Zespół Millarda-Gublera

Plik Zespół Millarda-Gublera to zespół pnia mózgu po uszkodzeniu mostu ogonowego. Najczęstszą przyczyną tego zjawiska jest udar. Charakterystyczne dla zespołów pnia mózgu są skrzyżowane objawy paraliżu, którym przeciwdziała się przede wszystkim fizjoterapia.

Co to jest zespół Millarda-Gublera?

Pień mózgu człowieka składa się z części mózgu znajdujących się poniżej międzymózgowia. Z wyjątkiem móżdżku są to śródmózgowie i tyłomózgowie, w tym powiązane struktury mózgu, śródmózgowia, śródmózgowia, śródmózgowia, mostka i wydłużonego rdzenia kręgowego.

Uszkodzenie struktur zaangażowanych w pniu mózgu jest związane z funkcjonalnym upośledzeniem układu ruchowego i jest również znane jako zespoły pnia mózgu. W zależności od dokładnej lokalizacji uszkodzenia rozróżnia się różne zespoły pnia mózgu, których wspólną cechą są objawy porażenia krzyżowego. Jest to jeden z zespołów śródmózgowia Zespół Millarda-Gublera.

Ta choroba została nazwana od jej pierwszego opisu, francuskich lekarzy Millarda i Gublera. Pierwszy opis pochodzi z XIX wieku. Zespół Millarda-Gublera ze względu na lokalizację uszkodzenia i objawy określany jest również w literaturze specjalistycznej jako zespół stopy mostka ogonowego lub Zespół Abduzens-Facialis znany. Czasami jest również datowany Zespół Raymonda Foville'a przemowa.

przyczyny

Podobnie jak wszystkie zespoły pnia mózgu, zespół Millarda-Gublera jest spowodowany uszkodzeniem regionu pnia mózgu. Uszkodzenie to zwykle ma miejsce w trakcie udaru. W zespole Millarda-Gublera główną przyczyną jest zwykle udar w obrębie dorzecza tętnicy kręgowej.

W ogonowych odcinkach mostu (moście) jądro nerwowe twarzowe, rdzeń nerwów twarzowych, zostaje w tym przypadku uszkodzone. Nerw odwodzący pojawia się w bezpośrednim sąsiedztwie tego obszaru i również podlega procesom udaru niedokrwiennego. Ponadto uszkodzenia mają wpływ na piramidalne tory.

Chociaż udar jest najczęstszą przyczyną zespołu Millarda-Gublera, inne zdarzenia chorobowe również można uznać za przyczyny pierwotne. Nowotwory w okolicy mostka ogonowego można sobie wyobrazić tak samo jak zapalenia bakteryjne lub autoimmunologiczne. Znacznie rzadziej za obraz kliniczny odpowiadają uszkodzenia mechaniczne po wypadkach.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Podobnie jak wszystkie zespoły pnia mózgu, zespół Millarda-Gublera charakteryzuje się objawami paraliżu krzyżowego. W tym kontekście skrzyżowanie oznacza włączenie obu stron ciała. W zasadzie lewa strona mózgu kontroluje prawą połowę ciała i odwrotnie. Jednak dotyczy to tylko piramidalnej przecięcia orbity w pobliżu rdzenia kręgowego.

Na przykład nerwy twarzy pojawiają się po tej samej stronie ciała, po której są połączone z mózgiem. Przy skrzyżowanych objawach paraliżu zarówno nerwy twarzowe po stronie uszkodzenia mózgu, jak i nerwy rdzenia kręgowego po przeciwnej stronie uszkodzenia mózgu są upośledzone. Z tego powodu w zespole Millarda-Gublera po stronie uszkodzonej dochodzi do porażenia twarzy i brzucha.

Po przeciwnej stronie zajęcie przewodu piramidowego prowadzi do spastycznej porażenia połowiczego. W tym kontekście spastyczność oznacza, że ​​mięśnie po sparaliżowanej stronie wykazują zwiększony ton i z tego powodu kończyny mogą być poruszane tylko w ograniczonym zakresie lub wcale.

Diagnoza i przebieg choroby

Rozpoznanie zespołu Millarda-Gublera stawia lekarz na podstawie objawów klinicznych. Aby potwierdzić podejrzenie rozpoznania, zleca badanie obrazowe, takie jak rezonans magnetyczny głowy. W rejonie mostka ogonowego pnia mózgu, pierwotnie przyczynowe uszkodzenie mózgu jest pokazane na obrazach przekrojowych. MRI może być również używany do dokładnej diagnostyki.

Na przykład guzy wykazują szczególnie charakterystyczny obraz na obrazie plastra, który wyraźnie różni się od zapalenia mózgu i związanego z niedokrwieniem uszkodzenia mózgu. W razie wątpliwości nie można również przeprowadzić analizy CSF. Próbka wody mózgowej jest pobierana z zewnętrznej przestrzeni na alkohol i przekazywana do laboratorium.

