Mięsień rylcowaty

Z Mięsień rylcowaty to mały mięsień szkieletowy w okolicy szczęki. Jest częścią mięśni nadgnykowych i pomaga połykać i otwierać szczękę. Zaburzenia połykania (dysfagia) mogą również wpływać na mięsień rdzenia gnojowicy i prowadzić do zaburzeń czynnościowych.

Co to jest mięsień stylohyoid?

Mięsień rdzenia gnojowicy to mięsień prążkowany, który bierze udział w otwieraniu szczęki i połykaniu. Należy do grupy mięśni nadgnykowych, zwanych również mięśniami dna jamy ustnej lub górnych mięśni gnykowych, i obejmuje cztery inne mięśnie oprócz mięśni rdzenia gnykowego: mięsień dwubiegunowy, mięsień żuchwowo-gnykowy i mięsień żuchwowo-gnykowy.

Zarówno podczas połykania, jak i otwierania szczęki, mięśnie te współpracują ze sobą w skoordynowany sposób. Sterowanie opiera się na siódmym nerwie czaszkowym, który jako nerw twarzowy lub nerw twarzowy przenika za pomocą licznych gałęzi (rami) do licznych struktur tkankowych w głowie. Jego włókna nie tylko przewodzą sygnały ruchowe i przywspółczulne z ośrodkowego układu nerwowego do unerwionych mięśni, ale także transportują czuciowe i wrażliwe sygnały nerwowe w przeciwnym kierunku.

Anatomia i budowa

Mięsień rdzenia gnojowicy wywodzi się z kości skroniowej, która jest częścią czaszki. Leży w nim ucho wewnętrzne i środkowe. Na kości skroniowej mięsień rylcowaty wyrasta z przedłużenia trzpienia (processus styloideus), które jest przedłużeniem tej kości czaszki.

Mięsień rylcowatno-gnykowy znajduje się na kości gnykowej (os hyoideum), gdzie ścięgno mocuje mięsień poprzecznie prążkowany do kości, a także ścięgna mięśnia dwubrzuścowego. Mięsień dwubrzuścowy to kolejny mięsień nadgnykowy, który ze względu na swój kształt jest również nazywany mięśniem żuchwowym. Więzadło rylcowopochodne - para więzadeł - rozciąga się od wyrostka rylca do kości gnykowej i łączy dwie kości.

Podobnie jak wszystkie prążkowane mięśnie szkieletowe, mięsień rdzenia gnojowicy składa się z włókien mięśniowych, które odpowiadają komórkom mięśniowym. Mają kilka jąder komórkowych, ponieważ nie istnieje w nich konwencjonalna struktura komórkowa. Zamiast tego we włóknie mięśniowym znajduje się kilka miofibryli, które biegną wzdłuż włókna i są otoczone retikulum sarkoplazmatycznym. Kiedy poprzeczne sekcje miofibryli (sarkomerów) skracają się, ponieważ zawarte w nich włókna aktyny / tropomiozyny i miozyny wsuwają się w siebie, mięsień jako całość kurczy się, powodując odpowiedni ruch kości gnykowej.

Funkcja i zadania

Mięsień rdzenia gnojowicy pełni zarówno funkcję statyczną, jak i dynamiczną. Wraz z innymi mięśniami i więzadłami utrzymuje kość gnykową (os hyoideum), która w innym przypadku nie ma bezpośredniego połączenia z innymi kośćmi. Kość gnykowa składa się z korpusu środkowego i rogów bocznych; mięsień rylcowo-gnykowy jest rozprowadzany po całym ciele i dużym rogu kości.

Dynamiczna funkcja mięśnia rdzenia gnykowego polega na pomocy w połykaniu i otwieraniu szczęki, współpracując z innymi mięśniami nadgnykowymi. Komenda skurczu mięśnia rylcowatego otrzymuje z nerwu twarzowego. Sygnał elektryczny kończy się w przycisku końcowym unerwiających się włókien nerwowych, gdzie towarzyszy mu napływ jonów wapnia. W rezultacie niektóre pęcherzyki, które znajdują się w przycisku końcowym, łączą się z zewnętrzną błoną i uwalniają zawarte w nich neuroprzekaźniki.

Jako substancja przekaźnikowa, acetylocholina wiąże się czasowo z receptorami w błonie komórki mięśniowej i powoduje tam napływ jonów, które generują nowy potencjał elektryczny: potencjał płytki końcowej, który przechodzi przez sarkolemmę i kanaliki kanalikowe T do retikulum sarkoplazmatycznego. Jony wapnia z retikulum sarkoplazmatycznego wnikają do wnętrza miofibryli i łączą się z tamtejszymi włóknami, które następnie wsuwają się w siebie. W ten sposób włókna mięśniowe mięśni rdzenia gnykowo-gnykowego skracają się i ciągną kość gnykową do tyłu i do góry, na przykład podczas połykania. Oprócz mięśni nadgnykowych w tym procesie uczestniczą również mięśnie podgnykowe (dolne mięśnie gnykowe).

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby

Ponieważ nerw twarzowy łączy mięsień rdzenia gnojowicy z układem nerwowym, uszkodzenie nerwu twarzowego może również wpływać na mięsień rdzenia gnojowicy. W medycynie zaburzenia połykania określa się terminem dysfagia.

Jedną z możliwych przyczyn jest demencja Alzheimera, która charakteryzuje się postępującym uszkodzeniem mózgu, co prowadzi do upośledzenia funkcji lub niepowodzeń w dotkniętych obszarach. Choroba Parkinsona, która polega na utracie nerwów w istocie czarnej lub udar, choroba dziedziczna choroba Huntingtona lub inne choroby neurologiczne są również możliwymi przyczynami zaburzeń połykania. Urazy języka i złamania środkowej części twarzy lub kości gnykowej mogą spowodować uszkodzenie zarówno mięśni, jak i unerwiających włókien nerwowych.

Wady rozwojowe i nowotwory głowy, choroby przełyku i choroby zakaźne mogą również przyczyniać się do zaburzeń połykania, co znajduje odzwierciedlenie w zaburzeniach czynnościowych mięśnia rylcowatego i innych zajętych mięśni. Psychiczne trudności z połykaniem pojawiają się na przykład w kontekście fagofobii, która reprezentuje związany z chorobą lęk przed uduszeniem lub połknięciem i jest również potocznie nazywany lękiem przed połknięciem.

Zespół orła objawia się również w pobliżu mięśnia rylcowatego. Watt Weems Eagle jako pierwszy opisał chorobę; nie oddziałuje bezpośrednio na mięsień rylcowo-gnojowy, ale raczej na więzadło rojano-gnojowe. W zespole Eagle sole wapnia gromadzą się w więzadłach i powodują kostnienie. Zespół może również wynikać z faktu, że proces rysika jest zbyt długi. W obu przypadkach zwykle widoczne są trudności z przełykaniem, takie jak ból gardła i trudności w przełykaniu podczas obracania głowy.