Drętwienie duszy, również Głuchota kory nazywany, to slangowe określenie agnozja słuchowa lub agnozja akustyczna. Charakterystyczne dla tej choroby jest to, że osoby dotknięte chorobą słyszą dźwięki lub wypowiadane słowa, ale nie mogą ich przypisać ani zrozumieć ich znaczenia.
Co to jest drętwienie duszy?
© nellas - stock.adobe.com
Agnozja to zaburzenie poznania. Przetwarzanie percepcji jest zakłócone, chociaż same narządy zmysłów są całkowicie nienaruszone. Uszkodzenie wpływa na odpowiedni obszar mózgu, w przypadku agnozja słuchowa centrum słuchu. Różne typy Drętwienie duszy zróżnicowany:
- Kto pod werbalna agnozja słuchowa (Głuchota słów) cierpi, nie może zrozumieć wypowiadanych słów lub tylko z wielką trudnością. Osoby dotknięte chorobą odbierają mowę jedynie jako hałas. Dlatego brakuje im umiejętności zrozumienia znaczenia słów. Twoje umiejętności językowe nie są ograniczone.
- Ludzie z Diagnoza hałasu nie mogą przypisać dźwięków codziennych ani otoczenia, podczas gdy ich rozumienie mowy jest nienaruszone. Na przykład nie można już rozpoznać odgłosów silnika ani brzęczenia kilku kluczy. Dotyczy to również kierunku i odległości, z której dochodzą dźwięki.
- Plik afektywna agnozja słuchowa dotyczy postrzegania wieku, płci czy nastroju rozmówcy. Rejestrowana jest tylko merytoryczna treść wiadomości. Pacjenci, u których występuje ogólne drętwienie duszy lub uogólniona agnozja akustyczna, są całkowicie niezdolni do rozpoznawania i rozumienia dźwięków i wypowiadanych słów.
przyczyny
Głuchota duszy może być wrodzona lub wynikać z urazu czaszki lub choroby. W przypadku wrodzonej głuchoty duszy istnieje ryzyko błędnej oceny: dziecko, które od urodzenia cierpi na agnozję akustyczną, nie uczy się mówić, czytać i pisać w wystarczającym stopniu lub wcale. Często też nie jest w stanie postępować zgodnie z instrukcjami, ponieważ nie rozumie ich znaczenia. Ograniczenia te mogą spowodować, że dziecko zostanie sklasyfikowane jako niedosłyszące, głuche, a nawet niepełnosprawne umysłowo.
Starsze dzieci lub dorośli mogą krwawić do mózgu w wyniku wypadku. Wysokie ciśnienie krwi i miażdżyca mogą również prowadzić do pęknięcia tętniaka mózgu, to znaczy do pęknięcia rozszerzenia naczyń w mózgu. Inne możliwe przyczyny to zapalenie opon mózgowych, udar, guz mózgu lub poważna choroba psychiczna.
Uszkodzenie kory słuchowej (= centrum słuchowego) znajdującego się w dwóch tylnych płatach skroniowych, które ma wielkość zaledwie miniatury, oznacza, że mózg nie jest w stanie zinterpretować docierających do niego bodźców akustycznych lub jest to tylko niewłaściwe.
Objawy, dolegliwości i oznaki
Zaburzenia mowy u dzieci, takie jak jąkanie się, dudnienie lub jąkanie, ale także nadpobudliwość, brak kontaktu lub deficyt uwagi mogą być objawami wrodzonej agnozji słuchowej. Jeśli dorosły, którego słuch i zdolność reagowania były wcześniej całkowicie normalne, nagle przestaje lub przestaje odpowiednio reagować na mowę lub hałas, oznacza to głuchotę duszy.
Osoby bliskie mogą zauważyć zmianę w zachowaniu po wypadku lub poważnej chorobie mózgu. Osoba dotknięta chorobą nie śpiewa już, gdy jej ulubiona piosenka jest słyszalna w radiu. Może nagle okazać się niezdolny do odbierania muzyki. Nie jest już w stanie rozpoznać znanych osób po ich głosie. Albo stracił zdolność wnioskowania o dobrym samopoczuciu swojego odpowiednika z brzmienia jego głosu.
