Limfopenia

Limfocyty, które same są podzielone na wiele objawów o różnych zadaniach, stanowią podgrupę leukocytów. Z nielicznymi wyjątkami są częścią nabytego układu odpornościowego, a ich względny udział w całkowitej liczbie leukocytów wynosi zwykle od 25 do 45 procent leukocytów . Jeśli względna proporcja lub liczba bezwzględna spadnie poniżej pewnej wartości, występuje Limfopenia z przodu.

Co to jest limfopenia?

Bezwzględną lub względną limfopenię można zdiagnozować w laboratorium na podstawie morfologii krwi. Jednak ze względu na brak konkretnych objawów badanie zwykle nie odbywa się, ponieważ nie można zidentyfikować przyczyny.
© fotoliaxrender - stock.adobe.com

Tak jak Limfopenia to patologicznie niska bezwzględna lub względna liczba limfocytów we krwi. Limfopenia w rzeczywistości uosabia limfocytopenię. Limfocyty, które są podgrupą leukocytów, białych krwinek, mogą same zostać podzielone na wiele różnych typów komórek o różnych zadaniach w nabytym układzie odpornościowym.

Zasadniczo limfopenię można podzielić na formę bezwzględną i względną. Bezwzględna limfopenia występuje, gdy liczba limfocytów spada poniżej 1000 komórek na mikrolitr krwi. W przypadku względnej limfopenii odsetek limfocytów w grupie leukocytów wynosi mniej niż 15% lub, według innych autorów, mniej niż 25%.

Nie ma znormalizowanego, wiążącego punktu odniesienia. Zwykle względny udział limfocytów wynosi około 20 do 40 procent całkowitej liczby leukocytów. Bezwzględna limfopenia ma większe znaczenie ze względu na jej działanie fizjologiczne, ponieważ wartość względna zależy od całkowitej liczby leukocytów.

Jeśli, na przykład, bezwzględna liczba limfocytów mieści się w normalnym zakresie, a bezwzględna liczba pozostałych leukocytów jest patologicznie zwiększona, można z tego matematycznie wywnioskować limfopenię, mimo że jest to wzrost leukocytów, czyli leukocytoza.

przyczyny

Limfopenia może wynikać z wielu różnych kompleksów przyczyn. Limfopenia nie zawsze jest spowodowana określoną chorobą. Na przykład określone infekcje mogą powodować silny wzrost granulocytów, tak że silny wzrost liczby leukocytów skutkuje względną limfopenią.

Bezwzględna limfopenia może być spowodowana wieloma różnymi chorobami wirusowymi i autoimmunologicznymi, takimi jak HIV, odra i żółta febra, a także stwardnienie rozsiane (SM), celiakia, choroba Hodgkina lub reumatoidalne zapalenie stawów. Zakażenie wirusem HIV jest najczęstszą przyczyną limfopenii związanej z zakażeniami na całym świecie.

Limfopenia jest również zazwyczaj spowodowana różnymi postaciami białaczki. W wielu przypadkach spadek liczby limfocytów jest spowodowany niepożądanymi skutkami ubocznymi leków, takich jak leki immunosupresyjne, cytostatyki czy glukokortykoidy (preparaty kortyzonowe).

Niedożywienie białek, powszechne w niektórych krajach rozwijających się, jest główną przyczyną limfopenii na całym świecie. W rzadkich przypadkach jest to wrodzony niedobór odporności, który powoduje zmniejszoną liczbę limfocytów od urodzenia.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Limfopenii nie towarzyszą typowe dolegliwości lub objawy, ale początkowo jest dość niepozorna. Jest to również powód, dla którego choroba jest często wykrywana tylko podczas badania krwi z innych powodów.

Towarzyszące objawy, oznaki i dolegliwości zwykle odpowiadają chorobie sprawczej, chyba że limfopenia ma inne przyczyny. Na przykład objawy choroby hematologicznej, takiej jak egzema, rozszerzone naczynia włosowate z krwawieniem i inne objawy, nie są wywoływane przez limfopenię, ale przez wywołującą ją chorobę hematologiczną.

Diagnoza i przebieg choroby

Bezwzględną lub względną limfopenię można zdiagnozować w laboratorium na podstawie morfologii krwi. Ze względu na brak specyficznych objawów badanie zwykle nie odbywa się, ponieważ nie można zidentyfikować przyczyny. Choroba jest często odkrywana tylko przypadkowo podczas badania z innych powodów.

