Zespół Antona

Na Zespół Antona Występuje ślepota korowa, której pacjent nie zauważa. Mózg nadal wytwarza obrazy, które osoby dotknięte chorobą akceptują jako obrazy swojego otoczenia, a tym samym nie widzą swojej ślepoty. Pacjenci często nie wyrażają zgody na leczenie z powodu braku wglądu.

Co to jest zespół Antona?

Zespół Antona charakteryzuje się ślepotą korową i tym samym jest zespołem neurologicznym.W kontekście tego zespołu ślepota nie jest spowodowana uszkodzeniem oczu, ale jest związana z uszkodzeniem kory mózgowej. W zespole Antona ścieżki wzrokowe są uszkodzone w obu połowach mózgu, przez co bodźce wzrokowe nie docierają już do mózgu i nie mogą być tam również przetwarzane.

Osoby dotknięte chorobą również cierpią na anozognozję i nie rozpoznają diagnozy własnej ślepoty. W zespole Antona anozognozja jest również spowodowana uszkodzeniem niektórych obszarów mózgu. Nazwa zespołu pochodzi od austriackiego neurologa Gabriela Antona, który jako pierwszy opisał chorobę w XIX wieku. W tym czasie opisuje przypadek kobiety, która nie rozpoznaje swojej ślepoty i która faktycznie szuka porady lekarskiej z powodu problemu ze znalezieniem słów.

przyczyny

Zespół Antona jest zwykle wynikiem udaru. Kora wzrokowa obu półkul mózgu jest typowo dotknięta przyczyną zawału mózgu. Kora wzrokowa jest zaopatrywana w krew tętniczą przez tętnicę pnia mózgu. Z tej tętnicy wyrastają obie tylne tętnice mózgowe. Zaburzenie krążenia w tych tętnicach wpływa na korę wzrokową i według aktualnych badań prawdopodobnie powoduje błąd połączenia w przetwarzaniu informacji wzrokowej.

Oznacza to, że w zespole Antona oczy rzeczywiście widzą, ale świadomy umysł nie otrzymuje już wglądu w bodźce wizualne. Na przykład kora wzrokowa nie przekazuje już informacji wizualnych do ośrodka językowego mózgu. Anozognozja pojawia się, gdy ośrodek werbalizacji informacji wizualnych po prostu wymyśla rzeczy na podstawie brakujących informacji. Oprócz udaru przyczyną zespołu Antona może być również uszkodzenie przedniego przewodu wzrokowego, krwawienie lub epilepsja.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Zespół Antona charakteryzuje się zwykle całkowitą ślepotą o podłożu korowym. Brak wglądu z powodu braku wzroku jest najbardziej charakterystycznym objawem zespołu. Osoby dotknięte chorobą nie mówią sobie, że mogą widzieć, ale w rzeczywistości nie mają co do tego wątpliwości. Ich własny mózg oszukuje ich, dostarczając im obrazy, które są konsekwentnie wymyślane.

Przez większość czasu pacjenci z zespołem Antona wpadają na framugi drzwi, ściany, a nawet przed samochody z powodu tych fałszywych, ale dla nich absolutnie realnych obrazów. Potkają się, zataczają i potykają. Nie rozpoznają już przedmiotów i ludzi. Dają liczne wyjaśnienia sobie i innym. Widzą więc własną niezdarność, gdy się potykają i potykają. Brak rozpoznawania przedmiotów i ludzi jest zwykle przypisywany słabemu oświetleniu lub nieuwadze. Nie oszukują celowo innych ludzi, a także siebie samych w kwestii swojej ślepoty, ale w rzeczywistości nie są świadomi tej ślepoty.

Diagnoza i przebieg

Lekarz stawia diagnozę zespołu Antona na podstawie wywiadu medycznego, obrazowania mózgu i badań wzroku. Szczególnie w wywiadzie pacjenci odmawiają odpowiedzi na pytanie, czy ich wzrok ostatnio się pogorszył. Podczas badań wzroku żywo opisują przedmioty, cyfry i litery, ale zupełnie niepoprawnie. Wreszcie obrazowanie ujawnia uszkodzenia kory wzrokowej.

To, czy udar mózgu lub uszkodzenie przednich dróg wzrokowych wywołało zespół Antona, można rozpoznać za pomocą obrazowania lub różnych badań tętnic mózgowych. Ponieważ pacjenci z zespołem Antona nie wykazują żadnego wglądu, rokowanie w tym obrazie klinicznym jest raczej złe. Nieleczony zespół może ulec pogorszeniu neurologicznemu.

Odrzucenie metod diagnostycznych czasami uniemożliwia nawet potwierdzenie diagnozy. Jeśli pacjent wyrazi zgodę na leczenie, można zastosować środki rehabilitacyjne w celu wyleczenia uszkodzeń spowodowanych przez epilepsję.