Diagnoza i przebieg choroby
Głuchotę duszy można zdiagnozować za pomocą audiogramu tonalnego lub audiogramu mowy. W audiogramie tonalnym bada się przewodzenie dźwięku przez ucho zewnętrzne i środkowe do ucha wewnętrznego (= przewodnictwo powietrzne) oraz przenoszenie fal dźwiękowych przez kości czaszki (= przewodnictwo kostne). Audiogram mowy dotyczy rozumienia słów i liczb oraz odtwarzania tego, co słyszysz.
Komplikacje
Głuchota duszy może prowadzić do różnych komplikacji. Wyzwalacze powikłań to zmiany chorobowe w mózgu, które powodują nieodwracalne uszkodzenia funkcjonalne na kilku poziomach. Stopień i przyczyna uszkodzenia decydują o ewentualnych powikłaniach.
Często występuje zaburzenie motoryczne, a także zaburzenie przetwarzania wrażeń sensorycznych w mózgu. Zakłócony zmysł równowagi może prowadzić do poważnych upadków z odpowiednimi urazami. Wzrok może być osłabiony lub nieobecny. To sprawia, że inne objawy wydają się jeszcze poważniejsze. Agnostycy nie mogą już bez pomocy radzić sobie ze społeczeństwem. Ich zdolności intelektualne są poważnie ograniczone z powodu agnozji.
Kolejna komplikacja polega na możliwym następstwie szkód spowodowanych agnozją. Autotopagnozja uniemożliwia wielu osobom wskazanie bólu fizycznego lub obrażeń, które doznali. W rezultacie istniejące obrazy kliniczne, takie jak stopa cukrzycowa, mogą się pogorszyć.
Drugim czynnikiem komplikującym głuchotę jest stan emocjonalny osób dotkniętych agnozją. Osoba dotknięta agnozją cierpi na poważne upośledzenie umysłowe lub fizyczne. Może to prowadzić do depresji i stresu selicznego. Większość wymienionych powikłań to trwałe uszkodzenie, którego skutki można w najlepszym razie złagodzić.
Kiedy powinieneś iść do lekarza?
W przypadku odrętwienia psychicznego należy zasadniczo zawsze przeprowadzić leczenie, aby zapobiec dalszym powikłaniom i dolegliwościom. Przede wszystkim konieczna jest wczesna diagnoza i wczesne leczenie, aby uniknąć dalszych zaburzeń psychicznych. Dlatego przy pierwszych objawach odrętwienia psychicznego należy skonsultować się z lekarzem.
Należy skonsultować się z lekarzem w przypadku odrętwienia psychicznego, jeśli dana osoba cierpi na poważne problemy ze snem lub jeśli występuje zaburzenie uwagi lub silne jąkanie. Problemy ze słuchem lub powolne reakcje mogą również wskazywać na głuchotę i powinny zostać zbadane przez lekarza. Należy również zasięgnąć porady lekarza, jeśli dana osoba nie może już poprawnie rozpoznać lub przypisać znanych osób lub głosów.
W przypadku głuchoty psychicznej można zasięgnąć porady lekarza rodzinnego. Leczenie samej choroby zwykle przeprowadza psycholog. Przebiegu choroby nie można przewidzieć w sposób uniwersalny.
Terapia i leczenie
Radzenie sobie z osobami cierpiącymi na głuchotę psychiczną wymaga dużo cierpliwości i wrażliwości. Obejmuje to powolne, wyraźne mówienie, nawiązywanie kontaktu wzrokowego i ewentualnie powtarzanie tego, co zostało powiedziane kilka razy. W przypadku wrodzonej agnozji słuchowej chore dziecko powinno jak najwcześniej przejść trening słuchu i mowy. Zaleca się poznanie niektórych metod nauczania głuchoniemych w szkole językowej, zwłaszcza czytania z ruchu warg.
Pomocne jest również łączenie bodźców akustycznych i wizualnych lub dotykowych, czyli jednoczesne słyszenie i widzenie lub dotyk. Połączenie kilku bodźców sensorycznych jest bardziej zapadające w pamięć niż jeden bodziec sam. Dzięki muzykoterapii, ćwiczeniom rytmicznym, zabawie i terapii sportowej można również osiągnąć znaczny sukces. Na przykład dorosłym, cierpiącym na agnozję akustyczną po udarze, zaleca się nagranie płyty CD lub CD ze znanymi dźwiękami i ich nazwami. Osoba zainteresowana powinna słuchać tego często, ale tylko przez krótki czas.