Sytuacja zmienia się tylko wtedy, gdy pacjent skarży się na często nawracające infekcje. Można wtedy podejrzewać wrodzony lub nabyty niedobór odporności. W takich przypadkach badanie krwi może dostarczyć informacji o bezwzględnej ilości i względnym rozmieszczeniu różnych leukocytów, a tym samym również limfocytów.

Przebieg choroby, która jest zwykle efektem ubocznym choroby podstawowej, zależy od jej przebiegu. Dlatego limfopenia może się rozwijać na zupełnie inne sposoby. W związku z tym kursy obejmują bardzo różne spektrum, od nieszkodliwych po ciężkie - na przykład w przypadku SM lub białaczki.

Komplikacje

W większości przypadków limfopenia nie prowadzi do charakterystycznych lub specjalnych objawów, które mówią tylko o tej chorobie. Z tego powodu jest rozpoznawany stosunkowo późno, przez co pacjent jest leczony zbyt późno. Zwykle można to zdiagnozować tylko na podstawie badania krwi.

Osoby dotknięte chorobą mogą cierpieć na różnego rodzaju krwawienia, które pojawiają się bez konkretnego powodu. Nie zawsze prowadzi to do ograniczeń lub innych komplikacji. Krwawienie lub obrzęk rzadko prowadzi do bólu lub innych ograniczeń w życiu codziennym danej osoby. Ponadto osoby dotknięte chorobą częściej cierpią na infekcje i stany zapalne. Dalszy przebieg limfopenii zależy w dużej mierze od choroby podstawowej, która ją wywołuje, tak że zwykle nie można przewidzieć ogólnego przebiegu choroby.

Leczenie choroby jest ukierunkowane przede wszystkim na chorobę podstawową. Nie można też powszechnie przewidzieć, czy doprowadzi to do komplikacji. Jednak w wielu przypadkach objawy można ograniczyć przeszczepem komórek macierzystych, aby oczekiwana długość życia pacjenta nie uległa skróceniu.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

Jeśli zauważysz gorączkę, złe samopoczucie lub inne oznaki limfopenii, zasięgnij porady lekarza. Osoby dotknięte chorobą powinny natychmiast skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić objawy, zwłaszcza jeśli wystąpią objawy takie jak żółtaczka, krwawienie lub zmiany skórne. Zapalenie, wyprysk i rozszerzone naczynia włosowate muszą zawsze zostać zbadane przez lekarza, ponieważ może to być poważna choroba. Limfopenia zwykle rozwija się podstępnie i powoduje wyraźne objawy dopiero w późnym stadium.

Dlatego przy pierwszych oznakach choroby należy zgłosić się do lekarza. Grupy ryzyka obejmują pacjentów z rakiem i osoby z zapaleniem płuc lub innymi chorobami bakteryjnymi lub wirusowymi. Każdy, kto kiedykolwiek chorował na różyczkę lub ciężki stan zapalny, powinien porozmawiać z lekarzem, jeśli wystąpią objawy limfopenii. Mogą zdiagnozować chorobę i, jeśli to konieczne, wezwać różnych specjalistów, takich jak dermatolodzy w przypadku możliwych problemów skórnych, internistów chorób narządów oraz neurologów i fizjoterapeutów w przypadku dolegliwości neurologicznych i fizycznych.

Leczenie i terapia

Skuteczna terapia limfopenii ma na celu wyleczenie choroby podstawowej. Zakłada się, że choroba podstawowa została wiarygodnie zdiagnozowana i może być skutecznie leczona. W przypadku limfopenii spowodowanej działaniami niepożądanymi leków może wystarczyć zastąpienie leku innymi lekami z alternatywnymi składnikami aktywnymi.

Jeśli wrodzony niedobór odporności prowadzi do przewlekłego niedoboru immunoglobulin i częstych infekcji, wskazane może być dożylne podanie gamma globulin o właściwościach przeciwciał. Jeśli infuzja z gamma globulinami nie przyniesie oczekiwanego efektu, ostatecznością jest przeszczep hematopoetycznych komórek macierzystych. Limfopenię spowodowaną niedożywieniem białka można bardzo łatwo leczyć i wyleczyć, spożywając pokarmy bogate w białko.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki wzmacniające obronę i układ odpornościowy

Perspektywy i prognozy

Rokowanie w limfopenii zależy od choroby podstawowej. Jeśli jest to choroba wirusowa, w wielu przypadkach można ją wyleczyć. Obecna choroba jest leczona farmakologicznie i często całkowicie wyleczona w ciągu kilku tygodni lub miesięcy. W tym samym czasie liczba leukocytów normalizuje się niezależnie. W przypadku przewlekłej choroby wirusowej rokowanie się pogarsza. W celu złagodzenia objawów stosuje się tutaj długotrwałą terapię. Jednak nie oczekuje się poprawy.