Komplikacje

W przypadku zespołu Antona występują poważne komplikacje psychologiczne i fizyczne. Z jednej strony może to być przypadek ślepoty u pacjenta, którego jednak nie widać, ponieważ mózg nadal wytwarza obrazy otoczenia. Zespół Antona znacznie ogranicza życie codzienne i jakość życia.

Leczenie również okazuje się poważne, ponieważ osoba zainteresowana nie widzi bezpośrednio, że ma zespół Antona. Wyobrażając sobie, że może dalej widzieć, pacjent stanowi zagrożenie dla siebie i innych ludzi, często zdarza się, że osoby dotknięte chorobą wpadają na przedmioty, a nawet na pojazdy.

Może to prowadzić do wypadków, które w najgorszym przypadku mogą zakończyć się śmiercią. Dlatego osoba dotknięta zespołem Antona jest w każdym przypadku zależna od pomocy innych osób, o ile nie rozpoczęto leczenia. Sam zespół można łatwo zidentyfikować za pomocą badania wzroku. Leczenie zwykle polega na rozmowie z psychologiem.

Przyznanie się pacjenta do zespołu Antona może jednak zająć dużo czasu. Następnie można podjąć różne środki, aby poprawić orientację i mobilność pacjenta. Oczekiwana długość życia ulega skróceniu w tym sensie, że pacjent jest narażony na zwiększone ryzyko wypadku.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

Zespół Antona powinien zostać jak najszybciej wyjaśniony przez lekarza. Najbardziej skuteczny środek terapeutyczny, neuroplastyczność, działa tylko w ciągu pierwszych dwunastu tygodni po utracie wzroku. Następnie należy podjąć o wiele mniej skuteczne środki terapii fizycznej i zajęciowej. Ponieważ osoby dotknięte chorobą zwykle same nie zdają sobie sprawy ze swojej ślepoty, diagnoza jest zwykle zbyt późna, a opcje leczenia są odpowiednio ograniczone. Dlatego w najlepszym przypadku podejmowane są działania zapobiegawcze.

Wskazane jest, aby skonsultować się z lekarzem, gdy tylko wystąpią pierwsze zaburzenia krążenia lub inne problemy zdrowotne, które mogą doprowadzić do udaru, aw konsekwencji do zespołu Antona. Pacjenci z padaczką lub uszkodzeniem przednich dróg wzrokowych powinni w odpowiednim czasie poinformować się o możliwych chorobach wtórnych.

Jeśli wtedy wystąpi zespół Antona, chorobę można łatwiej zaakceptować. Każdy, kto podejrzewa, że ​​inna osoba ma rzadki zespół, powinien towarzyszyć jej lekarzowi i wyjaśnić przyczyny. Inne osoby kontaktowe to okulista, a także neurolodzy i angiolodzy.

Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy

Leczenie i terapia

Leczenie zespołu Antona jest wyzwaniem, ponieważ pacjenci nie mają pewności co do własnej choroby. Kroki terapeutyczne są zwykle stanowczo odrzucane i uważane za bezcelowe. Niezbędna terapia jest objawowa i interdyscyplinarna. Neurologia odgrywa równie ważną rolę na ścieżce terapii, jak psychiatria, interniści i fizjoterapeuci. Przede wszystkim należy konsekwentnie identyfikować i leczyć chorobę, która ją spowodowała.

W terapii psychoterapeutycznej i psychofarmakologicznej pacjent jest przekonany o chorobie poprzez konsekwentną pamięć o swojej ślepocie, co jednak często wiąże się z możliwością konfliktu. W terapii fizycznej i zajęciowej deficyty istotne w życiu codziennym są w miarę możliwości korygowane. Strategie kompensacyjne są wyuczone i mogą służyć do kompensacji deficytów.

Neuroplastyczność jest raczej nowszą opcją terapeutyczną w przypadku ślepoty korowej, która może reaktywować percepcję wzrokową poprzez stymulację sąsiednich neuronów korowych. Ponieważ jednak metoda wykazuje sukces zaledwie dwanaście tygodni po utracie wzroku, a pacjenci z zespołem Antona zwykle nawet nie odwiedzają lekarza w tak krótkim czasie z powodu braku wglądu, metoda leczenia zespołu Antona jest często wykluczona.

Perspektywy i prognozy

Rokowanie w zespole Antona w dużej mierze zależy od wglądu pacjenta w chorobę i jego współpracy w procesie leczenia. Niemal we wszystkich przypadkach chorzy nie mają wglądu. Dlatego wykonanie zabiegu jest trudne lub niemożliwe. Bez opieki medycznej objawy utrzymują się. Nie ma pogorszenia, ale i poprawy stanu zdrowia.

