ambiwalencja

Z ambiwalencja jest używany w psychologii z przeciwnymi emocjami, myślami lub życzeniami. Bleuler postrzega ambiwalencję jako przyczynę chorób, takich jak schizofrenia. Zwiększenie tolerancji na ambiwalencję mogłoby zatem zapobiec chorobom psychicznym.

Co to jest ambiwalencja?

Dla osoby o ambiwalencji sprzeczność dwóch punktów widzenia stwarza przeciwstawne opcje reakcji, które utrudniają podejmowanie decyzji.

Prawdopodobnie każdy jest zaznajomiony z postawami, takimi jak relacje miłości i nienawiści. W takich postawach łączą się przeciwstawne oceny w postaci myśli lub uczuć. Postawy te są opisywane w psychologii pod pewnymi warunkami pojęciem ambiwalencji.

W związku z tym ambiwalencja jest funkcją psychologiczną. Wszystko ma zawsze dwie strony. Psychologiczna koncepcja ambiwalencji nie odnosi się wyłącznie do tej wielostronności, ale przede wszystkim do wynikającego z niej konfliktu wewnętrznego. Dla osoby o ambiwalencji sprzeczność dwóch punktów widzenia stwarza przeciwstawne opcje reakcji, które utrudniają podejmowanie decyzji.

Karl Abraham opisuje dzieci jako typowo ambiwalentne, ponieważ kierują nimi instynktowne fluktuacje. Dla dorosłego zakłada wolność od ambiwalencji. Według niego zdrowi psychicznie dorośli nie doświadczają ambiwalencji. Niektórzy psychoanalitycy nie zgadzają się z tym poglądem i widzą ambiwalencję przede wszystkim w ludzkich emocjach.

Termin ambiwalencja psychologiczna pochodzi od Eugena Bleulera, który po raz pierwszy użył go na początku XX wieku. Terminy synonimiczne to terminy ambicji i dwuznaczności. Freud przyjął ambiwalencję w swojej psychoanalizie, rozwinął ją dalej i przeniósł przede wszystkim do psychologii społecznej.

przyczyny

Bleuler upatruje przyczyny psychologicznej ambiwalencji w kontroli popędu charakterystycznej dla dzieci. U dorosłych uważa ambiwalencję za patologiczną i spowodowaną chorobą psychiczną. Jako związek przyczynowy ambiwalencji wskazuje na szersze ramy schizofrenii.

Bleuler opisuje jednoczesne istnienie przeciwnych uczuć i myśli w sensie ambiwalencji jako wyzwalający moment schizofrenii. Dla niego ambiwalentne przeciwstawne uczucia są afektywnymi ambiwalencjami. Ambiwalentne potrzeby określa jako ambitne tendencje, a intelektualna ambiwalencja to dla niego zestawienie przeciwstawnych myśli, które wywołuje u pacjenta konflikty i ostatecznie prowadzi do rozłamu osobowości.

Tendencje schizofreniczne i ambiwalencja są wzajemnie zależne. Te stwierdzenia są sprzeczne z teoriami wielu innych źródeł. Wielu psychoanalityków uznaje ambiwalencję za typowo ludzką i niekoniecznie traktuje ją jako zjawisko patologiczne. W związku z tym nie mówisz o chorobie jako przyczynie, ale przypisujesz to zjawisko procesom fizjologicznym zachodzącym w ludzkim umyśle, ciele lub duchu.

Wielu z nich mówi o ambiwalencji między libido a tanatosem, która charakteryzuje dużą część ludzkich impulsów. Libido i Tanatos to jednoczesna obecność miłości i pęd do zniszczenia.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki uspokajające i wzmacniające nerwy

Objawy, dolegliwości i oznaki

Ostatecznie osoba z ambiwalencją zachowuje się w sposób sprzeczny lub niezgodny, a zatem nie pracuje w harmonii z samym sobą.To sprzeczne zachowanie nie jest na ogół niezwykłe dla ludzi. Jednak silna ambiwalencja może w pewnych sytuacjach przekształcić się w upośledzenie psychiczne, co skutkuje brakiem równowagi w psychice wymagającej terapii.

Niekonsekwencje i niespójności we własnym zachowaniu są zatem w pewnym stopniu powszechne, ale według Bleulera z pewnością mogą powodować choroby psychiczne, gdy tylko wymkną się spod kontroli. Jednoczesne istnienie przeciwnych uczuć, impulsów lub idei woli niekoniecznie musi wyrażać się w zjawiskach takich jak miłość-nienawiść, ale może również objawiać się w życiu między posłuszeństwem a buntem.

Często występuje ambiwalencja, zwłaszcza w zachowaniu emocjonalnym wobec niektórych ludzi. Freud opisuje skrajny przypadek ambiwalencji, na przykład, jako kompleks Edypa. Dla dwóch różnych osób tolerancja ambiwalencji jest na różnych poziomach, tj. Zdolność tolerowania ambiwalencji.

