Plik Scyntygrafia tarczycy należy do metod badawczych medycyny nuklearnej. W tej procedurze tarczyca jest obrazowana za pomocą kamery gamma z użyciem środka radioaktywnego. Celem scyntygrafii tarczycy jest sprawdzenie czynności narządu, zbadanie struktury tkanki oraz, jeśli to konieczne, rozróżnienie węzłów gorących i zimnych.
Co to jest scyntygrafia tarczycy?
Scyntygrafia tarczycy jest badaniem medycyny nuklearnej, ponieważ wykorzystuje substancję radioaktywną do obrazowania tarczycy. Oprócz badania palpacyjnego, USG (USG) i wszelkich niezbędnych próbek tkanek (nakłucie cienką igłą) jest jednym z klasycznych badań tarczycy. Substancja używana w scyntygrafii do zobrazowania tarczycy i jej procesów fizjologicznych nazywana jest znacznikiem.
W większości przypadków stosowany jest pierwiastek chemiczny technetu, w niektórych przypadkach można również użyć jodu. Ze względu na nagromadzenie radionuklidu w komórkach tarczycy, promieniowanie gamma jest rejestrowane przez odpowiednią kamerę i przekształcane w dwu- lub trójwymiarowe obrazy. Powstały obraz nazywa się scyntygramem. Szczególną formą scyntygrafii tarczycy jest tak zwana scyntygrafia supresyjna, w której normalny metabolizm hormonów tarczycy jest zaburzony za pomocą leków w celu wyszukania określonych obrazów klinicznych. Jeśli chodzi o ocenę, czy guzek tarczycy jest łagodny czy złośliwy, scyntygrafia MIBI może być również uzupełnieniem klasycznej diagnostyki.
Funkcja, efekt i cele
Głównym obszarem zastosowania scyntygrafii tarczycy jest oczyszczenie guzków - zwłaszcza jeśli przekraczają one 1 cm. Scyntygrafię można wykorzystać do określenia, czy guzek jest gorący, czy zimny.
Jest to ważne, ponieważ zimne guzki mają niskie ryzyko złośliwości, podczas gdy gorące guzki rzadko ukrywają raka. Termin „zimny lub gorący guzek” pochodzi z faktu, że radionuklid zachowuje się jak jod, którego tarczyca potrzebuje do metabolizmu hormonów. Większa pojemność wskazuje na zwiększoną funkcję i pojawia się na scyntygramie jako czerwony obszar („gorący”), podczas gdy obszar, który nie oszczędza, wydaje się niebieski, a zatem „zimny”. Wychwyt znacznika w tarczycy nazywa się wychwytem.
W celu uwidocznienia tego nagromadzenia w tarczycy za pomocą kamery gamma, po podaniu znacznika do żyły obserwuje się czas oczekiwania wynoszący od około 20 minut do około pięciu minut, aby substancja mogła dobrze gromadzić się w tarczycy. Scyntygrafia tarczycy jest również stosowana standardowo, jeśli poprzednie badanie krwi wykazało nadczynność (nadczynność tarczycy). W tym przypadku badanie z zakresu medycyny nuklearnej służy do poszukiwania autonomii tarczycy. W takich przypadkach obszar narządu wyodrębnił się, aby samodzielnie wytwarzać - i często zbyt wiele - hormonów tarczycy.
Te tak zwane autonomiczne gruczolaki mogą być reprezentowane jako pojedyncze węzły, ale mogą również rozprzestrzeniać się dyfuzyjnie na całą tarczycę. Scyntygrafia supresyjna jest szczególnie odpowiednia do potwierdzenia diagnozy autonomii. Preparat, w którym pobierane są hormony tarczycy, zapewnia, że normalnie pracujące obszary tarczycy nie absorbują już znacznika z powodu nasycenia: obszar autonomiczny pojawia się wtedy bardzo wyraźnie. Rozpoznanie tzw. Zapalenia tarczycy Hashimoto można również potwierdzić za pomocą scyntygrafii tarczycy: w tej zapalnej chorobie autoimmunologicznej tarczycy dochodzi do zniszczenia tkanki, co również można uwidocznić na scyntygrafie.
Choroby tarczycy są często już widoczne przez typowe wole (wole). Czasami tkanka rośnie również za mostkiem (wolem zamostkowym) lub znajduje się w pewnej odległości od tarczycy. Te specjalne formy można również wykryć za pomocą scyntygrafii tarczycy. Ponadto sprawdzona procedura medycyny nuklearnej sprawdza się również jako kontrola terapii, na przykład po operacji lub terapii jodem promieniotwórczym, ale także podczas leczenia farmakologicznego.
Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa
Ze względu na użycie znacznika radioaktywnego, scyntygrafia tarczycy jest u wielu pacjentów obawą przed promieniowaniem. Jest to jednak procedura diagnostyczna bardzo niskiego ryzyka, ponieważ - także w porównaniu z innymi badaniami medycyny nuklearnej - wystarczy użyć niewielkiej ilości znacznika, aby uzyskać miarodajne obrazowanie tarczycy. Ekspozycja na promieniowanie jest znacznie poniżej wartości, na którą jest narażona w ciągu jednego roku od naturalnego promieniowania na Ziemi.
Okres półtrwania radionuklidu jest również bardzo krótki i wynosi sześć godzin. Jednak przeciwwskazaniem do wykonania scyntygrafii tarczycy jest jej wykonanie u kobiet w ciąży. Matki karmiące piersią nie mogą karmić piersią przez 48 godzin po badaniu. Jako środek ostrożności zaleca się również, aby w dniu wykonywania scyntygrafii nie mieć bliskiego kontaktu z kobietami w ciąży lub małymi dziećmi. Pomiędzy dwoma scyntygrafiami należy zachować co najmniej trzymiesięczną przerwę. Najczęściej stosowany technet jest zwykle tolerowany przez pacjenta bez żadnych problemów.
Nie można go porównać ze środkiem kontrastowym stosowanym np. Do tomografii komputerowej (CT), aby nie obawiać się reakcji alergicznych. Aby znacznik mógł zostać wchłonięty przez tarczycę bez zakłóceń, pacjent nie może spożywać nadmiernej ilości jodu przed wykonaniem scyntygrafii. Na przykład żadna TK nie musiała być wykonywana do około dwóch miesięcy przed scyntygrafią tarczycy, ponieważ środek kontrastowy zawierający jod mógłby sfałszować wynik scyntygrafii. W porozumieniu z lekarzem należy również odstawić różne leki na tarczycę na pewien czas przed badaniem.
.jpg)
.jpg)
