennymi fazami skurczu i rozluźnienia mięśni.
Perystaltyka jelit opiera się na skurczu i rozluźnieniu podłużnych i okrężnych mięśni jelita. Występuje w całym jelicie, to znaczy zarówno w odcinku jelita cienkiego, jak iw jelicie grubym.
Dla tej funkcji obudowa posiada specjalną konstrukcję ścianek. Najbardziej wewnętrzną warstwą ściany jelita jest błona śluzowa błony śluzowej, warstwa błony śluzowej. Na wierzchu znajduje się warstwa mięśniowa, składająca się z okrągłej warstwy mięśniowej (stratum circulare lub stratum annulare) i podłużnej warstwy mięśniowej (stratum longitudinal). Najbardziej zewnętrzna warstwa jelit nazywana jest przydankami błony śluzowej. Specjalna perystaltyka jelit jest możliwa tylko przez mięśnie podłużne i okrężne.
Funkcja i zadanie
W jelicie można rozróżnić perystaltykę jelit napędzaną i nie-napędową. Perystaltyka niezwiązana z napędem powstaje z lokalnie występujących fal skurczowych w kształcie pierścienia i jest również znana jako segmentacja. Jego głównym celem jest mieszanie treści pokarmowej w jelicie.
W perystaltyce napędowej mięśnie pierścieniowe również kurczą się, ale ruch jest kontynuowany z udziałem mięśni podłużnych. Mówi się tu o tonizującym trwałym skurczu mięśni jelit. Perystaltyka napędowa służy do transportu treści pokarmowej w kierunku odbytu.
Oprócz tych dwóch form perystaltyki jelit, można rozróżnić perystaltykę wsteczną i ortogonalną. W przypadku perystaltyki ortogonalnej treść jelitowa jest transportowana we właściwym kierunku, tj. W kierunku odbytnicy. W perystaltyce wstecznej kierunek transportu jest odwrócony. Ten stan może być wywołany chirurgicznie u ludzi w celu spowolnienia czasu przejścia treści pokarmowej przez jelita.
Za kontrolę perystaltyki jelit odpowiadają tzw. Komórki rozrusznika. Wyznaczają rytm perystaltyki. Komórki rozrusznika mięśni gładkich przewodu pokarmowego nazywane są również śródmiąższowymi komórkami Cajal (ICC). Są to komórki wrzecionowate, które znajdują się w podłużnej warstwie mięśniowej jelita. Działają jako rodzaj mediatora między komórkami mięśniowymi a pobudzającymi i hamującymi komórkami nerwowymi jelita.
W mięśniach jelit znajduje się inna grupa komórek Cajal. Tworzą one rozgałęzione połączenie między mięśniami podłużnymi i okrężnymi i tworzą właściwy rozrusznik. Są blisko spokrewnieni z tzw. Splotem Auerbacha. Splot Auerbacha to sieć nerwów w ścianie jelita, odpowiedzialna za perystaltykę jelit, a zwłaszcza za kontrolowanie skurczów komórek mięśni gładkich. Z kolei komórki rozrusznika podlegają kontroli autonomicznego układu nerwowego. Mięśnie również mają swój własny rytm, ale w zależności od spożycia pokarmu może być konieczna zwiększona perystaltyka.
Odruch perystaltyczny jest odpowiedzialny za zwiększoną perystaltykę jelit po jedzeniu. W ścianie żołądka i jelita znajdują się mechanoreceptory, które reagują na rozciąganie. Jeśli żołądek lub jelita zostaną rozciągnięte przez spożywany pokarm, komórki jelitowego układu nerwowego uwalniają serotoninę. To stymuluje inne komórki nerwowe w ścianie jelita, w tym komórki rozrusznika. Te z kolei powodują skurcze mięśni komórek mięśniowych jelit.
Tutaj znajdziesz swoje leki
➔ Leki na biegunkęChoroby i dolegliwości
Zaburzenia perystaltyki jelit mogą wystąpić przy różnych chorobach. W przypadku porażennej niedrożności jelit, formy niedrożności jelit, perystaltyka ustąpi całkowicie z powodu zaburzenia czynnościowego, tak że ostatecznie dochodzi do porażenia jelit. Przejście jelitowe zostaje przerwane, aw jelicie gromadzi się owsianka i kał.
Najczęstszą przyczyną paralitycznej niedrożności jelit jest zapalenie jamy brzusznej, takie jak zapalenie wyrostka robaczkowego, zapalenie pęcherzyka żółciowego lub zapalenie trzustki. Zamknięcie naczyń, ciąża lub różne leki, takie jak opiaty, leki przeciwdepresyjne i leki przeciw chorobie Parkinsona, mogą również powodować porażenną niedrożność jelit.
Podczas gdy w niedrożności porażennej jelit perystaltyka jelit ulega całkowitemu zatrzymaniu, w niedrożności mechanicznej czasami nawet wzrasta. W przypadku mechanicznej niedrożności jelit pasażowi jelita zapobiega przeszkoda mechaniczna wewnątrz jelita. Mechaniczna niedrożność jelit może być spowodowana kulkami kału, ciałami obcymi, kamieniami żółciowymi, uwięzieniem lub zaplątaniem się jelit.
Mechaniczna niedrożność jelit może również wystąpić jako powikłanie przepukliny pępkowej lub pachwinowej. W przypadku mechanicznej niedrożności jelit, jelito próbuje bardziej intensywnie przetransportować treści pokarmowe poza zamknięcie. Dlatego perystaltyka jelit jest zwiększona w odcinku jelita przed niedrożnością.
Typowymi objawami niedrożności jelit są wymioty, być może nawet wymioty odchodów, wzdęcia w jelicie oraz całkowite zatrzymanie stolca i wiatrów. Niedrożność jelit może poważnie uszkodzić ścianę jelita, tak że bakterie z jelita przedostają się do jamy brzusznej i mogą spowodować zagrażające życiu zapalenie otrzewnej.
W zespole jelita drażliwego perystaltyka jelit jest prawie zawsze zaburzona. Zespół jelita drażliwego jest najczęstszą chorobą jelit. Jest to przewlekła dysfunkcja o nieznanej przyczynie. Objawy zespołu jelita drażliwego są bardzo zróżnicowane. Zaburzona perystaltyka jelit prowadzi do biegunki na przemian z zaparciami, bólami brzucha, uczuciem pełności i wzdęcia. Defekacja jest często bolesna. Stan pacjenta pogarsza się, zwłaszcza w sytuacjach stresowych. Dlatego niektórzy lekarze zaliczają zespół jelita drażliwego do chorób psychosomatycznych.