Im dana osoba jest bardziej tolerancyjna na ambiwalencje, tym bardziej pozytywnie dostosowana jest jej osobowość i tym lepiej radzi sobie z naturalnymi ludzkimi ambiwalencjami. W przypadku osób o niskiej tolerancji na ambiwalencję ryzyko chorób psychicznych jest zatem wyższe.

Diagnoza i przebieg

Psychologowie lub psychoterapeuci oceniają tolerancję na ambiwalencję. Celem oceny jest często ocena indywidualnego ryzyka chorób psychicznych. To, co Bleuler opisał ambiwalencją w kontekście schizofrenii, należy ostatecznie rozumieć jako niską tolerancję na ambiwalencję. Niezdolność do właściwego radzenia sobie z fizjologicznie ambiwalentnymi emocjami i pragnieniami może prowadzić do chorób takich jak schizofrenia i odgrywa kluczową rolę w ich rozpoznaniu.

Komplikacje

Ponieważ ambiwalencja jest chorobą czysto psychiczną, zwykle powoduje prawie wyłącznie komplikacje psychiczne. Osoba zainteresowana jest często zestresowana i ma trudności z podejmowaniem decyzji. To często prowadzi do ataków paniki i pocenia się. Można to zrobić nawet w nocy, gdy pacjent ma zły sen i nie może już ocenić rzeczywistości.

W większości przypadków ambiwalencja prowadzi do problemów psychologicznych i depresji. W rezultacie może ucierpieć również związek z rodziną lub partnerem. Pacjent traci chęć do życia i często towarzyszy mu agresja i niezadowolenie.

W większości przypadków ambiwalencja jest objawem schizofrenii i zdecydowanie musi być leczona przez psychologa. Samo leczenie może trwać kilka miesięcy bez obietnicy sukcesu. Dalszy przebieg zależy w dużej mierze od skutków ambiwalencji oraz stanu fizycznego i psychicznego pacjenta.

W najgorszym przypadku ambiwalencja może prowadzić do myśli samobójczych, a ostatecznie samobójczych, jeśli wewnętrzne napięcia staną się bardzo wysokie. Leczenie odbywa się również za pomocą leków i ma na celu uspokojenie pacjenta. Z powodu tego objawu zwykłe, codzienne życie bez stresu często nie jest już dla pacjenta możliwe.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

To, czy ambiwalencja musi być leczona przez lekarza, zależy głównie od ciężkości choroby. Jeśli dana osoba nie podlega żadnym szczególnym ograniczeniom w życiu codziennym i nie jest niebezpieczna dla siebie lub innych osób, leczenie nie jest absolutnie konieczne. Często zdarza się, że leczenie jest inicjowane przez inne osoby w rodzinie, ponieważ dana osoba nie chce przyznać się do choroby.

W ciężkich przypadkach może być konieczne leczenie w klinice. W tym celu należy skonsultować się z lekarzem, jeśli dana osoba nie może już odróżnić rzeczywistości od snu. Leczenie jest również przydatne w przypadku ataków paniki, silnego stresu lub uporczywych potów. Badanie lekarskie musi również zostać przeprowadzone, jeśli dana osoba zachowuje się agresywnie bez konkretnego powodu i traci radość życia.

Bez leczenia mogą pojawić się niebezpieczne komplikacje psychologiczne. Pilne leczenie jest konieczne, jeśli pacjent ma myśli samobójcze lub już próbował popełnić samobójstwo. Osoba poszkodowana może również zostać przyjęta do kliniki.

Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy

Leczenie i terapia

Patologiczna ambiwalencja wywołuje różne choroby psychiczne. Zjawisko ambiwalencji odgrywa coraz większą rolę w przyczynowej terapii różnych chorób. Zgodnie z definicją Bleulera, wielu chorobom psychicznym można zapobiegać, ucząc się odpowiednich strategii radzenia sobie z ambiwalencją.

Ponadto strategie radzenia sobie z ambiwalencjami mogą wywołać przyczynę choroby psychicznej, jeśli niska tolerancja na ambiwalencję faktycznie odgrywa rolę przyczynową w przypadku danej choroby. Współczesne społeczeństwo jest świadome stresu psychicznego, na który jest narażone na co dzień. Z tego powodu coraz częściej wykorzystywane są takie oferty jak psychoterapia.

Zdrowego sposobu radzenia sobie z ambiwalencją można się nauczyć podczas terapii psychoterapeutycznych. Ponadto nowoczesne podejścia, takie jak terapia poznawczo-behawioralna, mogą pogodzić pozornie przeciwstawne pragnienia i emocje, co osłabia ambiwalencje.

