Alergia na amalgamat

Amalgamat to materiał zawierający rtęć, który był używany jako materiał do wypełnień zębów przez wiele dziesięcioleci, ponieważ jest niedrogi, trwały i stosunkowo łatwy w obróbce. Dzisiaj amalgamat jest uważany za wątpliwy, ponieważ prowadzi do dolegliwości zdrowotnych, takich jak Alergie na amalgamat i zatrucie amalgamatem.

Co to jest alergia na amalgamat?

W przypadku uczulenia na amalgamat wypełnienia amalgamatowe należy zastąpić innymi substancjami. Twój dentysta udzieli Ci wyczerpujących informacji na ten temat.

Alergia na amalgamat to alergia kontaktowa na wypełnienia dentystyczne wykonane z amalgamatu, która powoduje dyskomfort dla błony śluzowej jamy ustnej. Alergia ta występuje bardzo rzadko, przyjmuje się, że tylko 0,01% wszystkich osób cierpi na alergię na amalgamat.

U osób cierpiących na neurodermit alergia na amalgamat może powodować rozprzestrzenianie się egzemy i pogorszenie stanu skóry w miejscu kontaktu skóry ze śliną.

przyczyny

Zatrucie amalgamatem jest również popularnie określane jako alergia na amalgamat, ale nie jest to prawdziwa alergia.

Amalgamat składa się w około 50% z rtęci, która jest toksyczna dla organizmu. Inne składniki to metale, takie jak miedź, cynk, srebro i cyna. Zatrucie amalgamatem może prowadzić do niespecyficznych reakcji fizycznych, takich jak osłabienie układu odpornościowego. Występuje, gdy rtęć jest uwalniana podczas wkładania lub usuwania wypełnień amalgamatowych lub gdy wypełnienia amalgamatowe stają się porowate.

Składniki wypełnień amalgamatowych dostają się następnie przez ślinę do przewodu pokarmowego i krwiobiegu. Rtęć jest magazynowana w wątrobie, mózgu, nerkach, tkankach i układzie nerwowym, powodując tym samym różne problemy zdrowotne.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Alergia na amalgamat może powodować szereg objawów i dolegliwości. Jeśli alergik wejdzie w kontakt z alergenem, może wystąpić chroniczne zmęczenie, bóle głowy i trudności z koncentracją. Podejrzewa się również, że metal sprzyja infekcjom i wywołuje egzemę skórną. Powtarzający się kontakt z amalgamatem powinien również łagodzić ból mięśni.

Ostre uczucie pieczenia na języku połączone z metalicznym posmakiem w ustach. Alergia kontaktowa na wypełnienia z amalgamatu może powodować dyskomfort dla błony śluzowej jamy ustnej i dziąseł. Reakcja nadwrażliwości prowadzi do stanu zapalnego, świądu, krwawienia, a w pewnych okolicznościach do trwałego uszkodzenia tkanki.

Powtarzający się kontakt z alergenem może prowadzić do infekcji i innych objawów. Typową chorobą wtórną jest zapalenie dziąseł, które objawia się bolesnym zaczerwienieniem i obrzękiem. Zwykle dochodzi do wydzielin, krwawień i łez. Towarzyszy temu wyraźny nieświeży oddech.

Ponadto alergia na amalgamat wywołuje typowe reakcje alergiczne. Na przykład mogą wystąpić podrażnienia skóry, dolegliwości żołądkowo-jelitowe i podrażnienia oczu, w zależności od tego, które obszary ciała mają kontakt z metalem. W skrajnych przypadkach alergia na amalgamat może prowadzić do wstrząsu anafilaktycznego.

Diagnoza i przebieg

Test punktowy to test alergiczny, np. sprawdzić, czy nie ma reakcji alergicznej na pyłki lub sierść zwierząt. Ewentualne substancje alergizujące są kapane na skórę, a następnie delikatnie nakłuwane lancetem. Po 20 minutach ocenia się zaczerwienienie skóry i wielkość bąbli.

Alergię na amalgamat rozpoznaje się za pomocą testu płatkowego. Podczas testu płatkowego, który ze względu na szeroki zakres możliwych reakcji powinien być wykonywany wyłącznie przez doświadczonego dermatologa, na plecy pacjenta przyklejany jest plaster z badanymi substancjami.

W ten sposób można badać reakcje alergiczne na różne rodzaje rtęci i stopów amalgamatu, a także na inne składniki wypełnień dentystycznych, takie jak tworzywa sztuczne, inne metale i cement. Jeśli wyprysk pojawi się pod plastrem w ciągu trzech dni, występuje alergia.

Zbyt późne wykrycie alergii na amalgamat może prowadzić do przewlekłego stanu zapalnego, nadżerek i białych przebarwień w jamie ustnej. W niektórych przypadkach ostra egzema pojawia się również wkrótce po założeniu nowych wypełnień z amalgamatu.

