Tak jak Dipirydamol jest składnikiem aktywnym z grupy inhibitorów agregacji płytek krwi. Lek stosowany jest przede wszystkim w profilaktyce udarów.
Co to jest dipirydamol?
Dipirydamol należy do grupy leków przeciwzakrzepowych. Lek stosuje się, aby zapobiec tworzeniu się skrzeplin (skrzepów krwi), a tym samym zapobiegać udarom.
Dipyridamole został po raz pierwszy użyty w 1959 roku. Lek był stosowany w leczeniu choroby wieńcowej (CHD). W następnych latach nastąpiło rozszerzenie (poszerzenie) naczyń wieńcowych. Wreszcie dipirydamol był również stosowany jako inhibitor agregacji płytek krwi.
W dzisiejszych czasach połączenie dipirydamolu i kwasu acetylosalicylowego (ASA) jest zwykle stosowane do przeciwdziałania nawrotom po udarze, które występują w kontekście niedokrwienia mózgu (TIA).
Jednak większa korzyść z tej terapii skojarzonej w porównaniu z pojedynczym podaniem kwasu acetylosalicylowego jest uważana za kontrowersyjną wśród lekarzy. Według badań udar występuje 1,47 razy częściej przy terapii skojarzonej niż przy samym ASA. Ponadto częściej występują skutki uboczne, takie jak bóle głowy.
Efekt farmakologiczny
Dipirydamol działa rozszerzając ludzkie naczynia krwionośne i zapobiegając zlepianiu się płytek krwi (trombocytów). Ten proces jest również znany jako agregacja w medycynie. Dzięki tej procedurze można zapobiec zwężeniu lub zamknięciu naczyń krwionośnych.
Dipirydamol ma zdolność blokowania transportu nukleozydu adenozyny. Daje to szczelinie synaptycznej więcej adenozyny. Poprzez procesy związane z białkiem G prowadzi to do rozluźnienia mięśni, co z kolei powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych.
Dipirydamol rozwija swoje działanie rozszerzające naczynia krwionośne głównie w tętnicach wieńcowych. Są one odpowiedzialne za zaopatrzenie mięśnia sercowego. Dipirydamol nie jest już stosowany w profilaktyce lub leczeniu dusznicy bolesnej, ponieważ naczynia wieńcowe w większości przypadków automatycznie rozszerzają się do maksimum, tak że więcej krwi może dotrzeć do mięśnia sercowego. Zastosowanie dipirydamolu spowodowałoby również rozszerzenie zdrowych tętnic wieńcowych, co zwiększyłoby ich przepływ krwi. W wyniku tego procesu chore naczynia otrzymują jednak mniej krwi, co dodatkowo zwiększa niedostateczną podaż chorego obszaru mięśnia sercowego. Lekarze nazywają ten proces efektem kradzieży.
We krwi dipirydamol wiąże się z białkami osocza w 99%. Substancja czynna jest metabolizowana w wątrobie. Średni okres półtrwania w osoczu wynosi 40 minut. Dipirydamol jest usuwany z organizmu w kale.
Zastosowanie i zastosowanie medyczne
Dipirydamol jest zwykle stosowany razem z kwasem acetylosalicylowym, aby zapobiec udarom spowodowanym zamknięciem naczyń w mózgu. Ważnym obszarem zastosowań substancji czynnej jest także diagnostyka medyczna Dyipirydamol jest stosowany w scyntygrafii mięśnia sercowego i echokardiografii wysiłkowej.
Podawanie dipirydamolu może spowodować obciążenie serca lekiem w warunkach kontrolowanych, takich jak pomiar ciśnienia krwi lub monitorowanie EKG. W ten sposób możliwa jest ocena przepływu krwi do mięśnia sercowego za pomocą tomografii komputerowej emisyjnej pojedynczych fotonów lub ruchów ściany za pomocą ultrasonografii (badanie ultrasonograficzne).
Dipirydamol przyjmuje się doustnie. W tym celu kapsułki przyjmuje się codziennie.
Zagrożenia i skutki uboczne
W niektórych przypadkach stosowanie dipirydamolu może powodować niepożądane skutki uboczne. Są to przede wszystkim senność, bóle głowy, bóle mięśni, uderzenia gorąca, nudności, wymioty, przyspieszone bicie serca, zaczerwienienie skóry i niskie ciśnienie krwi.
Rzadko cierpią na zaostrzenie dławicy piersiowej lub reakcje nadwrażliwości, takie jak pokrzywka i wysypka na skórze. Podczas operacji może wzrosnąć skłonność do krwawień.
W przypadku znieczulenia zewnątrzoponowego lub podpajęczynówkowego wskazane jest odstawienie dipirydamolu na 48 godzin przed zabiegiem, jeśli substancja jest połączona z kwasem acetylosalicylowym. Jednak podawanie można kontynuować bezpośrednio po operacji.
W przypadku zbyt szybkiego odstawienia dipirydamolu istnieje ryzyko napadu dusznicy bolesnej, a w najgorszym przypadku nawet zawału serca.
Leczenia dipirydamolem nie należy podejmować, jeśli pacjent jest nadwrażliwy na lek. Terapii dipirydamolem należy również unikać w przypadku ciężkiej choroby serca. Należą do nich niedawne zawały serca, ciężka niewydolność serca, zaburzenia rytmu serca, napady dusznicy bolesnej, zwężenie lub zatkanie zastawek aortalnych, niekontrolowane zaburzenia przepływu krwi i niewydolność krążenia.
W okresie ciąży przed zastosowaniem dipirydamolu należy skonsultować się z lekarzem prowadzącym. To samo dotyczy karmienia piersią. Dipirydamol nie jest odpowiedni dla dzieci.
Podczas stosowania dipirydamolu z innymi lekami należy wziąć pod uwagę niepożądane interakcje. Na przykład pochodne ksantyny, które obejmują teofilinę lub kofeinę znajdującą się w kawie, mogą osłabiać pozytywne działanie inhibitora agregacji płytek krwi. Jeśli dipirydamol łączy się z lekami rozrzedzającymi krew, takimi jak kumaryny, zwiększa to skuteczność środka. Ponadto działanie preparatów na nadciśnienie tętnicze nasila podawanie dipirydamolu.
.jpg)
