Jeśli zagłębisz się w książkach medycznych i poradnikach i przeczytasz, co było znane o tej chorobie około czterdziestu lat temu pod hasłem cukrzycy, dowiesz się, że osoba z cukrzycą nie miała wówczas dobrych perspektyw na wyzdrowienie.
Insulina na cukrzycę
Dla niego jedynym przykazaniem było bezwzględne unikanie w diecie wszelkich węglowodanów i zastępowanie ich tłuszczami. W tamtych czasach uważano, że energię można pozyskać głównie z tłuszczu, ponieważ jeden gram tłuszczu dostarcza około 9 kalorii. Sukces tej diety był druzgocący w przypadku poważnych chorób.
Po okresach silnego głodu chorzy musieli zauważyć, że pomimo zwiększonego spożycia tłuszczu, ich rezerwy ciała malały, tak że musieli oddać swój los bez mocy, a także odmówić pomocy medycznej.
Zmieniło się to nagle, gdy kanadyjscy naukowcy Banting i Best znaleźli w trzustce substancję czynną, insulinę, w 1922 roku i byli w stanie wyizolować ją w taki sposób, aby mogła być stosowana przez osoby chore na cukrzycę. Nowa, wielka nadzieja wzbogaciła wówczas życie diabetyków, które nie było życiem, zanim nauczyli się stosować insulinę.
Aby zrozumieć znaczenie insuliny dla organizmu, trzeba wiedzieć, że wszystkie składniki odżywcze, które są rozkładane na cukier w przewodzie pokarmowym człowieka, podlegają metabolizmowi, który wytwarza energie palne, które dostarczają organizmowi potrzebnego paliwa.
Bez tych dostępnych energii nie bylibyśmy w stanie wykonywać żadnej celowej pracy i wkrótce poczulibyśmy się wyczerpani i zmęczeni, a nawet chorzy.
Do wykorzystania glukozy we krwi niezbędny jest hormon trzustki - insulina. Działanie insuliny nie tylko przekształca cukier we krwi w energię, ale także tworzy rezerwę substancji w postaci skrobi z nadmiaru glukozy w wątrobie.
Procesy te są niedoskonałe przy braku insuliny w zależności od stopnia zaawansowania choroby, tak że każdy nadmiar spożytego cukru pogarsza tę sytuację chorobową.
leczenie
Wyniki badań Banting and Best umożliwiły wstrzyknięcie insuliny w taki sposób, aby organizm był sztucznie wspomagany w metabolizmie. Jednak regularne wstrzyknięcia są warunkiem skutecznego leczenia.
Z biegiem czasu diabetyk nauczył się samodzielnie używać strzykawki do zastrzyków, tak jak potrafią to lekarze i pielęgniarki. W ten sposób stworzyli nie tylko ulgę dla personelu medycznego, ale także własną niezależność. Podróż znów stała się możliwa, a diabetyk znów mógł wywiązywać się z obowiązków zawodowych i rodzinnych.
W międzyczasie spełniło się stare marzenie chorych na cukrzycę. Wielu z nich może obejść się bez strzykawek i zadowolić się tabletkami. Jednak lekarz sam decyduje, która metoda leczenia jest odpowiednia. Niestety, terapia tabletkami, obecnie jedna z najważniejszych opcji leczenia chorych na cukrzycę, nie może być stosowana u wszystkich pacjentów, a najprawdopodobniej nie u młodzieży. Dlatego wstrzyknięcie insuliny jest do dziś najlepszą metodą leczenia.
Cukier jako przyczyna
Procesy te są niedoskonałe przy braku insuliny w zależności od stopnia zaawansowania choroby, tak że każdy nadmiar spożytego cukru pogarsza tę sytuację chorobową.
Niektórzy czytelnicy będą się zastanawiać, jak właściwie można diagnozować cukrzycę. Odpowiedź jest prosta: glukoza, która nie jest wykorzystywana przez organizm, jest wydalana z moczem. W ten sposób cukrzycę można bardzo łatwo i precyzyjnie zdiagnozować.
W przeszłości, zwłaszcza w średniowieczu, kiedy metody chemiczne nie były jeszcze możliwe, lekarze musieli - proszę się nie bać, tak było - posmakować i posmakować moczu.
Często pojawia się pytanie, czy ludzie, którzy jedzą dużo cukru, nie chorują na cukier lub cukrzycę. To pytanie nie jest całkowicie nieuzasadnione, a wielu lekarzy jest skłonnych mówić o cukrzycy jako o chorobie dla smakoszy. Przyczyną jest prawdopodobnie to, że cukrzyca występuje głównie wśród raczej grubych, chętnych do życia ludzi powyżej pięćdziesiątki.
Niestety, jest też wielu młodych, szczupłych ludzi, nawet dzieci, które są dotknięte tą chorobą.
Zasadniczo należy powiedzieć, że umiarkowane spożycie cukru nie szkodzi zdrowemu organizmowi, ale jeśli ludzie cierpią na niedobór insuliny w wyniku choroby trzustki, należy całkowicie unikać czystego cukru, czy to w postaci buraków, czy winogron.
Zdrowe odżywianie i dieta
Poza leczeniem farmakologicznym ogromne znaczenie ma dieta diabetyków, można wręcz powiedzieć, że bez diety nie da się w ogóle leczyć cukrzycy. Przede wszystkim ważne jest, aby pacjent w zdyscyplinowany sposób przestrzegał przepisanej i sprawdzonej diety, a jego codzienne pożywienie było dokładnie kontrolowane i dokumentowane w planie diety, ponieważ kilka pokarmów można spożywać tylko w określonych ilościach.
Poza zakazem stosowania cukru dieta diabetyków nie różni się zasadniczo od pełnowartościowej diety osób zdrowych. Jeśli to możliwe, powinno zawierać dużo świeżych owoców i warzyw. Ponadto ważną rolę odgrywają węglowodany, tłuszcze i białko.
Spożycie węglowodanów należy uzależnić od stopnia ich strawności. Chleb, ziemniaki i mąkę można spożywać tylko w dozwolonych ilościach, ponieważ są biologicznie blisko spokrewnione z cukrem. Im mniej organizm musi próbować przekształcić produkt skrobiowy w glukozę, tym bardziej jest to szkodliwe dla pacjenta.
Na przykład biały chleb jest przekształcany w glukozę w znacznie krótszym czasie niż chleb czarny i pełnoziarnisty. Dlatego generalnie nie jest zalecany diabetykom, ponieważ bardzo szybko podniósłby poziom cukru we krwi. Ponadto chleb pełnoziarnisty jest korzystniejszy w żywieniu ze względu na zawartość witamin i minerałów. Lekarz zaleci biały chleb tylko w szczególnych przypadkach chorób, takich jak dodatkowe choroby jelit.
Ograniczenie węglowodanów jest równoważone odpowiednim spożyciem białka. Ponieważ białko ma nie tylko tak zwane działanie oszczędzające węglowodany, ale ma również duże znaczenie dla magazynowania skrobi w komórkach wątroby, zajmuje ważne miejsce w diecie diabetyków.
Źródłem kalorii dla naszego organizmu jest tłuszcz. Dziś wiemy, że ludzki organizm może go w pełni ocenić tylko dzięki obecności węglowodanów, białka i cukru. Czterdzieści lat temu fakt ten został całkowicie niezrozumiany. Ze względu na wysoką zawartość kalorii, otyli pacjenci nie mogą spożywać więcej niż 30 do 50 gramów dziennie.
.jpg)
.jpg)
