Daunorubicin jest lekiem z grupy cytostatyków i antracyklin. Środek jest stosowany jako środek cytostatyczny.
Co to jest Daunorubicin?
Daunorubicyna jest zarówno glikozydem, jak i antybiotykiem. Pochodzi z grupy antracyklin. Antracykliny to antybiotyki stosowane w chemioterapii jako cytostatyki przeciwko różnym nowotworom złośliwym.
Antybiotyk daunorubicyna jest wytwarzany przez gatunki bakterii Streptomyces peuceticus i Streptomyces coeruleorubidus. Z chemicznego punktu widzenia podstawowa struktura molekularna leku składa się z czterech pierścieni benzenowych w rzędzie. W związku z tym Daunorubicyna należy do grupy aromatycznych związków węglowodorowych lub do aromatów.
W temperaturze pokojowej daunorubicyna występuje w postaci stałej. Temperatura topnienia wynosi 208 ° Celsjusza, rozpuszczalność w wodzie jest słaba. Daunorubicyna jest wydawana na receptę i jest stosowana w leczeniu różnych nowotworów. Aby to zrobić, lek podaje się dożylnie. W przeciwieństwie do innych leków cytotoksycznych, daunorubicyna nie jest stosowana jako lek immunosupresyjny w chorobach autoimmunologicznych.
Efekt farmakologiczny
Daunorubicyna to tak zwany interkalator DNA. Płaska struktura leku powoduje interkalację w nukleozasadach DNA. Termin interkalacja opisuje odwracalne przechowywanie atomów, cząsteczek, jonów lub innych związków chemicznych w DNA. W przypadku daunorubicyny lek jest osadzony w DNA. Proces interkalacji zakłóca replikację DNA. Uszkodzona jest również transkrypcja DNA.
Jeśli replikacja jest zakłócona, mitoza nie może mieć miejsca. W mitozie jądro dzieli się, a DNA jest podzielone. Bez mitozy nie może nastąpić żaden podział komórkowy lub komórki, które powstają w zaburzonej mitozie, umierają w wyniku zaprogramowanej śmierci komórki (apoptoza). Ponieważ komórki nowotworowe dzielą się szczególnie często i szczególnie szybko, najbardziej wpływają na nie leki wpływające na mitozę. Jednak wiele skutków ubocznych pojawia się z powodu zahamowania wzrostu komórek organizmu jako całości przez leki tego typu.
Oprócz replikacji i transkrypcji, działanie daunorubicyny wpływa również na syntezę RNA z tworzeniem polipeptydów. Daunorubicyna ma również działanie hamujące na topoizomerazę II, enzym ten odgrywa również ważną rolę w procesie podziału komórek.
Jednak daunorubicyna ma trzeci mechanizm działania. Po wchłonięciu daunorubicyny lek jest aktywowany. W reakcji redoks powstaje produkt pośredni o działaniu podobnym do wolnych rodników. Przenosi elektrony na tlen cząsteczkowy. To z kolei przekształca się w rodniki hydroksylowe i ponadtlenkowe. Obie formy rodników mają działanie cytotoksyczne. Uszkadzają DNA, a tym samym preferencyjnie pękają nici DNA.
Zastosowanie i zastosowanie medyczne
Daunorubicyna jest lekiem cytostatycznym stosowanym w leczeniu nowotworów złośliwych. U dorosłych lek stosuje się w leczeniu ostrej białaczki szpikowej i ostrej białaczki limfoblastycznej. W ostrej białaczce szpikowej (AML) wpływa to na układ krwiotwórczy. Występuje ogromny wzrost liczby niedojrzałych prekursorów komórek krwi w szpiku kostnym. W ostrej białaczce limfocytowej (ALL) degenerują się komórki prekursorowe limfocytów.
Leczenie obu postaci białaczki prawie zawsze odbywa się w połączeniu z innymi lekami cytostatycznymi. Daunorubicynę stosuje się również u dzieci w leczeniu ostrej białaczki szpikowej oraz w leczeniu ostrej białaczki limfoblastycznej. Daunorubicynę łączy się tutaj również z innymi cytostatykami. W ostrej białaczce limfoblastycznej daunorubicynę podaje się w tzw. Fazie indukcji, czyli na początku leczenia.
Zagrożenia i skutki uboczne
Skutki uboczne daunorubicyny wynikają z jej działania cytotoksycznego i hamującego wzrost. Ogólnie rzecz biorąc, szczególnie dotknięte są tkanki, które mają wysoki współczynnik podziału i / lub wzrostu komórek. Należą do nich na przykład błony śluzowe, włosy i szpik kostny. W przewodzie pokarmowym daunorubicyna może uszkodzić błonę śluzową. Uszkodzenie może być niewielkie, ale mogą również pojawić się wrzody. Skutkuje to bólem jamy ustnej lub żołądka, w zależności od lokalizacji.
W wyniku uszkodzenia błony śluzowej mogą również wystąpić nudności. Czasami pacjenci muszą wymiotować kilka razy dziennie. Wynika to z jednej strony z uszkodzenia błony śluzowej, az drugiej strony bezpośrednio z daunorubicyny. Uszkodzenie błony śluzowej może być tak poważne, że zaburzona jest czynność jelit. Może to prowadzić do biegunki wymagającej leczenia.
Daunorubicyna uszkadza również tworzenie krwi w szpiku kostnym. Powoduje to brak leukocytów (leukopenia), trombocytów (trombopenia) i erytrocytów (anemia). Najniższy punkt tworzenia się krwi występuje po ośmiu do dziesięciu dniach po podaniu daunorubicyny. Układ krwiotwórczy zwykle ustępował po około trzech tygodniach od podania.
Ze względu na brak białych krwinek zakażenia występują częściej w trakcie i po leczeniu daunorubicyną. Są to głównie infekcje bakteriami i grzybami. Mogą zagrażać życiu. Trombopenia zwiększa ryzyko krwawienia u pacjenta.
Typowym efektem ubocznym terapii daunorubicyną jest wypadanie włosów. Wzrost włosów może zatrzymać się lub całkowicie wypadać. To działanie niepożądane daunorubicyny jest zwykle w pełni odwracalne.
Z drugiej strony kardiotoksyczne działanie daunorubicyny może spowodować nieodwracalne szkody. Ostra kardiotoksyczność powoduje arytmie, dusznicę bolesną i zapalenie mięśnia sercowego. Typ późny często objawia się dopiero po kilku tygodniach, miesiącach lub latach po podaniu daunorubicyny. Pacjenci rozwijają obrzęk płuc lub niewydolność serca. Kardiomiopatia może być tak ciężka, że konieczne staje się przeszczepienie serca.
Ze względu na poważne skutki uboczne daunorubicyny nie wolno podawać w okresie ciąży ani w okresie karmienia piersią. Poważne choroby serca są również przeciwwskazaniami.
.jpg)
.jpg)
