parazytologia

Choroby wywoływane przez pasożyty nazywane są parazytozami. Plik parazytologia to specjalizacja medyczna zajmująca się diagnostyką i leczeniem tych chorób pasożytniczych.

Co to jest parazytologia?

Pasożyt to organizm, który do przetrwania potrzebuje żywiciela i atakuje go w celu rozmnażania. Niszczy obcy organizm, który służy mu jako gospodarz, niszcząc jego komórki, upośledzając funkcje jego narządów i pozbawiając go składników odżywczych.

Ten proces powoduje różne dolegliwości i choroby, które mogą być śmiertelne, ale niekoniecznie. Pasożyty przenoszą patogeny w postaci wirusów i bakterii. Parazytologia jest ściśle związana z bakteriologią, mikologią, medycyną tropikalną, chorobami zakaźnymi człowieka i wirusologią.

Zabiegi i terapie

Leiszmanioza przenoszona przez komary zaraża ludzi pierwotniakami. Infekcja rzęsistkami jest przenoszona podczas stosunku płciowego. Schistosomatoza (schistosomatoza) rozwija się przez przywry (schistosomy). Pasożyty wchodzą do cyklu ludzkiego poprzez zanieczyszczoną wodę. Mucha tse-tse jest odpowiedzialna za śpiączkę (trypanosomatozę), która jest szeroko rozpowszechniona w tropikalnych regionach Afryki. Infekcja tasiemcem może przenosić się na ludzi poprzez zanieczyszczoną lub niedostatecznie podgrzaną wołowinę.

W toksoplazmozie koty służą jako żywiciele końcowi, a ssaki i ptaki jako żywiciele pośredni. Borelioza, tyfus japoński, wczesne letnie zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i tyfus są przenoszone przez ektopasożyty, takie jak pchły, kleszcze, roztocza czy wszy. Malaria przenoszona przez komary jest jedną z najbardziej znanych i rozpowszechnionych chorób w regionach tropikalnych. Pasożyty rzadko występują na półkuli północnej. Większość chorób zakaźnych pochodzi z regionów tropikalnych. Niektóre pasożyty są nieszkodliwe dla zdrowych ludzi i są eliminowane po pewnym czasie.

Niektóre pozostają przez całe życie, nie powodując szkód. Większość ludzi na półkuli północnej nie jest zarażona rodzimymi pasożytami, ale raczej zaciąga je po podróży do dotkniętych regionów. Niepożądani goście pojawiają się jako pasożyty zewnętrzne (pasożyty zewnętrzne) na organizmie lub jako pasożyty wewnętrzne (pasożyty wewnętrzne) w organizmie. Pasożyty zewnętrzne można znaleźć na zewnątrz we włosach, na skórze lub w ubraniu żywiciela. Pasożyty wewnętrzne atakują organizm od wewnątrz i gnieżdżą się we krwi, jelitach i tkankach. Pasożyty atakują ludzi, zwierzęta i rośliny.

Niektóre „zachwycają” swojego żywiciela jedynie chwilowo (żywiciel pośredni) swoją obecnością, podczas gdy inne gnieżdżą się na stałe ze swoim gospodarzem (żywiciel stacjonarny).Pierwsze objawy parazytozy pojawiają się z opóźnieniem czasowym analogicznym do okresu inkubacji. W przypadku infekcji okres między zarażeniem pasożytami a rozpoznawalnością jaj lub larw nazywa się prepatentnością. Termin techniczny opisuje okres, po którym pasożyty zostaną wydalone w postaci patentów. Większość pasożytów przechodzi zmianę pokoleniową.

Rozwijają się jako obowiązkowe (obowiązkowe) lub fakultatywne (opcjonalne) w jednym, kilku, tych samych lub różnych gospodarzach. Monoxone pasożyty atakują jednego żywiciela, pasożyty poliksenowe kilku żywicieli. Pasożyty homoksonowe przechodzą przez cały cykl rozwojowy u żywiciela, podczas gdy pasożyty heteroksenowe przechodzą przez cykl rozwojowy wraz ze zmianą żywiciela. Propagacja odbywa się w ostatecznym hoście. Jeśli nieproszeni podnajemcy wolą zaatakować hosta, jest to określane jako główny host. Zarażenie pasożytami prawie nie dotyka żywicieli bocznych, podczas gdy żywiciele transportowi (żywiciele pośredni) służą wyłącznie do przenoszenia pasożytów z jednego żywiciela na drugiego. Nie ma rozmnażania neutralnego płciowo (bezpłciowego) lub jest to reprodukcja neutralna.