Zatrucie amalgamatem można zdiagnozować za pomocą badania krwi lub moczu, które mierzy ilość rtęci w organizmie. Ponieważ rtęć jest przechowywana głównie w tkankach, testy te nie zawsze mają znaczenie. Zatrucie amalgamatem jest postrzegane w medycynie naturalnej jako przyczyna wielu rodzajów dolegliwości fizycznych, w tym chroniczne zmęczenie, podatność na infekcje, apatia, choroby autoimmunologiczne i nastroje depresyjne.

Jednak trudno jest udowodnić, że objawy są w rzeczywistości spowodowane zatruciem wypełnieniami amalgamatowymi. Dlatego nie wszystkie obecnie ubezpieczenia zdrowotne uznają zatrucie amalgamatem za chorobę.

Komplikacje

Z reguły alergię na amalgamat można leczyć stosunkowo dobrze, dzięki czemu nie ma następczych uszkodzeń ani dalszych komplikacji. Pacjenci zwykle odczuwają silne pieczenie na języku i metaliczny posmak w ustach. Wynika to głównie z usuwania wypełnień amalgamatowych. Ponadto dziąsła mogą ulec zapaleniu w różnych miejscach.

Ze względu na stan zapalny pacjent zwykle nie może już spożywać pokarmów i płynów w zwykłej postaci. Alergia na amalgamat często prowadzi do zmęczenia i obniżenia nastroju. Osoba dotknięta chorobą staje się podatna na infekcje i przez to częściej choruje.

Alergię na amalgamat leczy się zwykle ostro, usuwając wypełnienia i mocując plastikowe wypełnienia na zębie. Jednak może upłynąć trochę czasu, zanim cały amalgamat zostanie usunięty z ciała. Ponadto nie ma dalszych komplikacji.

W najgorszym przypadku alergia na amalgamat może przekształcić się w zatrucie amalgamatem. Podczas przyjmowania dużych ilości pacjentowi podaje się selen, ponieważ wiąże on rtęć i usuwa ją z organizmu. Oczekiwana długość życia nie zmniejsza się w przypadku alergii na amalgamat.

Kiedy należy iść do lekarza?

Jeśli wszystkie objawy wskazują na alergię na amalgamat, wizyta u dentysty lub dermatologa jest nieunikniona. W rezultacie alergia na amalgamat może zaostrzyć istniejące choroby. Ale może również powodować konsekwencje zdrowotne.

Test płatkowy może określić, czy rzeczywiście występuje alergia na amalgamat. Chociaż zdarza się to stosunkowo rzadko, prawdziwą alergię na materiały dentystyczne, takie jak amalgamat, należy zawsze traktować poważnie. Jednak objawy i wyniki testu płatkowego mogą wskazywać na bardziej przewlekłe zatrucie amalgamatem.

Teraz można skutecznie leczyć alergię na amalgamat. Terapia często polega na usunięciu uszczelnień amalgamatowych u dentysty. W przypadku prawdziwej alergii wniosek o zwrot kosztów za uzupełnienie stomatologiczne można złożyć w kasie chorych. Lekarz prowadzący poprze tę aplikację diagnozą. Może również podjąć dalsze kroki, aby zapobiec następczym szkodom. W razie potrzeby następuje detoksykacja i przywrócenie układu odpornościowego.

Medycyna naturalna zna delikatne procesy detoksykacji i eliminacji. Dlatego po zdjęciu uszczelek z amalgamatu warto skonsultować się z doświadczonym lekarzem alternatywnym. Może to pomóc pacjentowi poprzez naturalne środki detoksykacyjne wspierające proces autodetoksykacji organizmu. Pomocne jest również wsparcie dla obciążonego układu odpornościowego.

Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy

Leczenie i terapia

Metodą z wyboru zarówno w przypadku alergii na amalgamat, jak i zatrucia amalgamatem jest odbudowa zębów, podczas której wymieniane są wypełnienia z amalgamatu.

Uzupełnienie to należy wykonywać niezwykle ostrożnie, ponieważ może dojść do uwolnienia dużych ilości rtęci.W przypadku uczulenia na amalgamat, koszt uzupełnienia protetycznego opłaca Kasa Chorych, w przypadku zatrucia amalgamatem pacjent sam za to płaci. Jako nowe wypełnienia należy używać wypełnień ceramicznych lub prawie czystego złota. Gorsze złote plomby zawierające alergenny pallad lub plastykowe nie są dobrą alternatywą.

Jako kolejny środek, w przypadku zatrucia amalgamatem należy przyjmować selen. Selen wiąże rtęć w taki sposób, że nie ma już żadnego szkodliwego wpływu na organizm. Spożywanie cynku jest zalecane przy każdym typie alergii.

