Przymus doskonałości: kiedy perfekcjonizm sprawia, że ​​jesteś nieszczęśliwy

Perfekcjonizm to kompulsywne zachowanieco nie pozostawia miejsca na błędy. Stanowi obciążenie zarówno dla środowiska, jak i dla osób, których to dotyczy. Nawet jeśli spróbujesz, nie możesz tego zatrzymać. Często kryją się za tym lęki lub kompleksy niższości. Perfekcjoniści nie mogą działać spontanicznie i muszą dokładnie zaplanować każde swoje działanie. Dla nich błędy oznaczają porażkę, a wysokie standardy dotyczą nie tylko ich samych, ale każdego, kto z nimi żyje.

Kompulsywne zaburzenie osobowości: obsesja na punkcie doskonałości

Z pewnością są sytuacje, w których trzeba pracować perfekcyjnie. Obejmują one interwencje chirurgiczne lub pracę w sondzie kosmicznej. Są to faktyczne potrzeby, które nie pozwalają na błędy. Z drugiej strony, czynności kompulsywne charakteryzujące się ukrytym uzależnieniem od rozpoznania i strachem przed utratą nie są konieczne. Jeśli Perfekcjonizm jest tak wyraźny, że czyni go nieszczęśliwymmówi się o stanie patologicznym.

Ci ludzie sami nie ufają normalnym procesom życia codziennego i muszą sami je kontrolować w każdych okolicznościach. Ego domaga się kontroli iw ten sposób chce zapobiec wszelkim efektom zewnętrznym. Zachowanie kompulsywne obejmuje na przykład składanie rzeczy do prania lub robienie wszelkiego rodzaju list.

Koszula jest poddawana obróbce, aż dokładnie odpowiada wymiarom innych rzeczy do prania. Na listach perfekcjoniści odnotowują, co absolutnie muszą robić w ciągu dnia lub w ciągu tygodnia. Zajmują się tymi rzeczami, dopóki nie są z siebie zadowoleni. Często krytykują swojego odpowiednika, jeśli nie działają według tego samego schematu.

W większości przypadków powoduje to problemy. W życiu zawodowym poszkodowani zawsze sprawdzają u przełożonych, czy są zadowoleni z wykonywanej pracy. Ponieważ ciągle się poprawiają, pracują wolniej niż ich koledzy. Jeśli są o to pytani, nie rozumieją krytyki. Przeciwnie. Czujesz się niezrozumiany i bardzo niepewny.

Czy jestem perfekcjonistą?

Nie ma ogólnej odpowiedzi na pytanie, czy ktoś jest perfekcjonistą. Jednak kilka faktów wskazuje na skłonność do perfekcjonizmu. Przede wszystkim brak możliwości delegowania czynności innym. To nie jest tak po prostu w pracy. Obejmuje to również matki, które same wykonują wszystkie prace domowe. Uważają, że ich mąż lub dzieci nie wykonują należycie obowiązków domowych.

Uprawiając sport, zawsze chcą być najlepsi i denerwują się, gdy zajmują drugie lub trzecie miejsce. Gra z nimi jest trudna, ponieważ nie mogą przegrać. Nawet wtedy ich cierpienie przejawia się w przymusie, by zawsze musieć wygrywać. Wysokie wymagania wobec siebie znajdują również odzwierciedlenie w stosunku do własnego ciała.

Jeśli to nie spełnia oczekiwań, pojawiają się zaburzenia odżywiania i upośledzenie życia seksualnego. Nie ma dobrego samopoczucia, ponieważ wygląd zewnętrzny nie jest idealnie zaprojektowany. Konsekwencją tego są nadmierne ćwiczenia i dieta głodowa.

Doskonałość nie czyni cię szczęśliwszym

Nikt nie jest idealny. Dotyczy to zarówno książąt kościelnych różnych religii, jak i osób ponoszących mniejszą odpowiedzialność. Każdy ma swoje ukochane cechy. Domniemane błędy czynią ich indywidualnymi i tylko to odróżnia ich jako ludzi. Ci, którzy dążą do doskonałości, przeciwstawiają się naturalnym warunkom.