Gospodarz rezerwuarowy przechowuje pasożyty jako alternatywę dla dalszej kolonizacji. Jeśli pasożyt osiedli się w organizmie, w którym jego rozmnażanie się nie powiodło, jest to fałszywy żywiciel. Małe pasożyty chowają się w komórkach zakażonego organizmu i układ odpornościowy nie może już do nich dotrzeć. Przykładem takiej inwazji pasożytniczej są erytrocyty, które wywołuje plasmodia.

Pasożyty są bardzo zdolne do adaptacji i opracowują różne strategie, aby przechytrzyć mechanizmy obronne swojego żywiciela. Zmieniają strukturę powierzchni, gdy tylko gospodarz aktywuje swój układ odpornościowy. Zrzucają skórę i tworzą nową skórę. Ten zmieniony wygląd nie jest na razie rozpoznawany przez przeciwciała, ponieważ trzeba wyprodukować nowe, aby zareagować na zmienioną początkową sytuację pasożytniczą. Obecne przeciwciała reagują tylko na już osadzoną skórę i białka na jej powierzchni.

Diagnostyka i metody badań

Jeśli pasożyt pozostaje w organizmie żywiciela przez całe życie, tworzy różne mechanizmy, aby nie zostać rozpoznanym przez antygeny jako ciało obce. Aby osiągnąć ten cel, otacza się antygenami swojego żywiciela. Dobrym tego przykładem jest zarażenie trypanosomami. U wielu nieproszonych gości rozwinęła się wyjątkowo gruba naskórek, którego nie rozpoznają przeciwciała gospodarza.

Istnieją różne pasożyty, które dzielą się na trzy grupy: Pierwotniaki to zarodniki, takie jak sporozoa, taksoplazmy, zarodźce, ameby, rzęsistki, leiszmani i trypanosomy. Robaki to tasiemce, glisty i tęgoryjce. Stawonogi (stawonogi) pojawiają się jako wszy, kleszcze, komary i pchły. Parazytologia zajmuje się diagnostyką i leczeniem chorób zakaźnych przenoszonych przez pasożyty. Parazytolodzy przeprowadzają badania mikrobiologiczne wymazów, płynów ustrojowych i próbek tkanek. Próbki pobiera się w odpowiedniej ilości przed zabiegami terapeutycznymi.

Punkt ekstrakcji jest czyszczony przed wykonaniem, aby zapobiec zanieczyszczeniu i skażeniu materiału. Próbki są następnie umieszczane w sterylnych naczyniach transportowych (butelki do posiewów krwi, probówki). Lekarze pracują przy użyciu odpowiedniego sprzętu do pobierania i transportu (taśmy, waciki, strzykawki, waciki), aby chronić patogeny przed wysychaniem, przerastaniem i obumieraniem. Próbki są identyfikowane za pomocą dołączonej notatki zawierającej czas i miejsce pobrania, wstępną diagnozę, metody terapeutyczne i pytanie. Na transport próbki dostępne jest krótkie okno czasowe od dwóch do trzech godzin.

W przeciwnym razie obowiązuje 24-godzinny czas przechowywania. Strzykawki z moczem, kałem i cewnikiem są przechowywane w lodówce. Posiewy krwi, rozmazy, aspiraty, wytryski, popłuczyny, tkanki i nakłucia nie są podatne nawet w temperaturze pokojowej. Biopsje i płyny Helicobacter należy przechowywać w inkubatorze. Jako materiał testowy można zastosować płatki skóry, torebki skórne, depilowane włosy (dermatofity), rozmazy z nosa, języka, migdałków i gardła (górne drogi oddechowe), wydzieliny z oskrzeli, plwocinę (głębokie drogi oddechowe), nakłucie pęcherza moczowego, cewnik moczowy, mocz ze środkowego strumienia (drogi moczowe), posiewy krwi, płyn (posocznica) ), Bioptate, ekspresja (układ moczowo-płciowy), próbki kału, części pasożytów (infestacja pasożytnicza, bakteryjna, wirusowa jelit).

Typowe i powszechne choroby wywoływane przez pasożyty

• malaria
• Inwazja wszy (wszawica)
• Owsiki
• Glisty
• Tasiemiec
• Rzęsistkowica (zakażenie rzęsistkami)
• Toksoplazmoza