Perspektywy i prognozy

Z reguły alergia na amalgamat nie prowadzi do szczególnych dolegliwości, jeśli dana osoba nie ma kontaktu z amalgamatem lub go nie przyjmuje. Nie ma również szczególnych ograniczeń w życiu i życiu codziennym pacjenta. Objawy i dolegliwości pojawiają się zwykle, gdy amalgamat oddziela się od wypełnień zębowych, a tym samym dostaje się do organizmu. Może to prowadzić do metalicznego posmaku w ustach lub pieczenia języka.

Ponadto osoby dotknięte chorobą często cierpią na bóle głowy i ogólne zmęczenie. Czasami zdarzają się również różne stany zapalne dziąseł, które zwykle pojawiają się bez konkretnego powodu. Jeśli amalgamat jest zażywany przez długi czas, może to mieć negatywny wpływ na narządy wewnętrzne danej osoby, ponieważ amalgamat jest zasadniczo materiałem trującym. Zwykle może to spowodować uszkodzenie nerek, mózgu i wątroby. Zmniejszy to oczekiwaną długość życia pacjenta.

Zwykle leczenie alergii na amalgamat nie jest możliwe. Osoba zainteresowana musi wtedy zrezygnować z wypełnień dentystycznych wykonanych z amalgamatu, przy czym nie ma szczególnych ograniczeń.

zapobieganie

Zapobiegawczo należy przebadać nowe wypełnienia zębowe pod kątem działania alergizującego w przypadku alergii na amalgamat. W ten sposób unikniesz nowych alergii kontaktowych.

Osoby cierpiące na zatrucie amalgamatem powinny unikać jakiegokolwiek spożycia żywności zawierającej metale ciężkie, np Tuńczyk i krewetki z zanieczyszczonych mórz. Picie wody ze starych ołowianych fajek i dymu papierosowego również może pogorszyć objawy. Dużo sportu, zdrowa żywność i jak najmniej alkoholu są dobre dla wątroby i nerek, a tym samym sprzyjają samodetoksykacji organizmu.

Opieka postpenitencjarna

Alergia na amalgamat wymaga leczenia tylko wtedy, gdy wystąpią typowe objawy. Osoby dotknięte chorobą mają kontakt z metalami zawierającymi stop. Opieka kontrolna ma na celu uniknięcie reakcji. Odpowiedzialność za to spoczywa na pacjencie. Po wstępnej diagnozie nie przeprowadza się zaplanowanych badań kontrolnych u lekarza.

Patologiczną reakcję obronną określa alergolog. Zwykle przeprowadza się test płatkowy. Wiele ankiet jest koniecznych tylko w rzadkich przypadkach. Czasami pojawiają się komplikacje u osób starszych, które miały wypełnienia amalgamatowe. Cierpią z powodu dyskomfortu, dopóki stopy nie zostaną zastąpione elementami ceramicznymi lub plastikowymi.

Dzisiejsze protezy nie zawierają materiału amalgamatowego z powodu znanych skutków ubocznych. Opieka kontrolna ma wyłącznie charakter profilaktyczny. Oprócz wymiany protezy zestresowanej, pacjenci powinni również przyjrzeć się pochodzeniu niektórych pokarmów. Ryby z zanieczyszczonych mórz i zanieczyszczonej wody również mogą wywołać reakcję alergiczną.

Jeśli do organizmu dostaną się duże ilości, może wystąpić zatrucie. Możliwe są poważniejsze dolegliwości i powikłania. Alergia na amalgamat zwykle nie wpływa na codzienne życie. Zanieczyszczone elementy metalowe można bez wahania wymienić w Europie. Ani jakość życia, ani długość życia nie ucierpią.

Możesz to zrobić sam

W przypadku podejrzenia uczulenia na amalgamat należy najpierw skonsultować się z lekarzem. Zwykle wskazana jest odbudowa zębowa, którą może wesprzeć osoba, której dotyczą pewne środki. Przede wszystkim ważna jest zdrowa i zbilansowana dieta, która spełnia wymagania stomatologa.

Pacjent nie powinien spożywać zbyt zimnych, gorących lub w inny sposób drażniących potraw i napojów. Ponadto należy przestrzegać dobrej higieny jamy ustnej. Szczególnie w pierwszych dniach po operacji ważne jest, aby dbać o zęby i jamę ustną, aby uniknąć stanów zapalnych i podobnych dolegliwości. Lekarz prowadzący przepisze pacjentowi odpowiedni płyn do płukania jamy ustnej, aby zapobiec możliwym infekcjom.

Uzębienie powinno być wsparte spożyciem selenu. Substancja wiąże rtęć i zapobiega szkodliwym skutkom dla organizmu. Często wystarczy przyjmować selen z dostosowaną dietą lub suplementem diety. W ciężkich przypadkach może być konieczna infuzja. Zależy to od ilości amalgamatu w organizmie, stanu zdrowia pacjenta i kilku innych czynników. Ponadto cynk należy regularnie przyjmować. Lekarz musi monitorować przyjmowanie suplementów i dostosowywać je w przypadku wystąpienia skutków ubocznych i interakcji.