Pletyzmografia ciała

Plik Pletyzmografia ciała to metoda określania czynności płuc w chorobach układu oddechowego. Mierzone są ważne parametry fizjologiczne układu oddechowego, takie jak opór oddychania, całkowita pojemność płuc i pozostała objętość. Metoda jest bardzo niezawodna i dostarcza bardziej szczegółowych informacji na temat czynności płuc niż konwencjonalna spirometria.

Co to jest pletyzmografia ciała?

Pletyzmografia ciała została wprowadzona do praktyki klinicznej w 1956 r. W celu zbadania czynności płuc. Dziś uważany jest za zabieg pierwszego wyboru w klinikach i praktykach lekarzy specjalistów płuc. Inną nazwą pletyzmografii ciała jest Pletyzmografia całego ciała, ponieważ określa się objętość oddechową całego ciała.

Pletyda to łacińskie określenie ilości, podczas gdy końcówka „-graphie” wskazuje na reprezentację graficzną. Pletyzmografia ciała pokazuje ilość powietrza wdychanego i wydychanego przez całe ciało. Pojemność czynności płuc dostarcza informacji o jego działaniu. W przypadku pomiaru szczególnie interesujące są trzy parametry. To jest opór oddechowy, pozostała objętość i całkowita funkcja płuc.

Opór oddychania reprezentuje opór, który należy pokonać podczas oddychania. Pozostała objętość opisuje pozostałą objętość powietrza w płucach po wydechu. Całkowita pojemność płuc jest określana przez różne objętości, takie jak objętości gazów oddechowych, objętości oddechowe i objętości płuc. Dzięki określeniu tych parametrów pletyzmografia ciała może dobrze zdiagnozować obturacyjne i restrykcyjne choroby płuc.

Funkcja, efekt i cele

Pletyzmografia ciała opiera się na prawie fizycznym Boyle'a i Mariotta. Następnie iloczyn ciśnienia i objętości również pozostaje stały w stałej temperaturze. Jeśli objętość wzrasta w wyniku rozszerzania, ciśnienie automatycznie spada i odwrotnie. Pomiar jest wykonywany w prawie hermetycznej zamkniętej komorze.

Niewielki wyciek powietrza zapewnia, że ​​wzrost ciśnienia w kabinie jest kompensowany temperaturą ciała pacjenta. Podczas wdechu przez spirometr klatka piersiowa unosi się, a objętość płuc wzrasta. Jednocześnie objętość w kabinie nieznacznie spada, co powoduje niewielki wzrost ciśnienia. Ta zmiana ciśnienia spowodowana oddychaniem jest określana i na tej podstawie obliczana jest objętość wdychanego lub wydychanego powietrza. Dane te pozwalają wyciągnąć wnioski na temat trzech ważnych parametrów: oporu oddechowego, objętości resztkowej i całkowitej pojemności płuc. Na przykład pozostała objętość (pozostała objętość po wydechu) u zdrowej osoby wynosi około 1,5 litra.

Klasyczna spirometria dostarcza pierwszych dowodów na chorobę płuc. Mierzona jest tylko objętość wdychana i wydychana bez uwzględniania zmian ciśnienia. Pozostałej objętości i oporu w drogach oddechowych nie można określić samą tą metodą, ponieważ nie mierzy się wewnętrznego ciśnienia płucnego. Jest to jednak warunek wstępny do odróżnienia obturacyjnych i restrykcyjnych chorób płuc. Obturacyjne choroby płuc charakteryzują się zwężeniem lub niedrożnością dróg oddechowych. Obturacyjne choroby płuc obejmują takie choroby, jak astma oskrzelowa, przewlekłe zapalenie oskrzeli czy POChP (przewlekła obturacyjna choroba płuc).

Te choroby układu oddechowego charakteryzują się zablokowaniem przepływu powietrza. W restrykcyjnych chorobach płuc rozwój płuc jest utrudniony przez zmiany z bliznami, takie jak zwłóknienie płuc lub uszkodzenie płuc przez azbest. Nie można już osiągnąć normalnej resztkowej objętości płuc. Pletyzmografia ciała pozwala na natychmiastowe przypisanie chorób układu oddechowego. Ponadto pletyzmografia ciała również niezawodnie pokazuje ciężkość choroby płuc. Dzięki regularnym pomiarom można śledzić przebieg choroby, a jeśli dramatycznie się zmienia, szybko leczyć. Pomiar łączy się ze spirometrią. Pacjent siedzi w kabinie i wykonuje wdech i wydech przez spirometr. W przeciwieństwie do klasycznej spirometrii pomiar jest niezależny od współpracy pacjenta.

Do pomiaru wystarczy oddychanie w spoczynku. Małe zmiany ciśnienia w kabinie są oceniane przez program komputerowy. Program komputerowy uwzględnia również wiek i płeć pacjentów. Czujnik rejestruje siłę ruchów oddechowych. Zmierzone wartości pokazują, czy i jak zmieniła się czynność płuc. Przede wszystkim widać, czy opór oddychania jest zbyt duży (obturacyjne choroby dróg oddechowych), czy też objętość resztkowa jest zbyt mała (restrykcyjna choroba płuc).

Chociaż pomiar jest niezależny od współpracy pacjenta, powinien on nadal postępować zgodnie z zaleceniami lekarza dotyczącymi wdechu i wydechu. Wyniki są oceniane w ciągu kilku sekund. Doświadczony pulmonolog może wtedy zdiagnozować pierwsze choroby. Szybko staje się jasne, które inne testy należy jeszcze przeprowadzić. Są to zwykle testy dyfuzyjne, ergospirometria i testy prowokacyjne. Pletyzmografia ciała jest dla pacjenta nieco bardziej czasochłonna niż klasyczna spirometria.

Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa

Pletyzmografia ciała nie stwarza zagrożenia dla zdrowia. Nie ma narażenia na promieniowanie ani ciśnienie. Szklana kabina nie jest zamknięta i można ją w każdej chwili opuścić w przypadku problemów z oddychaniem lub napadów paniki. Metoda badania jest zatem całkowicie nieszkodliwa i przebiega bez komplikacji nawet u małych dzieci. Poważne komplikacje prawie nigdy nie występowały.

Wręcz przeciwnie, pletyzmografia ciała może znacznie zmniejszyć ryzyko chorób płuc. Przebieg choroby można śledzić i leczyć za pomocą regularnych pomiarów. Dla wielu pacjentów niestosowanie tej metody byłoby ryzykowne. Kolejną zaletą jest to, że pletyzmografię ciała można wykonać bez użycia siły podczas oddychania. Procedura jest niezbędna do ostatecznej diagnozy. Jednak nakłady na sprzęt i koszty nabycia są znaczne. To wyjaśnia również, dlaczego pletyzmografia ciała jest wykonywana tylko w klinikach i przez specjalistów.