Z Próba Rinne to subiektywny, nieinwazyjny i szybko wykonywany test laryngologiczny, który wykorzystuje wibrujący kamerton do porównania przewodnictwa kostnego i powietrza w uchu.
Procedura testowa pozwala na zróżnicowane stwierdzenia diagnostyczne dotyczące rodzaju ubytku słuchu, co w szczególności pozwala na rozróżnienie między niedosłuchem zmysłowo-nerwowym a przewodzeniowym. Ponieważ test Rinne jest subiektywną procedurą testową, pacjent musi być chętny do współpracy i powinien być w stanie bez ograniczeń rozumieć test i instrukcje personelu testowego.
Jaka jest próba rynny?
Test Rinne jest subiektywnym testem z medycyny ucha, nosa i gardła. Heinrich Adolf Rinne po raz pierwszy opisał tę procedurę w 1855 r. Podobnie jak w przypadku testu Webera i testu Binga, test Rinne jest również testem kamertonu. Porównuje się przewodnictwo powietrzne i kostne dźwięku, co w połączeniu z wynikami testu Webera pozwala na przypisanie wady słuchu.
Zwykle próba Webera poprzedza próbę Rinne. Jednak obie procedury można również zastosować w odwrotnej kolejności. Klinicznie zorientowany przebieg eksperymentu Rinne działa na fizjologiczne właściwości ucha, a tym samym służy do diagnozowania zaburzeń czucia lub przewodzenia dźwięku. Każde ucho jest testowane indywidualnie. Jeśli test Webera wcześniej ujawnił jednostronny ubytek słuchu, test Rinne jest zwykle przeprowadzany tylko na jednym uchu.
Funkcja, efekt i cele
Razem z eksperymentem Webera, eksperyment Rinne jest teraz znormalizowaną procedurą badania zaburzeń słuchu. Procedura testowa może być stosowana zarówno w przypadku jednostronnego, jak i obustronnego ubytku słuchu. Ponieważ test Rinne umożliwia rozróżnienie między niedosłuchem zmysłowo-nerwowym a przewodzeniowym, metoda ta ma przede wszystkim znaczenie w diagnostyce różnicowej.
Każda praktyka laryngologiczna jest w stanie przeprowadzić procedurę testową. Kamerę wprawia się w ruch w ramach przygotowań do procedury testowej. Personel wykonujący ćwiczenie umieszcza następnie wibrującą stopę kamertonu na wyrostku sutkowatym. Jest to przewodnictwo kostne, które jest odpowiedzialne za przekazywanie wrażeń dźwiękowych i jest zlokalizowane jako proces kostny za każdym przedsionkiem.
Pacjent słyszy teraz dźwięk poprzez wibracje kamertonu. Personel wykonujący nakaz prosi go, aby powiadomił go, czy dźwięk jest cichy. Po subiektywnie odczuwalnej ciszy na przewodnictwo kostne za uchem, widełki stroikowe są teraz trzymane na przewodach powietrznych przed uchem. W tym celu instrument nie jest ponownie uderzany. Zwykle kosteczki słuchowe i błona bębenkowa wzmacniają dźwięk w kanale powietrznym przed małżowiną uszną.
Pacjent z normalnym słuchem słyszy zatem dźwięk, który został wyciszony na przewodnictwie kostnym, ponownie w kanale powietrznym przed uchem, gdy tylko kamerton znajdzie się przed małżowiną uszną. Przewodnictwo powietrzne zdrowego pacjenta w naturalny sposób odtwarza dźwięk w kanałach słuchowych dłużej niż wyrostek sutkowaty na przewodnictwo kostne. Próba Rinne jest oceniana jako pozytywna, jeśli pacjent ponownie słyszy dźwięk przez linię powietrza. Jeśli nie słyszy go już przed małżowiną uszną, wynik testu uznaje się za negatywny.
W przypadku niedosłuchu przewodzeniowego pacjent słyszy ton kamertonu w przewodzeniu kostnym głośniej i dłużej niż w przewodnictwie powietrznym. Negatywny wynik testu Rinne może zatem wskazywać na przewodzeniowy ubytek słuchu. Z drugiej strony, jeśli występuje niedosłuch czuciowo-nerwowy, pacjent prawie nie słyszy dźwięku ani przez przewodnictwo kostne, ani przez przewodnictwo powietrzne. W przypadku niedosłuchu czuciowo-nerwowego percepcja dźwięku przez kanał powietrzny nigdy nie jest gorsza niż percepcja przez przewodnictwo kostne.
Tutaj znajdziesz swoje leki
➔ Leki na ból ucha i stany zapalneRyzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa
Ponieważ test Rinne jest jednym z subiektywnych testów słuchu, procedura nie jest absolutnie odpowiednia dla każdego pacjenta. Eksperyment Rinne może prowadzić do nieprawidłowych wyników u dzieci i osób upośledzonych umysłowo.
W centrum uwagi jest subiektywne odczucie i współpraca pacjenta. Personelowi wykonującemu pracę trudno jest ocenić, w jakim stopniu wypowiedzi na temat odbioru dźwięku są zgodne z prawdą. Dlatego test Rinne jest równie nieodpowiedni dla niechętnych pacjentów, jak inne testy słuchu z grupy subiektywnych procedur testowych.
W szczególności, jeśli wyniki eksperymentów Webera i Rinne'a są sprzeczne, personel testowy może w pewnych okolicznościach zakwestionować współpracę pacjenta lub założyć, że osoba badana była nieprawidłowo postrzegana jako oryginalna. Ani test Webera, ani test Rinne'a nie są związane z wysiłkiem pacjenta. Test Rinne jest w rzeczywistości jednym z najszybszych testów ENT, jakie można przeprowadzić. Ponieważ badanie jest zabiegiem nieinwazyjnym, pacjent nie musi być hospitalizowany ani przestrzegać specjalnych zasad postępowania przed zabiegiem. Próba Rinne nie wiąże się z żadnym ryzykiem ani skutkami ubocznymi. Co najwyżej chwilowo występuje lekkie dzwonienie w uszach.
Z reguły test Rinne nigdy nie jest przeprowadzany niezależnie, ale zawsze w połączeniu z testem Webera, który jest równie łatwy do przeprowadzenia i podobnie jak test Rinne nie wiąże się z żadnym ryzykiem ani skutkami ubocznymi. Również w eksperymencie Webera wibruje się kamerton, który umieszcza się na głowie badanego. W przypadku osób z normalnym słuchem dźwięk jest przekazywany w fazie do obu uszu wewnętrznych poprzez przewodnictwo kostne. Odmienne wyniki wskazują na jednostronne lub asymetryczne uszkodzenie słuchu, które można dokładniej określić za pomocą eksperymentu Rinne.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
