Wirus Coxsackie

Wirusy Coxsackie należą do grupy ludzkich enterowirusów, którymi są głównie grypopodobne przeziębienia, wirusowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych oraz bolesne Powoduje zapalenie jamy ustnej i gardła. Ze względu na działanie kardiotropowe zapalenie mięśnia sercowego lub zapalenie osierdzia są częstymi skutkami ubocznymi tej infekcji. Rezerwuarem wirusa jest człowiek, przenoszenie odbywa się drogą fekalno-ustną lub drogą kropelkową lub rozmazową.

Co to jest wirus Coxsackie?

Wirusy Coxsackie to sferyczne, nagie wirusy RNA, które należą do grupy enterowirusów z rodziny Picornaviridae i są podzielone na dwa szczepy (A i B). Podobnie jak wszystkie ludzkie enterowirusy, są one stosunkowo odporne na środowisko, co sprawia, że ​​ich rozprzestrzenianie się jest stosunkowo łatwe.

Wirusy Coxsackie można znaleźć na całym świecie i są przenoszone drogą pokarmową z kałem, a także drogą kropelkową lub rozmazową bezpośrednio z człowieka na człowieka. Pośrednie przenoszenie jest możliwe przez zanieczyszczone przedmioty lub skażoną żywność.

Nazwa pochodzi od miejsca Coxsackie niedaleko Nowego Jorku, gdzie patolog i wirusolog Gilbert Dalldorf po raz pierwszy opisał te wirusy w 1948 roku.

Występowanie, dystrybucja i właściwości

Chorzy i nosiciele zarazków wydalają wirusa Coxsackie w kale, przez co wydalanie może trwać kilka tygodni. Infekcja zachodzi bezpośrednio między ludźmi lub pośrednio poprzez skażone przedmioty, na których wirusy mogą przetrwać przez dłuższy czas. Infekcja jest również możliwa poprzez skażoną wodę i skażoną żywność.

Jednak dla osób ze zdrowym układem odpornościowym wirusy te stanowią jedynie niewielkie ryzyko, ponieważ z czasem nastąpiła silna adaptacja do ludzkiego żywiciela rezerwuarowego, co zaowocowało pewną odpornością.

Okres inkubacji wynosi od 7 do 14 dni, ale możliwy jest również okres utajenia od 2 do 35 dni. Zdrowe osoby, które mają kontakt z chorymi, mogą zarazić się na dwa do trzech dni przed zauważalnym wybuchem choroby. Istnieje również ryzyko zakażenia przez cały czas trwania objawów klinicznych.

Wirusy Coxsackie są szeroko rozpowszechnione na całym świecie, ale są one bardziej powszechne w krajach o społeczno-ekonomicznych warunkach życia niż w wysoko rozwiniętych krajach uprzemysłowionych. Głównymi powodami są zanieczyszczona woda i zła higiena. Na szerokościach geograficznych o umiarkowanych warunkach klimatycznych infekcje Coxsackie występują głównie latem i jesienią. Najskuteczniejsze opcje zapobiegania to regularne mycie rąk i skuteczne środki higieny.

Choroby i dolegliwości

Podobnie jak wszystkie ludzkie enterowirusy, wirusy Coxsackie głównie powodują infekcje bez wyraźnego związku z pewnymi chorobami, ponieważ wirusy są w stanie wywołać szeroki zakres objawów, które mogą wskazywać zarówno na infekcję Coxsackie A, jak i Coxsackie B, jako objawy są w dużej mierze identyczne w obu typach infekcji.

Jednak u 60 procent ludzi infekcja Coxsackie przebiega bezobjawowo, ponieważ nie ma żadnych objawów, a wirusy są niezauważalnie wydalane z kałem. Herpangina, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, wiąże się z wysoką gorączką i ogólnymi objawami grypopodobnymi.

Choroby dróg oddechowych objawiają się kaszlem, bólem gardła i suchym kaszlem. Dotknięte obszary w gardle są zaczerwienione i mają jasne pęcherzyki. Kiedy pękają, tworzą się małe okrągłe wrzody z czerwoną aureolą, które goją się w ciągu trzech do czterech dni.

Tak zwana choroba rąk, stóp i jamy ustnej jest widoczna w postaci pęcherzy z czerwonymi liniami na stopach i dłoniach. Paraliż rzekomy, katar i bolesne zapalenie jamy ustnej w okolicy języka, podniebienia i dziąseł również wskazują na infekcję typu A.

Podobnie jak echowirusy, wirusy Coxsackie również wywierają działanie kardiotropowe, które może powodować zapalenie osierdzia i mięśnia sercowego. Innym efektem ubocznym jest epidemia mięśniobólu, która powoduje ból w klatce piersiowej, opłucnej i nadbrzuszu. Znana jest również jako choroba Bornholmu. Początek choroby następuje nagle i objawia się gorączką, dreszczami, wymiotami, nudnościami i biegunką. Mogą wystąpić trudności w oddychaniu, skłonność do zapaści i bóle głowy.

Bardziej rzadkie choroby to zapalenie trzustki, zapalenie jąder i zapalenie spojówek. Oba typy wirusów mogą powodować cukrzycę typu 1. U noworodków możliwe są ciężkie choroby ogólnoustrojowe, takie jak kołatanie serca, niebieska wysypka, duszność, zapalenie osierdzia i mięśnia sercowego.

Patogen jest wykrywany poprzez badanie stolca, wody do płukania gardła, wymazu ze spojówek (wymazu ze spojówek) i płynu. Diagnozę różnicową należy przeprowadzić w przypadku kilku chorób, które mają objawy podobne do objawów zakażenia wirusem Coxsackie.Należą do nich infekcje arbowirusowe, zapalenie opon mózgowych po zakażeniu innymi enterowirusami, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, gorączka gruczołowa Pfeiffera, zapalenie wyrostka robaczkowego i zapalenie trzustki.

Inne choroby o podobnych objawach to reumatyzm, zapalenie pęcherzyka żółciowego, choroby echowirusowe, lumbago, gruźlicze zapalenie opon mózgowych, zapalenie płuc i różne choroby serca. W przypadku dolegliwości bólowych trwających dłużej niż dwa dni należy skonsultować się z lekarzem, aby nie rozprzestrzeniać infekcji wirusowej i wykluczyć podobne choroby.

Terapię przeprowadza się środkami przeciwbólowymi i przeciwgorączkowymi. Jeśli choroba postępuje trudniej, lekarz przepisuje preparaty gamma globiny. Są to immunoglobuliny (przeciwciała), które są przede wszystkim skuteczne przeciwko bakteriom i wirusom. Te przeciwciała są korzystnie wytwarzane z surowic rekonwalescentów. Te surowice krwi są uzyskiwane od osób, które właśnie przeżyły chorobę zakaźną i których krew zawiera przeciwciała niezbędne do skutecznego leczenia. Zabieg ten prowadzi do biernej immunizacji pacjenta.

Terapię wspomagającą można prowadzić za pomocą leków homeopatycznych Mercurius corrsivus, Acidum muriaticum i Rhus toxodendron. Te powiązane pojedyncze leki działają przeciw wysypkom, bolesnym pęcherzom i zaczerwienieniu gardła i gardła.