Jeśli amiwalencja i niska tolerancja na ambiwalencję już spowodowały chorobę psychiczną, leczenie zależy od danej choroby i może obejmować zarówno objawowe etapy terapii lekowej, jak i przyczynowe kroki terapeutyczne.

Perspektywy i prognozy

Z reguły ambiwalencja prowadzi do stosunkowo poważnych psychologicznych ograniczeń i komplikacji. Choroba znacząco obniża jakość życia pacjenta. Bez leczenia w większości przypadków nie ma pozytywnego przebiegu choroby ani samoistnego wyleczenia.

Utrudnia to osobie zainteresowanej nawiązanie kontaktu z innymi osobami, co może prowadzić do wykluczenia lub innych dolegliwości społecznych. Podobnie uczuć nie można poprawnie zinterpretować, co prowadzi do trudności w relacjach międzyludzkich. W niektórych przypadkach ambiwalencja prowadzi do zaburzeń psychicznych lub depresji. W ciężkich przypadkach dana osoba może również cierpieć na myśli samobójcze w wyniku choroby i nadal je praktykować.

Ambiwalencję leczy psycholog. W większości przypadków nie używa się narkotyków. Jednak nie zawsze istnieje pozytywny przebieg choroby. Osoba poszkodowana również musi zdecydować o terapii i chcieć ją przeprowadzić. W ciężkich przypadkach leczenie można również przeprowadzić w klinice zamkniętej. Z reguły nie można jednoznacznie przewidzieć, czy doprowadzi to do pozytywnego przebiegu choroby.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki uspokajające i wzmacniające nerwy

zapobieganie

Chorobom psychicznym spowodowanym zwiększoną ambiwalencją można zapobiegać, ucząc się odpowiednich strategii postępowania, a tym samym tłumiąc ambiwalencję w kontekście psychoterapii.

Opieka postpenitencjarna

Konieczność dalszej opieki zależy od intensywności choroby. Lekkiej ambiwalencji mogą przeciwdziałać zmiany w otoczeniu. Nowe zajęcia rekreacyjne lub inne kontakty towarzyskie czasami wystarczają, aby rozwiązać typowe dolegliwości. Po wyleczeniu nie ma odporności.

W zależności od sytuacji ambiwalencja może się powtarzać. Pewien stopień sprzecznych uczuć nie jest rzadkością. W wyraźnej formie konieczne są zaplanowane badania kontrolne. Osoby dotknięte chorobą otrzymują pomoc od psychologów i psychoterapeutów. Czasami wskazane są leki.

Przy intensywnym treningu, terapia behawioralna i stosowanie leków psychotropowych stanowią podstawowe elementy opieki pooperacyjnej. Powinno to pomóc pacjentowi lepiej zharmonizować jego uczucia i życzenia. W ten sposób życie towarzyskie jest łatwiejsze. W życiu codziennym prawie nie występuje stres. Czasami leczenie ambulatoryjne trwa latami, aż pacjent może samodzielnie zastosować strategie behawioralne.

Opieka pooperacyjna chciałaby również z wyprzedzeniem wyeliminować możliwe komplikacje. Są szczególnie obecne, gdy choroba rozwija się patologicznie. Ambiwalencja rozwija się w schizofrenię, depresję lub tym podobne. Dla powodzenia leczenia ważne jest najbliższe otoczenie społeczne.

Możesz to zrobić sam

To, czy należy się zająć ambiwalencją, zależy przede wszystkim od jej nasilenia. Nieznaczne wahania można często regulować, wprowadzając niewielkie zmiany w stylu życia. Może to być nowe hobby, aktywność sportowa lub zmiana zawodu lub środowiska. Jednak zanim te środki będą mogły zostać zastosowane, osoby, których to dotyczy, muszą uznać tę ambiwalencję. Dlatego wskazane jest, aby skonsultować się z lekarzem lub terapeutą, jeśli niespójności i niespójności w Twoim zachowaniu są stale zauważane.

Ekspert najpierw ustali, czy rzeczywiście występuje wyraźna ambiwalencja.Następnie można wypracować odpowiednie środki, aby rozpocząć zdrowe życie emocjonalne. Terapeuta pokaże danej osobie odpowiednie strategie, aw ciężkich przypadkach skonsultuje się z ekspertem ds. Zaburzeń osobowości typu borderline.

W toku dalszych dyskusji osoba poszkodowana uczy się wówczas również poznawczo-behawioralnych środków terapii, aby lepiej zharmonizować własne życzenia i emocje. Jeśli w wyniku ambiwalencji rozwiną się choroby psychiczne, należy również zastosować leczenie farmakologiczne. Można wypróbować alternatywne metody terapeutyczne po konsultacji z odpowiedzialnym lekarzem lub terapeutą.