Gruczoły łojowe są nierównomiernie rozmieszczone w całym organizmie człowieka. Jeśli produkcja sebum zostanie zakłócona, mogą pojawić się różne problemy. Poniżej znajduje się przegląd funkcji i struktury, a także możliwych powikłań związanych z gruczołami łojowymi.
Co to są gruczoły łojowe?
Duża część gruczołów łojowych człowieka znajduje się na tkance gruczołowej włosów. Dlatego nazywane są również gruczołami mieszków włosowych. Gruczoły łojowe, które nie są przyczepione do włosów, są znane jako wolne gruczoły łojowe i znajdują się na nozdrzu, wokół powiek i ust, a także w okolicy narządów płciowych.
Gruczoły Zeisa i Meiboma wokół powieki, gruczoły Fordyce'a w błonie śluzowej jamy ustnej oraz gruczoły Tysona w okolicy narządów płciowych są również zaliczane do grupy gruczołów łojowych. Większość gruczołów łojowych znajduje się na skórze głowy, w okolicy narządów płciowych oraz w strefie T. Jedynymi częściami ciała bez gruczołów łojowych są podeszwy stóp i dłonie.
Anatomia i budowa
Gruczoły łojowe to tak zwane gruczoły holokrynne. Oznacza to, że wydzielają wydzielinę, na którą składa się materiał otaczających komórek gruczołów. Gruczoły łojowe zlokalizowane są w skórze właściwej.
Są one połączone z otaczającymi je łojami i mieszkami włosowymi i leżą obok nich w zagłębieniu w kształcie cebulki. Gruczoły wytwarzające łój nie mają własnego wyjścia.
Ich wydzielina, łój, jest transportowana na powierzchnię skóry przez włosy na gruczole łojowym. Pod mikroskopem widać mieszaninę łoju i części komórek wewnątrz gruczołu. Na jednym centymetrze kwadratowym skóry znajduje się około 40 gruczołów łojowych.
Funkcja i zadania
Łój składa się głównie z trójglicerydów, estrów wosków, kwasów tłuszczowych i białek. Gruczoły łojowe znajdują się w skórze właściwej, drugiej górnej warstwie skóry. Ta warstwa skóry dostarcza składników odżywczych do pozbawionej naczyń górnej warstwy skóry, czyli naskórka. Funkcjonująca produkcja sebum jest ważna dla zdrowego środowiska skóry.
Łój tłuszczowy służy do ochrony przed patogenami i szkodliwymi wpływami zewnętrznymi. Gruczoły łojowe zapewniają odpowiednie nawilżenie górnej warstwy skóry. Utrzymują również elastyczność włosów. Łój tłuszczowy jest również znany jako sebum. Tworzy się wewnątrz tak zwanych łojotoków, komórek produkujących łojotok, aw przypadku pęknięcia jest transportowany na powierzchnię skóry. Sebocyty są stale produkowane w warstwie zarodkowej gruczołów łojowych.
Po osiągnięciu dojrzałości nowo powstałe komórki przemieszczają się do środka gruczołu łojowego i po drodze gromadzą tłuszcze (lipidy). Gdy tylko sebocyty dotrą do środka gruczołu, nabrzmiewają lipidami, tak że w końcu pękają. Pozostałości sebocytów same stają się częścią łoju i razem z nim docierają na powierzchnię skóry. W drodze do naskórka mieszanka komórek łojowych wypłukuje martwe i zrogowaciałe komórki skóry ze ścianek pęcherzyków. Łój ma również działanie oczyszczające.
Domowe sposoby ↵ dla skóry tłustej W ciągu dnia na powierzchni skóry wytwarza się około 1-2 gramów sebum. Ilość wydzielanego sebum zależy od wielu czynników. Więc nie tylko usposobienie odgrywa ważną rolę. Równowaga hormonalna, płeć i wiek, a także dieta i wpływy środowiska również mogą wpływać na funkcjonowanie gruczołów łojowych. Wraz z wiekiem zmniejsza się produkcja sebum. W rezultacie osoby starsze mają bardziej suchą i wrażliwą skórę.
Choroby i dolegliwości
Jeśli zaburzona jest produkcja gruczołów łojowych, sprzyja to rozwojowi chorób skóry. Rozróżnia się osoby z łojotokiem, osoby ze stosunkowo wysoką produkcją łoju oraz osoby z łojotokiem i zmniejszoną produkcją łoju.
Łojotok, nadprodukcja sebum, objawia się szczególnie tłustą i tłustą cerą. Jeśli łój nagromadzi się na wyjściu z gruczołu łojowego, zostaje zablokowany. Może to spowodować puchnięcie gruczołów. Rezultatem są nieestetyczne zaskórniki. Pojawiają się one głównie na twarzy, dekolcie i plecach i można je zobaczyć jako małe czarne kropki. Łojotok często leczy się za pomocą tzw. Leków przeciwłojotokowych, które przywracają równowagę zwiększonej produkcji sebum.
Sucha i szorstka skóra jest charakterystyczna dla sebostazy, zmniejszonej produkcji sebum. Niska produkcja sebum narusza barierę skóry. W rezultacie więcej wody jest wydzielane z organizmu przez skórę. Skóra wydaje się sucha, blada i uboga w tłuszcz, a włosy są zwykle matowe i matowe.
Ponadto skóra może reagować szczególnie wrażliwie na promieniowanie słoneczne ze względu na uszkodzoną powłokę ochronną. Swędzenie w dotkniętych obszarach nie jest rzadkością w przypadku łojotoku. Ponadto patogeny mają łatwiejszy dostęp do warstwy skóry niż w przypadku działającej produkcji sebum. Sebostazę zwykle leczy się zewnętrzną terapią w postaci kremów nawilżających lub maści.
.jpg)