W obecnym niedożywieniu osoba dotknięta chorobą może samodzielnie osiągnąć wystarczającą zmianę.Zmieniając spożycie pokarmu, zmieniają się warunki w organizmie. Organizm zostaje automatycznie doprowadzony do stanu równowagi poprzez produkcję leukocytów. Jeśli zmiana diety jest skutecznie wprowadzana na całe życie, można udokumentować trwałe ustąpienie objawów.

W szczególnie ciężkich przypadkach pacjent wymaga przeszczepu komórek macierzystych. Pokazuje to ostatnie możliwe leczenie niektórych osób dotkniętych chorobą. Organizm jest już wyraźnie osłabiony, a inne metody leczenia nie przyniosły efektów. Transplantacja wiąże się z różnymi zagrożeniami i skutkami ubocznymi. Niemniej jednak może przynieść pożądane zmiany w przypadku przewlekłego niedoboru lub wrodzonego niedoboru odporności. Mimo wszystko pacjent musi zoptymalizować swój tryb życia i dostosować go do potrzeb organizmu, aby uzyskać trwałe ustąpienie objawów. W przeciwnym razie objawy powrócą.

zapobieganie

Nie ma bezpośrednich środków zapobiegawczych, które mogłyby zapobiec wystąpieniu limfopenii, ponieważ choroba zwykle pojawia się jako efekt uboczny innej choroby podstawowej. Istnieją jednak proste środki zapobiegawcze w przypadku dwóch głównych globalnych przyczyn limfopenii.

Z jednej strony jest to forma dietetyczna spowodowana przewlekłym niedoborem białka i limfopenią wywołaną zakażeniem wirusem HIV. W pierwszym przypadku wzbogacenie diety w białka miałoby działanie profilaktyczne, w drugim zaś skuteczną ochronę przed zakażeniem wirusem HIV można ocenić jako prewencyjną.

Opieka postpenitencjarna

Ponieważ objawy są niejednoznaczne, limfopenia jest często rozpoznawana późno. Dlatego leczenie przeprowadza się dopiero po późnej diagnozie. Ponieważ choroba i leczenie są stosunkowo złożone, celem dalszej opieki jest próba dobrego poradzenia sobie z sytuacją. Chorzy są bardziej podatni na stany zapalne i infekcje i muszą dostosowywać swoje codzienne życie do choroby. Może to prowadzić do niepokojów psychicznych, które czasami powinien wyjaśnić psycholog. Terapia lub kontakt z innymi chorymi może pomóc lepiej zaakceptować chorobę. Może to poprawić samopoczucie niezależnie od tego, że leczenie jest nadal długotrwałe.

Zwykle nie można przewidzieć ogólnego przebiegu limfopenii, ponieważ zależy to od choroby podstawowej. Aby móc leczyć limfopenię, należy najpierw zidentyfikować i zwalczyć chorobę podstawową. To, czy leczenie doprowadzi do powikłań lub dyskomfortu, można oszacować tylko na podstawie indywidualnego przypadku. W większości przypadków objawy można złagodzić przeszczepem komórek macierzystych. W ten sposób żywotność chorych nie ulega skróceniu.

Możesz to zrobić sam

W przypadku limfopenii zdolność pacjenta do samodzielnego radzenia sobie jest stosunkowo ograniczona. Pierwotną chorobę pacjenta należy leczyć, chociaż ogólne stwierdzenie o sposobach samopomocy nie jest możliwe i nie ma sensu.

Jeśli jednak limfopenia jest spowodowana niektórymi lekami, leki te należy zmienić lub odstawić. Zmiana leku powinna być dokonywana tylko po konsultacji z lekarzem, aby uniknąć powikłań. Często jednak limfopenię można leczyć jedynie poprzez przeszczepienie komórek macierzystych. W tym przypadku osoba zainteresowana również nie jest w stanie sobie pomóc.

Ogólnie rzecz biorąc, osoba dotknięta chorobą powinna łagodzić tę chorobę, aby uniknąć dalszych infekcji lub chorób. Unikaj niepotrzebnych wysiłków. Jeśli limfopenia prowadzi do problemów psychologicznych, bardzo pomocna jest rozmowa z rodzicami lub przyjaciółmi. Podobnie kontakt z innymi chorymi na limfopenię często może mieć pozytywny wpływ na przebieg choroby, gdyż prowadzi do wymiany informacji. Mogą one wydawać się pomocne w życiu codziennym i poprawiać jakość życia osób dotkniętych chorobą.