Pozwolenie na popełnienie błędów w żadnym wypadku nie świadczy o słabości. Jest odwrotnie. Człowiek okazuje wielkość tylko wtedy, gdy przyznaje się do domniemanego wykroczenia. Jednocześnie udowadnia, że ​​jest tylko człowiekiem i dlatego nie jest doskonały. Szczęście to stan, na który należy pracować. Często powierzchowni ludzie postrzegają to w kontekście niezależności finansowej.

Perfekcjoniści nie są z tego zadowoleni. Planowanie ich życia musi być doskonałe. Zaczyna się od zakupu własnego domu, a kończy na płci dzieci. Gdy tylko stają w obliczu niezwykłego wydarzenia, dogania ich rzeczywistość i, w wielu przypadkach, rozpacza.

Perfekcjoniści są bardzo zestresowani i wielu oczekuje, że ludzie wokół nich będą postępować tak samo, jak oni, co często prowadzi do nieporozumień w rodzinie i pracy. Rodzice, którzy chcą doskonale wychowywać swoje dzieci, pracują pod presją.

Oczekują, że ich potomstwo będzie zawsze zachowywało się bez zarzutu. Często używają go do zaspokojenia własnego ego i zaniedbują przypadkowe interakcje w rodzinie. Jeśli dzieci wykażą się własną wolą i rzekomymi błędami i brakami, świat upadnie dla perfekcjonistów.

Jesteś nieszczęśliwy i wątpisz w siebie. To jest jak spirala, która obraca się nieuchronnie, gdy nie szuka się pomocy. Niezadowolenie trwa nadal u dzieci i po żadnej ze stron nie ma żadnych pozytywnych wzmocnień.

Co możesz zrobić z perfekcjonizmem

Pierwszym krokiem do porzucenia perfekcjonizmu jest rozpoznanie choroby. Trudno jest Cię takim postrzegać i często można to zrobić tylko z profesjonalną pomocą. Pomocne są również małe ćwiczenia, które z czasem automatycznie wkraczają w codzienne życie. Idealna gospodyni domowa może zmusić się do zaprzestania cotygodniowego czyszczenia okien lub codziennego odkurzania.

Powinieneś celowo tego powstrzymać. To, jak trudne jest to dla każdego, mogą być odczuwalne tylko przez osoby dotknięte chorobą. W życiu zawodowym pomocne jest pozostawienie rozpoczętej pracy i brak nadgodzin. Jeśli są ważne rzeczy do zrobienia, niektóre z nich mogą również wykonać pracownicy lub współpracownicy.

Dobrą praktyką jest również granie z dziećmi w Monopoly i przegrywanie. Tak, to też wyróżnia osobę. Być szczęśliwym z innymi i nie złościć się na własne „niepowodzenia”. To trwa nadal w klubach piłkarskich lub kręgielniach i jest dobrze odbierane przez innych ludzi. Wkrótce zauważysz, że były perfekcjonista pracuje nad sobą i wspiera go w swoim projekcie.

Radzenie sobie z nim staje się łatwiejsze, a on sam staje się bardziej zadowolony. Ważne jest jednak, aby chęć porzucenia kompulsywnych działań nie zakończyła się perfekcjonizmem. Potrzeba tu dużo cierpliwości. Choroba nie rozwinęła się w ciągu jednego dnia i nie kończy się w tak krótkim czasie.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Szczęście tkwi w pogodzie

Szczęście to pojęcie względne. Każdy ma co do tego własne zdanie. Nie oznacza to pełnego konta bankowego ani dużego domu. Wypoczywać w sobie i iść własną drogą z dużą dozą spokoju, to jest szczęście. W ten sposób bycie uważnym na swoich sąsiadów, a także przyznawanie się im do błędów, zapewnia spokój w każdym związku. Tak, to pokój z tobą i twoimi bliskimi sprawia, że ​​jesteś szczęśliwy.