Odruch źreniczny

Wiadomo, że źrenica zmienia się pod wpływem wysokiej lub niskiej ekspozycji na światło. Efekt występuje z. Na przykład, jeśli ktoś wejdzie z jasnego światła dziennego do ciemnego pokoju. W ten sposób oko zawsze dostosowuje się do otoczenia. To jest Odruch źreniczny, który jest również nazywany Jasna lub ciemna adaptacja i zawsze występuje, gdy oko musi chronić siatkówkę, zwaną również siatkówką, przed nadmiernym padaniem światła.

Odruch zachodzi nieświadomie i jest również używany w medycynie. Standardową diagnozą w nagłych przypadkach jest test uczniów. Odbywa się to za pomocą latarki lub pupilometru, aby sprawdzić, jak reaguje oko. Ponieważ odruch źrenicy jest kontrolowany przez mózg, diagnozę można postawić na podstawie aktywności i świadomości mózgu, a stan pacjenta można lepiej ocenić.

Co to jest odruch źreniczny?

Odruch źrenicowy, znany również jako adaptacja do światła lub ciemności, pojawia się zawsze, gdy oko musi chronić siatkówkę, zwaną również siatkówką, przed nadmiernym padaniem światła.

Źrenica to otwór w oku, przez który światło przenika do wnętrza oka. Widoczna zmiana wielkości źrenicy pod wpływem światła jest odruchem tęczówki. Trzeci nerw mózgowy i nerw wzrokowy są zaangażowane w odruch źreniczny. Bodziec jest wychwytywany w siatkówce. Źrenica może zwężać się lub rozszerzać i regulować padające światło przez mięśnie tęczówki.

Przy innym oświetleniu oko nadal próbuje generować obrazy. Wielkość źrenicy jest dostosowywana przez tęczówkę do panujących warunków świetlnych, jak ekran aparatu. Dzieje się tak, gdy tylko fotoreceptory w siatkówce wyczuwają światło. Siatkówka to obszar czuciowy oka, który służy do odbierania wszystkich bodźców świetlnych. Ma widzącą i ślepą część.

Podczas padania światła źrenica nigdy nie może zostać całkowicie zamknięta, zamiast tego otwór oka jest bardzo zwężony w warunkach silnego oświetlenia, co jest znane jako zwężenie źrenicy. I odwrotnie, gdy źrenica rozszerza się, jest to rozszerzenie źrenic.

Procesy te zachodzą biochemicznie w komórkach czuciowych, które z kolei są czopkami i pręcikami siatkówki. Komórki gamma przekazują informację, że światło pada przez nerw wzrokowy do rdzenia śródmózgowia, gdzie z kolei włókna są ze sobą połączone, tworząc odruch.

Jeśli mówi się o unerwieniu, jest to zaopatrzenie narządów lub tkanek w nerwy. Źrenica rozszerza się poprzez współczulne unerwienie mięśnia rozszerzającego źrenicę. Ten mięsień leży na warstwie barwnikowej tęczówki i działa jako antagonista mięśnia zwieracza źrenicy, który z kolei jest odpowiedzialny za zwężenie źrenicy. W tym przypadku następuje unerwienie przywspółczulne. Mięsień zwieracza źrenicy znajduje się w tylnej części zrębu tęczówki i ma włókna przypominające kratkę. Odruch tęczówki zwykle przebiega w obu oczach jednocześnie, nawet jeśli światło pada tylko na jedną z dwóch źrenic.

Funkcja i zadanie

Siatkówka jest wyposażona w różne wrażliwe na światło komórki, które z kolei reagują na różne zakresy widmowe. Dzięki temu oko może nie tylko rozróżniać jasne i ciemne kolory, ale także wykonywać naturalny balans bieli. Stała zmiana temperatury barwowej otoczenia jest ledwo dostrzegalna dla osób widzących.

Źrenica nie tylko reaguje odruchowo pod wpływem światła. Nawet podczas przyjmowania narkotyków lub lekarstw oczodół rozszerza się lub zwęża, więc odruch źrenicowy może wiele powiedzieć o stanie świadomości osoby zainteresowanej.

Reakcja źrenicy jest również poważnie zaburzona, na przykład gdy dana osoba doznała poważnych obrażeń głowy. W stanie śpiączki lub śmierci klinicznej nie ma już reakcji źrenic. Jeśli odruch zawodzi u jednego z dwóch uczniów, może to być również guz mózgu lub krwotok mózgowy.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki na zaburzenia pamięci i zapominanie

Choroby i dolegliwości

Zaburzenia odruchu źrenicowego występują w formach doprowadzających i eferentnych. Choroby aferentne źrenicy to zaburzenia, które wpływają na przekazywanie sygnałów z oka do mózgu. Różne choroby działają odwrotnie, zaburzając przekazywanie sygnałów z mózgu do oka.

W zaburzeniach aferentnych z. Jeśli na przykład nerw wzrokowy jest uszkodzony, natychmiastowa reakcja źrenicy nie występuje, gdy tylko chore oko zostanie oświetlone. Podobnie zwężenie źrenicy nie ma już miejsca, gdy noga odprowadzająca jest zaburzona. Może to np. B. być w przypadku uszkodzenia trzeciego nerwu czaszkowego, u. za. odpowiada również za ruch gałki ocznej.

Uszkodzenie siatkówki z kolei prowadzi do nieprawidłowej reakcji wielkości źrenicy, ponieważ nie dochodzi już do transmisji otrzymanych bodźców świetlnych. Jeśli nerw wzrokowy jest uszkodzony, źrenica nie reaguje już odpowiednio na zmienione wpływy światła. Może to nastąpić w przypadku zmian patologicznych w naczyniach mózgowych, także w przypadku guzów znajdujących się na nerwu wzrokowym lub w jego pobliżu i wywierających tam ucisk. Takie uszkodzenie występuje również w stwardnieniu rozsianym.

Zaburzenia wypływowe mogą również zakłócać określone mięśnie i nerwy. Mięśnie dostosowują źrenice, nerwy zaopatrują te mięśnie. Jeśli występuje zaburzenie, uczniowie są nierówni, co medycyna mówi o anizokorii. Na przykład prawa źrenica może być rozszerzona, a lewa zwężona lub normalna. Występują również zaburzenia mięśni, które regulują wielkość źrenicy. Może to być spowodowane urazami zewnętrznymi lub chorobami, takimi jak cukrzyca lub choroba z Lyme.

Z kolei unerwienie przywspółczulne jest najczęściej zaburzone w przypadku uszkodzenia nerwu. W medycynie określa się to jako pupilotonię. Tutaj również źrenice mogą być inaczej rozszerzone. Przyczyną jest źle ukierunkowane unerwienie mięśnia źrenicy.

Jeśli zaburzone jest unerwienie współczulne, jest to zespół Hornera, który zwykle występuje po jednej stronie. Objawy to zwężenie źrenicy, opadająca powieka lub gałka oczna wciągnięta głęboko do oczodołu. Następnie mówi się o enoftalmach.