Bakteryjne, autoimmunologiczne i nowotworowe procesy chorobowe w mózgu często zmieniają skład wody mózgowej w określony sposób. Rokowanie dla pacjentów z zespołem Millarda-Gublera zależy od rozległości uszkodzenia i możliwości wyleczenia pierwotnej przyczyny uszkodzenia.

Komplikacje

Zespół Millarda-Gublera prowadzi do paraliżu ciała pacjenta, które może wystąpić w różnych miejscach. Zwłaszcza twarzy, paraliż i zaburzenia wrażliwości mogą być bardzo nieprzyjemne i prowadzić do znacznych ograniczeń w życiu pacjenta. Nierzadko osoby dotknięte chorobą są wówczas zależne w życiu codziennym od pomocy innych osób i nie mogą już samodzielnie wykonywać pewnych czynności.

Spożycie pokarmu i płynów również może być ograniczone, tak że zespół Millarda-Gublera znacznie obniża jakość życia pacjenta. Występują również ograniczenia ruchowe, a osoby dotknięte chorobą cierpią na osłabienie mięśni i zmęczenie. Leczenie zespołu Millarda-Gublera zwykle odbywa się przyczynowo i zależy przede wszystkim od choroby podstawowej, która jest odpowiedzialna za te objawy.

Jeśli jest to guz, mógł rozprzestrzenić się na inne obszary ciała. Ponadto osoby dotknięte chorobą są w większości uzależnione od fizjoterapii. Z reguły nie można ogólnie przewidzieć, czy nastąpi skrócenie średniej długości życia.

Kiedy należy iść do lekarza?

Ponieważ zespół Millarda-Gublera jest chorobą wrodzoną i nie może wyleczyć się samoczynnie, w każdym przypadku z tą dolegliwością należy skonsultować się z lekarzem. Bez leczenia objawy zespołu Millarda-Gublera mogą znacznie utrudnić życie osobom dotkniętym chorobą. Zwykle należy skonsultować się z lekarzem, jeśli u pacjenta występują objawy porażenia, które mogą wystąpić w różnych częściach ciała. Często jedna strona ciała pacjenta jest sparaliżowana, tak że ta strona nie może się poruszać.

Zespół Millarda-Gublera może również prowadzić do zaburzeń spastycznych, tak że kończyny mogą być poruszane tylko w bardzo ograniczonym zakresie. W przypadku wystąpienia tych objawów należy zawsze skonsultować się z lekarzem. Badanie MRI głowy jest zwykle konieczne do zdiagnozowania i ustalenia zespołu Millarda-Gublera, aby choroba ta nie mogła być zdiagnozowana przez lekarza pierwszego kontaktu. Choroba zwykle nie wpływa negatywnie na oczekiwaną długość życia pacjenta, ale można ją leczyć tylko w ograniczonym zakresie.

Leczenie i terapia

Leczenie pacjentów z zespołem Millarda-Gublera zależy od pierwotnej przyczyny. W przypadku ostrego zapalenia stosuje się zachowawcze leczenie farmakologiczne. Zapaleniu autoimmunologicznemu przeciwdziała kortyzon.

Ponadto pacjenci z chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak stwardnienie rozsiane, otrzymują długotrwałą terapię lekami immunosupresyjnymi, których celem jest osłabienie układu odpornościowego, a tym samym zmniejszenie przyszłego stanu zapalnego. W kontekście zespołu Millarda-Gublera zapalenie bakteryjne leczy się z kolei antybiotykami, gdy tylko zostanie określony rodzaj czynnika sprawczego.

Jeśli guzy spowodowały objawy, w miarę możliwości przeprowadza się operację wycięcia. W zależności od stopnia złośliwości może być wymagana terapia lekowa lub radioterapia. Za pomocą tych środków leczy się również guzy nieoperacyjne. Jeśli udar spowodował syndrom, udar jest zapobiegany natychmiast, aby zmniejszyć ryzyko przyszłego niedokrwienia.

Niezależnie od przyczyny, oprócz wymienionych kroków terapeutycznych w zespole Millarda-Gublera, stosuje się leczenie objawowe. Ponieważ mózg jest domem dla wysoce wyspecjalizowanych tkanek, zdolność regeneracji tkanki mózgowej jest poważnie ograniczona. Oznacza to, że uszkodzenie tkanki mózgowej jest nieodwracalne.

