Tak jak Nitrofurantoina nazywany jest antybiotykiem. Lek stosuje się w leczeniu bakteryjnych infekcji dróg moczowych.
Czym jest nitrofurantoina?
Nitrofurantoina to syntetyczna pochodna nitrofuranu zaliczana do środków chemioterapeutycznych. Nadaje się do leczenia bakteryjnych chorób dróg moczowych i jest pierwszym wyborem od 2011 roku.
Nitrofurantoina jest wydawana na receptę i można ją kupić wyłącznie na receptę.
Badania nad antybiotykiem typu nitrofuranu, który można było wytworzyć chemicznie, rozpoczęły się już w latach czterdziestych XX wieku. W rezultacie ostatecznie odkryto nitrofurantoinę. Od lat pięćdziesiątych XX wieku antybiotyk był stosowany do zwalczania infekcji dróg moczowych. W Niemczech stosuje się również leki generyczne zawierające nitrofurantoinę.
Efekt farmakologiczny
Nitrofurantoina należy do tzw. Proleków. Oznacza to, że jego przekształcenie w formę aktywną zachodzi tylko w drogach moczowych. Za tę konwersję odpowiedzialne są enzymy bakteryjne. Uaktywniają się po wchłonięciu substancji czynnej do krwi.
Antybiotyk ma zdolność wnikania do bakterii wywołujących infekcję dróg moczowych. W komórkach bakteryjnych nitrofurantoina jest przekształcana w terapeutycznie aktywną formę (przez nitroreduktazy). Atakując genetyczny skład bakterii, zarazki można ostatecznie unieszkodliwić. Ponadto enzymy metaboliczne, które są niezbędne dla komórek bakteryjnych, są specyficznie niszczone.
Aktywna forma nitrofurantoiny ma różne punkty ataku na komórki bakteryjne. W ten sposób oporność na antybiotyk jest bardzo rzadka. Ponadto nitrofurantoina ma tę zaletę, że lek nie tylko hamuje rozwój bakterii, ale także wybiórczo zabija zarazki. Dlatego nitrofurantoina jest uważana za antybiotyk bakteriobójczy.
Środek chemioterapeutyczny działa przeciw takim typom bakterii jak gronkowce, enterokoki, Escherichia coli, Enterobacter i Klebsiellae. Jednak ze względu na naturalną oporność nitrofurantoina nie działa na bakterie Proteus, Pseudomonas aeruginosa, Morganella morganii czy Provicencia.
Nitrofurantoina osiąga najwyższy poziom w moczu około 4 do 5 godzin po podaniu. Około 50 procent antybiotyku jest przekształcane w nieskuteczne produkty przemiany materii, które są również wydalane z moczem. Brązowe zabarwienie moczu jest nieszkodliwym efektem ubocznym.
Zastosowanie i zastosowanie medyczne
Nitrofurantoinę stosuje się w przypadku niepowikłanego ostrego zapalenia pęcherza moczowego. Infekcje niepowikłane to choroby przebiegające bez gorączki, upławów, świądu pochwy, bólu pleców lub nerek, a także nudności i wymiotów.
Nitrofurantoina jest czasami odpowiednia do zapobiegania, gdy występuje zwężenie dolnych dróg moczowych lub często nawracają infekcje dróg moczowych. Jeśli jest to ostra infekcja dróg moczowych, leczenie trwa zwykle od 5 do 7 dni. W przypadku profilaktyki czas trwania terapii może trwać do sześciu miesięcy. Jednak dawka jest niższa.
Nitrofurantoinę przyjmuje się w trzech do czterech pojedynczych dawkach w postaci kapsułek po 100 miligramów każda. Jeżeli podaje się kapsułki o przedłużonym uwalnianiu z opóźnionym uwalnianiem substancji czynnej, dawka wynosi od dwóch do trzech kapsułek. Lek przyjmuje się co sześć do ośmiu godzin w ramach posiłku, popijając niewielką ilością wody.
W przypadku ostrej infekcji nitrofurantoinę należy podawać tak długo, jak zalecił to lekarz. Dotyczy to również złagodzenia objawów. W przypadku podawania nitrofurantoiny profilaktycznie pacjent przyjmuje zwykle jedną tabletkę przed snem, po ostatnim oddaniu moczu.
Zagrożenia i skutki uboczne
Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków, przyjmowanie nitrofurantoiny może powodować niepożądane skutki uboczne. Około dziesięciu procent wszystkich pacjentów cierpi na reakcje alergiczne, takie jak wysypki na skórze, zaczerwienienie, swędzenie i obrzęk, zaburzenia koordynacji ruchów, drżenie oczu i zawroty głowy. O wszelkich reakcjach alergicznych należy szybko poinformować lekarza prowadzącego.
Około jeden na dziesięciu do stu pacjentów ma również skutki uboczne, takie jak utrata apetytu, kaszel, ból w klatce piersiowej, nudności, wymioty i ból głowy. Bardzo rzadko może wystąpić gorączka polekowa, zapalenie ślinianki przyusznej, niedokrwistość, zapalenie wątroby lub uszkodzenie wątroby.
Jeśli nitrofurantoina jest przyjmowana dłużej niż rok, u starszych kobiet często obserwuje się zapalenie płuc. Ponadto tkanka płucna jest przekształcana w tkankę łączną, co może mieć zagrażające życiu konsekwencje. Dlatego BfArM (Federalny Instytut Leków i Wyrobów Medycznych) odradza długotrwałe leczenie nitrofurantoiną.
Nitrofurantoiny nie wolno stosować, jeśli pacjent cierpi na zapalenie nerwów, zatrzymanie moczu lub oddawanie moczu, niedobór enzymu dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej lub choroby nerek. W przypadku alergii, zwłóknienia płuc, astmy oskrzelowej lub zapalenia wątroby, należy dokładnie rozważyć ryzyko i korzyści wynikające z podania nitrofurantoiny.
W czasie ciąży nitrofurantoinę można stosować tylko w ciągu pierwszych sześciu miesięcy, jeśli lekarz dokładnie rozważył ryzyko i korzyści. W końcowej fazie ciąży należy zasadniczo powstrzymać się od przyjmowania antybiotyku. Na przykład nitrofurantoina może powodować anemię u niemowląt. W okresie karmienia piersią, jeśli matka przyjmuje nitrofurantoinę, nie wolno karmić dziecka piersią, jeśli podejrzewa się niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej.
Pozytywne działanie nitrofurantoiny może zostać osłabione przez interakcje podczas jednoczesnego przyjmowania innych leków. Należą do nich antybiotyk, kwas nalidyksowy, środki chroniące kwas żołądkowy zawierające magnez, środek żołądkowy, bromek propanteliny oraz preparaty na dnę moczanową, sulfinpirazon i probenecyd. Zmniejszają one działanie nitrofurantoiny i nasilają niepożądane skutki uboczne.
.jpg)