Firma AUDIVA opracowała tak zwany DichoTrainer do treningu słuchu dychotycznego. To przenośne urządzenie, które wykorzystuje słuchawki do odtwarzania różnych sylab lub sekwencji dźwięków jednocześnie lub w różnym czasie. DichoTrainer jest odpowiedni dla pacjentów w każdym wieku. Ćwiczenia mogą być indywidualnie dopasowane do ubytku słuchu pacjenta i umożliwiają stopniowe zwiększanie wymagań. Sesja treningowa trwa zwykle cztery minuty. Najlepszą metodą leczenia głuchoty psychicznej jest połączenie samodzielnego treningu i terapii mowy.
zapobieganie
Agnozja akustyczna, jeśli nie wrodzona, jest następstwem urazu lub choroby mózgu. Dlatego ważne jest, aby zminimalizować czynniki ryzyka poprzez zdrową dietę, wystarczające ćwiczenia, szybkie leczenie nadciśnienia oraz unikanie nikotyny i alkoholu.
Opieka postpenitencjarna
Z reguły możliwości i środki bezpośredniej dalszej opieki w przypadku głuchoty psychicznej są wyraźnie ograniczone i często niedostępne dla osoby dotkniętej chorobą. Badanie i leczenie należy rozpocząć na bardzo wczesnym etapie, aby zapobiec wystąpieniu innych dolegliwości i powikłań.
Z reguły samoleczenie nie może nastąpić w przypadku odrętwienia psychicznego, dlatego osoba dotknięta tą chorobą jest zawsze uzależniona od leczenia. Bezpośrednia terapia drętwienia duszy nie zawsze jest możliwa, dlatego wiele osób dotkniętych chorobą polega na pomocy i wsparciu własnej rodziny w życiu codziennym w celu ograniczenia objawów.
Wsparcie psychologiczne jest często bardzo przydatne. Ponadto różne ćwiczenia mogą zwiększać mobilność osób dotkniętych chorobą, a tym samym poprawiać jakość życia. Nierzadko zdarza się, że ludzie mają kontakt z innymi chorymi z drętwieniem duszy, ponieważ może to prowadzić do wymiany informacji, co może ułatwić pacjentowi codzienne życie. Jednak dalszego przebiegu choroby na ogół nie można przewidzieć, a choroba na ogół nie skraca oczekiwanej długości życia pacjenta.
Możesz to zrobić sam
Tę formę zaburzenia percepcji należy traktować bardzo poważnie, ponieważ może ona prowadzić do poważnych następczych uszkodzeń i chorób. Dlatego głównym celem samopomocy jest zapobieganie depresji i mobilizacja zasobów, tak aby chory mógł nauczyć się radzić sobie z odrętwieniem psychicznym. Dlatego pilnie zaleca się terapię psychoterapeutyczną, która może obejmować także krewnych.
Ponadto zalecane są inne środki, które mogą zapobiegać depresji, takie jak ćwiczenia lub indywidualna terapia sportowa. Ćwiczenia na świeżym powietrzu również sprzyjają utrzymaniu równowagi psychicznej. Sport i ćwiczenia również wywołują stymulujące wrażenia sensoryczne. Zdrowy styl życia może również zapobiegać depresji związanej z chorobą oraz stabilizować umysł i ciało. Obejmuje to regulowany rytm snu / czuwania oraz unikanie nikotyny, alkoholu i innych trucizn. Zdrowa dieta ze świeżo przygotowanymi produktami z owoców, warzyw i pełnowartościowych produktów wspomaga proces gojenia. Fast foody, niezdrowe tłuszcze i słodycze należy zastąpić posiłkami gotowanymi na naturalnych produktach.
Pacjenci cierpiący na głuchotę psychiczną, zwłaszcza dzieci, są na ogół leczeni przez logopedę, który prowadzi z nimi trening słuchania i mówienia. Wykonywane tam ćwiczenia należy często powtarzać w domu, ale tylko na krótko, aby osiągnąć długotrwały sukces terapeutyczny.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