Jednak, zwłaszcza u pacjentów po udarze, można było zaobserwować redystrybucję funkcji mózgu z uszkodzonych obszarów do zdrowych obszarów w sąsiedztwie. Aby wesprzeć tę redystrybucję, pacjenci z zespołem Millarda-Gublera otrzymują fizjoterapię i, jeśli to konieczne, logopedię, a także dostęp do funkcji uszkodzonych obszarów wraz ze specjalistami. W ten sposób mózg można przenieść do redystrybucji.

Perspektywy i prognozy

W wyniku choroby osoby dotknięte chorobą cierpią na różne dolegliwości psychiczne i fizyczne. Jakość życia jest zatem znacznie ograniczona. Osoby dotknięte chorobą są stale zależne od pomocy i wsparcia krewnych. Prostych czynności nie można już wykonywać samodzielnie. Z tego powodu często występuje poważna depresja i inne choroby psychiczne.

Ruch i koordynacja osób dotkniętych chorobą jest również upośledzona. Mogą wystąpić zaburzenia mowy, paraliż i zaburzenia wrażliwości. Osoby dotknięte chorobą często cierpią na zawroty głowy. Może również wystąpić paraliż języka. Osoby dotknięte chorobą nie mogą już samodzielnie spożywać pokarmów ani płynów. Konieczne może być sztuczne odżywianie, aby zapobiec niedoborom podaży organizmu. Z powodu choroby i cierpienia danej osoby krewni mogą również cierpieć na ciężką depresję i inne choroby psychiczne.

Nie można powiedzieć, czy po leczeniu choroba będzie postępować pozytywnie. Dlatego może się zdarzyć, że osoby dotknięte chorobą będą musiały spędzić całe życie z objawami i radzić sobie z nimi. Oczekiwana długość życia osób dotkniętych chorobą jest zwykle zmniejszona tylko wtedy, gdy guza nie można usunąć. W innych przypadkach choroba nie wpływa na oczekiwaną długość życia ludzi.

zapobieganie

W kontekście zespołu Millarda-Gublera środki zapobiegawcze ograniczają się do zapobiegania udarom. Oprócz koncentracji na zdrowej diecie i wystarczającej ilości ćwiczeń, czynniki ryzyka, takie jak palenie tytoniu, są minimalizowane w jak największym stopniu w kontekście zapobiegania udarom.

Opieka postpenitencjarna

Zespół Millarda-Gublera może prowadzić do poważnych komplikacji lub dyskomfortu u osób dotkniętych chorobą i dlatego w każdym przypadku musi być leczony przez lekarza.Nie ma też niezależnego leczenia, więc pacjent jest zawsze uzależniony od leczenia przez lekarza. W większości przypadków zespół ten prowadzi do ciężkiego paraliżu osoby zainteresowanej.

Paraliż może dotyczyć różnych części ciała i mieć bardzo negatywny wpływ na jakość życia chorego. Prowadzi to do znacznych ograniczeń w życiu codziennym osoby dotkniętej chorobą, tak że większość pacjentów jest zależna od pomocy i wsparcia przyjaciół lub własnej rodziny. Zespół Millarda-Gublera często prowadzi do ciężkiej depresji lub innych zaburzeń psychicznych u krewnych.

Występuje silny paraliż mięśni, przez co pacjent nie może już samodzielnie się poruszać. Paraliż występuje często tylko po jednej stronie ciała. W niektórych przypadkach choroba może również prowadzić do dolegliwości psychicznych, tak że osoby dotknięte zespołem Millarda-Gublera czasami cierpią na obniżoną inteligencję.

Możesz to zrobić sam

To, jakie środki mogą podjąć osoby dotknięte chorobą, zależy od przyczyny i ciężkości choroby. Ostre zapalenie jest zwykle leczone lekami, wspomaganymi odpoczynkiem w łóżku i odpoczynkiem. Leki są również najlepszym wyborem w przypadku zapalenia autoimmunologicznego.

Najważniejszym środkiem samopomocy jest udokumentowanie działania leku, a tym samym osiągnięcie optymalnego ustawienia odpowiedniego środka. W przypadku poważnych powikłań należy poinformować lekarza. Jeśli w wyniku guza wystąpi zespół Millarda-Gublera, konieczna jest operacja. Pacjent może najlepiej wspomóc zabieg stosując dietę zaleconą przez lekarza przed operacją. Zbilansowana dieta wspiera układ odpornościowy i przyczynia się do procesu gojenia. Po operacji obowiązuje również odpoczynek. Radioterapię można również najlepiej przetrwać, unikając w jak największym stopniu stresu dla organizmu.

Oprócz tych środków wymagane jest leczenie objawowe. Uszkodzenia neurologiczne można skorygować za pomocą fizjoterapii i, jeśli to konieczne, terapii mowy. Porady terapeutyczne są szczególnie przydatne, jeśli zespół Millarda-Gublera spowodował poważne uszkodzenie mózgu, które ma trwały wpływ na jakość życia i samopoczucie pacjenta.