Mycoplasma genitalium

Plik Mycoplasma genitalium należy do rodzaju mykoplazmy. Mikoplazma została po raz pierwszy wyizolowana z chorego bydła w 1898 roku. W przypadku Mycoplasma pneumoniae postać patogenną dla ludzi można było wykryć po raz pierwszy w 1962 roku. Mycoplasma genitalium została odkryta w 1981 roku i przypisana do rodzaju Mycoplasma jako nowy gatunek w 1983 roku. Pełne sekwencjonowanie genów zostało opublikowane w 1995 roku.

Co to jest Mycoplasma genitalium?

Gatunek bakterii Mycoplasma genitalium należy do rodzaju Mycoplasma i do nadrzędnej klasy Mollicutes. Gatunki bakterii z klasy Mollicutes nie mają ściany komórkowej. Oznaczenie Mollicutes oznacza skórę miękką lub o miękkiej skórze (Molli = miękka, pulchna; Cutis = skóra) i wskazuje na to.

Brakująca ściana komórkowa mięczaków w ogóle, a mykoplazmy w szczególności pozwala na uzyskanie pleomorficznej, tj. Różnorodnej postaci. Bakterie są zarówno pęcherzykowe, jak i nitkowate i mogą w razie potrzeby zmieniać kształt. Nitkowaty kształt mykoplazmy bardzo przypomina grzyba, co wyraża nazwa mykoplazma. W tłumaczeniu mykoplazma (Myko = grzyb i osocze = kształt) oznacza coś w rodzaju „kształtu grzyba”.

Oprócz właściwości pleomorficznych brak ściany komórkowej powoduje również wyraźną podatność na różne wpływy środowiska. Nawet niewielkie fluktuacje osmotyczne w otaczającym medium mogą zabić zarazki.

Z drugiej strony, ze względu na brak ściany komórkowej, mykoplazmy wykazują również naturalną oporność na antybiotyki przylegające do ściany komórkowej. Dlatego konwencjonalne antybiotyki, takie jak penicyliny, nie działają.

Mikoplazmy są bardzo małe i mają 200-300 nanometrów i należą do najmniejszych gatunków bakterii na świecie. Ze względu na swoje małe rozmiary często pełnią rolę zanieczyszczeń laboratoryjnych. Ponieważ większość sterylnych filtrów produkowanych seryjnie nie ma nominalnej wielkości porów 220 nanometrów, nie można zagwarantować skutecznej filtracji mykoplazm. Genom mykoplazmy jest jednym z najmniejszych genomów prokariotycznych na świecie.

Mykoplazmy o wielkości 580–1380 kpz należą do najmniejszych genetycznie zarazków zdolnych do autoreplikacji, obok nanoarchaeum equitans (~ 500 kbp) i endosymbionta Carsonella ruddii (około 160 kbp). Inną zauważalną cechą jest cholesterol, który jest zawarty w błonie komórkowej mykoplazm i można go znaleźć tylko w komórkach eukariotycznych.

Dokładne badania RNA pokazują, że rodzaj Mollicutes nie może być liczony jako podstawa drzewa genealogicznego bakterii, ale powstał w wyniku ewolucji degeneracyjnej. Pochodzenie od zarazków z grupy Lactobacillus i następująca po tym utrata dużej części informacji genetycznej w wyniku ewolucji zwyrodnieniowej jest bardzo prawdopodobne i czyni z klasy Mollicutes przedstawicielami organizmów o najmniejszym znanym genomie.

Mały genom mykoplazmy jest idealny do badań nad syntezą, więc nie jest zaskakujące, że grupa badawcza kierowana przez Craiga Ventera zsyntetyzowała zarodek Mycoplasma genitalium w 2008 roku. Replika nosi nazwę Mycoplasma genitalium JCVI-1.0 i jest uważana za pierwszą bakterię wyprodukowaną całkowicie syntetycznie.

Występowanie, dystrybucja i właściwości

Mikoplazmy mają pasożytniczy tryb życia i są zależne od komórek gospodarza. Mogą pasożytować zarówno zewnątrzkomórkowo na komórce gospodarza, jak i wewnątrzkomórkowo. Mikoplazmy są zależne od niezbędnych składników metabolicznych, takich jak aminokwasy i kwasy nukleinowe z komórki gospodarza.

Istnieje możliwość zmniejszania genomu w razie potrzeby, co jest korzystne dla niewymagającego pasożytniczego stylu życia. Mycoplasma genitalium osadza się w cewce moczowej i żyje tutaj preferencyjnie na komórkach nabłonka.

Choroby i dolegliwości

Ze względu na pasożytniczy tryb życia mykoplazmy są odpowiedzialne za liczne choroby. Mycoplasma genitalium, wraz z Chlamydia trachomatis, jest jednym z najczęstszych patogenów wywołujących niegonokokowe zapalenie cewki moczowej. Niegonokokowe zapalenie cewki moczowej to zapalenie cewki moczowej, które nie jest wyzwalane przez gonokoki, które są zwykle odpowiedzialne.

Zapalenie cewki moczowej zwykle przebiega z typowymi objawami, takimi jak silne pieczenie podczas oddawania moczu i wydzielina ropno-śluzowa. W rezultacie kobiety mogą mieć obfite krwawienie po stosunku.

Może również prowadzić do poważnych komplikacji u kobiet. Znacznie krótsza cewka moczowa (cewka moczowa) może powodować ciężkie wtórne zapalenie. Mogą wystąpić choroby zapalne, takie jak zapalenie szyjki macicy (zapalenie szyjki macicy), zapalenie błony śluzowej macicy, zapalenie jajowodu i inne choroby zapalne miednicy.

Korelacja z innymi dolegliwościami i chorobami, takimi jak bezpłodność lub rak jajnika, została potwierdzona statystycznie, ale nie została jeszcze udowodniona przyczynowo.

U mężczyzn po przebytej infekcji zaobserwowano zmniejszony rozwój gruczołu krokowego, który jest przedmiotem dyskusji.

Omówiono również wyższą intensywność zakażenia HIV przez Mycoplasma genitalium. Ponadto wątpliwe jest, czy Mycoplasma genitalium należy zdefiniować jako patogen przenoszony drogą płciową.

Zapalenie cewki moczowej, popularnie zwane rzeżączką, jest powszechnie przenoszoną chorobą zakaźną. Możliwe jest leczenie antybiotykami. Jednakże, ponieważ kilka patogenów może wywoływać objawy, identyfikacja antygenu ze wszystkimi opornościami ma zasadnicze znaczenie dla skutecznej antybiotykoterapii.

W przypadku Mycoplasma genitalium, podobnie jak w przypadku większości zarazków z klasy Mollicutes, zalecany jest antybiotyk z klasy makrolidów, w szczególności azytromycyna. Makrolidy nie atakują patogenu na powierzchni komórki, jak penicylina, ale zapobiegają dalszej replikacji, spowalniając syntezę białek patogenu.

Przedwczesne podanie antybiotyków, zwłaszcza penicyliny, może prowadzić do zwiększonej trwałości patogenu, zwłaszcza w przypadku drobnoustrojów z klasy Mollicutes.