komórki Schwanna

Plik Komórki Schwanna to rodzaj komórek glejowych wykorzystywanych w obwodowym układzie nerwowym do stabilizacji i odżywiania włókien nerwowych. Otaczają także aksony zmielinizowanych włókien nerwowych, dostarczając im izolującą mielinę. W zapalnych chorobach demielinizacyjnych w obwodowym układzie nerwowym mielina komórek ulega zniszczeniu i dochodzi do uszkodzeń neurologicznych.

Co to jest komórka Schwanna?

Lekarz rozumie, że komórki Schwanna są jedną z około dziesięciu specjalnych form komórek glejowych. Wszystkie komórki glejowe znajdują się w tkance nerwowej. Przyjmują długość do 100 µm i otaczają akson włóknami nerwowymi. Komórki Schwanna pokrywają tylko włókna nerwów obwodowych.

U kręgowców owijają się nawet kilka razy wokół aksonu komórki nerwowej. Podobnie jak wszystkie inne komórki glejowe, komórki Schwanna spełniają przede wszystkim funkcje wspierające i izolacyjne. Niemiecki fizjolog i anatom Theodor Schwann nadał komórkom nazwę w XIX wieku. Komórki podporowe Schwanna są wyłącznie częścią obwodowego układu nerwowego i nie występują w ośrodkowym układzie nerwowym. To samo dotyczy typów obwodowych komórek glejowych komórek płaszcza, motorycznej teloglii i komórek Müllera.

Glejowe komórki podporowe ośrodkowego układu nerwowego można odróżnić od obwodowych komórek podporowych gleju, takich jak komórki Schwanna. Na przykład neuroglej i glej radialny należą do tej grupy. Oligodendrocyty w ośrodkowym układzie nerwowym pełnią dokładnie taką samą funkcję jak komórki Schwanna w obwodowym układzie nerwowym. W przeciwieństwie do komórek ośrodkowego układu nerwowego, komórki glejowe obwodowego układu nerwowego mogą być w stanie wyleczyć się po urazach.

Anatomia i budowa

Komórki Schwanna składają się głównie z cytoplazmy i jądra komórkowego. Jądro i cytoplazma komórki Schwanna znajdują się w jej zewnętrznym obszarze. Ten obszar zewnętrzny jest również nazywany Neurolemm lub pochwą Schwanna. Wokół neurolemmy znajduje się tak zwana blaszka podstawna. To pozornie jednorodna warstwa białek, która stanowi podstawę komórek nabłonka.

Ta blaszka podstawna łączy neurolemm z tkanką łączną otaczającego włókna nerwowego. W obwodowym układzie nerwowym komórki Schwanna są bardzo blisko siebie. Jednak zawsze występuje przerwa między dwoma sąsiednimi komórkami Schwanna, co tworzy przewodnictwo solne i służy do optymalizacji szybkości przewodzenia. Te przerwy nazywane są pierścieniami pokerowymi Ranvier.

Te poker ringi są rozmieszczone w odległości od 0,2 do 1,5 milimetra. Neurolog określa również odległość między międzywęzłami lub segmentami międzywęzłowymi pierścieni pokera. Niektóre przerwy w warstwie mieliny również przebiegają ukośnie i są wtedy określane jako tak zwane wcięcia Schmidta-Lantermanna.

Funkcja i zadania

Komórki Schwanna w obwodowym układzie nerwowym pełnią funkcje wspomagające i stabilizują nerwy. Poza tym, jak wszystkie inne komórki glejowe, odżywiają także włókna nerwowe - w tym przypadku obwodowego układu nerwowego. Ale te ważne zadania nie są twoje jedyne. Oprócz funkcji wspomagających i odżywczych pełnią również funkcje izolacyjne w połączeniu z włóknami mielinowymi. Wytwarzają plastry izolującej mieliny.

Komórki Schwanna przyczepiają się do aksonów zmielinizowanych włókien nerwowych i poprzez wytworzoną w tym procesie mielinę szybko tworzą nerwy przewodzące. Mielina to tłuszczowa substancja białkowa, która zapobiega migracji impulsów elektrycznych. Bioelektryki układu nerwowego nie funkcjonowałyby bez izolacji mieliny, ponieważ potencjały wzbudzające kiedykolwiek rozpuściłyby się w pobliżu włókien nerwowych. Dzięki mielinie komórki Schwanna chronią również linie nerwowe przed podnieceniami, które na nie nie wpływają. Izolacja zwiększa pojemność i prędkość przewodzenia aksonów.

Komórki glejowe ostatecznie zapewniają płynną transmisję bodźców organizmu poprzez produkcję mieliny. Płynna transmisja bodźców jest niezbędna dla wielu funkcji organizmu. Na przykład odruchy organizmu byłyby nie do pomyślenia bez szybko przewodzących włókien nerwowych. To samo dotyczy przetwarzania percepcji w systemie sensorycznym. Gdyby percepcja sensoryczna przez szybko przewodzące włókna nerwowe nie docierała szybko do mózgu, to jakiekolwiek wrażenie własnego środowiska byłoby opóźnione.

Oprócz zmielinizowanych, szybko działających włókien, układ nerwowy obejmuje również niezmielinizowane, wolno pracujące włókna nerwowe. Te nieoznakowane włókna nerwowe z kolei zaopatrują komórki Schwanna w cytoplazmę.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby

W połączeniu z komórkami Schwanna rolę odgrywają w szczególności choroby demielinizacyjne. Choroby te nazywane są również chorobami demielinizacyjnymi w neurologii i niszczą mielinę układu nerwowego. Jeśli demielinizacja wpływa na kilka komórek nerwowych, MRI pokazuje obraz ogniskowy.

Najbardziej znaną chorobą demielinizacyjną jest zapalna choroba autoimmunologiczna stwardnienia rozsianego. W tej chorobie układ odpornościowy błędnie rozpoznaje zdrową tkankę układu nerwowego organizmu jako zagrożenie i atakuje tę tkankę. Powoduje to stan zapalny, który niszczy osłonkę mielinową układu nerwowego. W obwodowym układzie nerwowym zniszczenie to odpowiada zniszczeniu komórek Schwanna, które otaczają obwodowe aksony. Zespół Millera-Fishera jest również zapalną chorobą demielinizacyjną. Wpływa tylko na obwodowy układ nerwowy.

Oprócz braku odruchów często dochodzi do objawowego porażenia i zaburzeń ruchowych. Inne choroby demielinizacyjne to choroba Balo, mieloza linkowa i zapalenie nerwu wzrokowego. Oprócz chorób demielinizacyjnych i zapalnych procesy toksyczne mogą również uszkadzać lub niszczyć mielinę. Po każdej demielinizacji przekazywanie bodźców zostaje zakłócone. W zależności od tego, ile aksonów jest dotkniętych i gdzie znajdują się dotknięte aksony, mogą wystąpić neurologicznie mniej lub bardziej poważne uszkodzenia. Uraz samego aksonu lub włókna nerwowego może również powodować demielinizację.