Z Łuk refleksyjny jest najkrótszym połączeniem nerwowym między receptorami a narządami docelowymi i wyzwala odruch organizmu. Wejście odbywa się poprzez doprowadzającą kończynę łuku, natomiast wyjście odbywa się przez doprowadzającą kończynę. Zmiany w łukach odruchowych można rozpoznać za pomocą badania elektrofizjologicznego.
Co to jest łuk refleksyjny?
Łuk odruchowy to sekwencja procesów neuronalnych, które wyzwalają odruch ciała. Z reguły termin ten opisuje najkrótsze połączenie między określonymi receptorami i efektorami, które przebiega przez neurony określonego obwodu wzbudzającego.
Każdy łuk odruchowy obejmuje neuronowy napływ informacji z ośrodkowego układu nerwowego. Ten napływ nazywany jest również udem doprowadzającym i służy do wprowadzania informacji. Przynajmniej jeden centralny neuron stanowi podstawę łuku odruchowego.
Ponadto łuk odruchowy zawsze zawiera strukturę odprowadzającą, w której informacje z ośrodkowego układu nerwowego kierowane są na peryferia. Ta struktura jest również znana jako odprowadzająca noga łuku odruchowego. Ostatnią częścią łuku odruchowego jest efektor, czyli narząd wykonujący odruch. Efektor jest więc końcowym punktem docelowego procesu neuronowego.
W najprostszej i najszybszej formie odprowadzające i doprowadzające nogi są połączone ze sobą za pomocą pojedynczej synapsy w przednim rogu rdzenia kręgowego. W tym przypadku mówimy o odruchach monosynaptycznych. Należy to odróżnić od polisynaptycznych łuków odruchowych, w których kilka neuronów centralnych jest połączonych szeregowo.
Funkcja i zadanie
Jeśli ludzie się potykają, często chwytają się przed upadkiem, na przykład zmieniając pozycję nóg. Jeśli się dusi, nie udusi się, wywołując odruch kaszlowy. Jeśli jakiś przedmiot leci w jego kierunku, automatycznie wyciąga ręce przed twarz, a jeśli coś zbliża się do jego oka, powieka zamyka się mimowolnie. Odruchy takie jak te to szybkie i mimowolne ruchy w odpowiedzi na określony bodziec.
Większość odruchów ma chronić organizm przed uszkodzeniem, np. Odruch zamykania powiek. Wszystkie odruchy składają się z interakcji narządów zmysłów, nerwów i mięśni. W ten sposób można dostarczyć odpowiedzi na określone bodźce.
Podczas gdy niektóre odruchy są wrodzone, inne są nabywane na podstawie doświadczenia. Łuk odruchowy odgrywa ważną rolę u wszystkich z nich, ponieważ tylko ten system zapewnia szybką reakcję odruchową na określony bodziec. W szczególności odruchy ochronne zależą od tej szybkiej reakcji, ponieważ w przeciwnym razie nie służyłyby już żadnemu celowi.
Oprócz receptora, każdy łuk odruchowy zawiera kończynę doprowadzającą do wprowadzania informacji, neurony centralne, kończynę odprowadzającą do wyjścia odruchowego i efektor, który przekazuje informacje wyjściowe. Aferentne uda składają się z aferentnych włókien nerwowych receptorów, takich jak te reprezentowane przez neurony klasy I na wrzecionach mięśni. Aksony lub neurony ruchowe tworzą kończynę odprowadzającą. Włókna postganglionowe są również częściowo zaangażowane w odprowadzające uda. Efektorami mogą być narządy, takie jak serce lub określone mięśnie i gruczoły.
We wszystkich odruchach monosynaptycznych, aferentne udo powstaje z narządów zmysłów i ich receptorów. Wrzeciono mięśniowe może być również zaangażowane jako wrażliwe receptory na doprowadzającym udzie. Impuls doprowadzający jest zawsze kierowany do rdzenia kręgowego. Gdyby konieczna była transmisja do mózgu, reakcja odruchowa zajęłaby zbyt dużo czasu.
Projekcja do rdzenia kręgowego odbywa się poprzez wrażliwe komórki nerwowe. Piramidalne odcinki rdzenia kręgowego biorą udział w odruchach monosynaptycznych o działaniu hamującym lub stymulującym. Gdy kończyna doprowadzająca otwiera się do kanału kręgowego, kończyna odprowadzająca łuku odruchowego otwiera się na mięśnie, narządy lub gruczoły. Impulsy odprowadzające są przekazywane z rdzenia kręgowego do ścieżek nerwu ruchowego, które znajdują się w przednim rogu ruchu. W ten sposób motaksony kierują wyjście eferentne do organu docelowego. Te aksony należą do włókien Aα i mają odpowiednio dużą prędkość przewodzenia.
W przypadku autorefleksji receptor i efektor znajdują się w tym samym narządzie. Jednak w przypadku odruchów zewnętrznych występują one w różnych narządach.
Choroby i dolegliwości
Badanie odruchowe jest jednym ze standardowych badań neurologicznych. Ten test odruchowy służy przede wszystkim do wykrywania patologicznych odruchów, które mogą pojawić się w kontekście różnych chorób. Odruch Babińskiego, odruch Chaddocka i Gordona, ale także odruch Mendla-Bechterewa, odruchu Oppenheima i odruchu Rossolimo zalicza się do odruchów patologicznych.
Odruchy patologiczne należą do tak zwanych objawów układu piramidalnego, a tym samym wskazują na uszkodzenie dróg piramidalnych w rdzeniu kręgowym. Przy takim uszkodzeniu przebieg łuku odruchowego zostaje zakłócony, ponieważ przez to centrum przebiegają wszystkie odruchy monosynaptyczne.
Piramidalne objawy oczodołu mogą pojawić się w kontekście różnych chorób. Na przykład w chorobie autoimmunologicznej stwardnieniu rozsianym (SM) zapalenie może powodować uszkodzenia w drogach piramidalnych, a tym samym wywoływać oznaki tego przewodu. W SM obecność objawów piramidalnych wkrótce po wystąpieniu choroby jest uważana za zły znak, a tym samym ma negatywny wpływ na rokowanie.
Z reguły odruchy patologiczne są związane z porażeniem ośrodkowym, na przykład z porażeniem połowiczym, którego początek leży w ośrodkowym układzie nerwowym. Badanie elektrofizjologiczne ujawnia centralne i obwodowe wzorce łuku odruchowego. W ten sposób można również zdiagnozować patologiczne zmiany w łukach odruchowych. Takie zmiany mogą ograniczać lokalizację uszkodzeń mózgu i wystąpić np. W kontekście udaru.
.jpg)