Leczenie może złagodzić objawy.Sprawdzone techniki neuroplastyczne przynoszą ulgę w ciągu tygodni i miesięcy. Ponadto intensywna psychoterapia służy do pracy nad wzorcami poznawczymi pacjenta, nieprawidłowymi przekonaniami i zmianami w zachowaniu. To podejście jest niezwykle trudne i często trwa kilka miesięcy lub lat.

Jednak z powodu braku wglądu w chorobę niewielu pacjentów, którzy zgodzili się na leczenie, przedwcześnie przerywało terapię. Ponadto ze względu na brak wglądu wiąże się to z dużym potencjałem konfliktu między pacjentem a leczącymi lekarzami i terapeutami. Przeciwności losu utrudniają perspektywę i tylko w niezwykle rzadkich przypadkach następuje wyraźny postęp w procesie leczenia lub całkowite wyleczenie. Z drugiej strony, jeśli choroba zostanie zaakceptowana lub istnieje zaufanie do lekarza prowadzącego, rokowanie jest dobre.

zapobieganie

Zespołowi Antona można w pewnym stopniu zapobiec, stosując te same kroki, co udar, który zwykle wywołuje zespół.

Opieka postpenitencjarna

Zespół Antona to choroba przewlekła, której nie można wyleczyć przyczynowo. Opieka kontrolna koncentruje się przede wszystkim na regularnych badaniach przesiewowych i ciągłym dostosowywaniu leczenia do aktualnego stanu zdrowia danej osoby. Ponadto należy podjąć środki, aby uniknąć pogorszenia stanu zdrowia.

Obejmuje to z jednej strony ćwiczenia terapeutyczne, z drugiej kompleksowe leki, które również należy regularnie sprawdzać i dostosowywać. Pacjent musi być badany przez lekarza raz w tygodniu. W późniejszych stadiach choroby wymagana jest hospitalizacja. Częścią opieki kontrolnej są badania wzroku i badania neurologiczne, które zależą od ciężkości zespołu Antona.

Jeśli wystąpią objawy towarzyszące, należy wezwać dodatkowych lekarzy. Konieczne może być również poradnictwo psychologiczne. Nie tylko osoby dotknięte chorobą, ale także krewni i przyjaciele często potrzebują wsparcia specjalisty. Ponieważ zespół neurologiczny postępuje powoli, kontynuacji opieki zawsze towarzyszy aktywne leczenie objawów. W końcu pacjent jest stale leczony i musi podjąć odpowiednie kroki w celu przetworzenia i zmniejszenia związanego z tym stresu.

Możesz to zrobić sam

Z reguły osoby dotknięte zespołem Antona nie mogą bezpośrednio uczestniczyć w leczeniu choroby podstawowej. Jednak mimo choroby mogą nauczyć się radzić sobie w życiu codziennym, co jednak wymaga uprzedniej akceptacji. Uświadomienie sobie, że rzeczywiście istnieje upośledzenie wzroku wymagające leczenia, jest pierwszym krokiem w kierunku samopomocy i wielkim wyzwaniem dla pacjentów i ich bliskich.

Dopóki pacjenci nie przepraszają, ważne jest, aby bliskie pole społeczne konfrontowało ich z cierpieniem w delikatny, ale konsekwentny sposób. Osoby dotknięte chorobą mogą na przykład uświadomić sobie niespójności między percepcją wzrokową i dotykową. Pacjent może zostać poproszony o opisanie, co inna osoba trzyma w dłoni. Pacjent może wtedy samodzielnie sprawdzić, czy jego percepcja wzrokowa zgadza się z tym, co czuje. Szczególnie skuteczne jest użycie kostek lodu. Tutaj osoba dotknięta chorobą natychmiast rozpoznaje, że widzi coś innego niż to, co czuje.

Środowisko społeczne musi również gwarantować profilaktykę wypadków. Nie należy przestawiać mebli, usuwać przedmioty o ostrych krawędziach i stwarzających niebezpieczeństwo potknięcia, takie jak dywany i chodniki, a dostęp do klatek schodowych powinien być zawsze zamknięty. W żadnym wypadku osoba zainteresowana nie może samodzielnie uczestniczyć w ruchu drogowym. O ile osoba nie jest świadoma swojej ślepoty, nie powinna sama wychodzić z domu.

Ponadto należy dołożyć starań, aby rozpocząć terapię psychoterapeutyczną lub psychofarmakologiczną. Gdy tylko pacjent zda sobie sprawę, że jest ślepy, można podjąć próby wyrównania codziennych deficytów środkami fizjoterapeutycznymi.