seplenienie

seplenienie lub Sigmatyzm to termin określający powszechne i dobrze znane zaburzenie językowe. Zjawisko to występuje szczególnie często u dzieci. Szczególną cechą seplenienia jest nieodpowiednia lub odmienna fonetycznie formacja dźwięków S i Z podczas mówienia.

Co to jest seplenienie

Z małymi dziećmi można seplenienie być normalnym zjawiskiem. Często jednak seplenienie jest wyrazem zaburzeń językowych u danej osoby. Zgodnie z definicją naukową seplenienie należy do tzw. Zaburzeń artykulacji. Termin seplenienie jest używany do opisania trudności, jakie osoba dotknięta chorobą ma w tworzeniu sybilantów (takich jak „s” lub „z”).

Istnieje kilka różnych form seplenienia. Najbardziej rozpowszechnionym jest upośledzenie dźwięku „s”. Ponieważ grecka nazwa tej litery to „sigma”, odpowiadająca jej forma seplenienia jest również nazywana sigmatyzmem. Osoby, u których nie występuje seplenienie w postaci sigmatyzmu, zwykle tworzą litery „s”, trzymając język za zębami.

Jednak podczas seplenienia litera „s” powstaje, gdy język znajduje się na przednich zębach lub między nimi. Jeśli seplenienie wpływa na tworzenie się dźwięku „sch” (w krajach niemieckojęzycznych), nauka mówi o scetyzmie; „Chityzm” nazywa seplenienie, które wpływa na powstawanie dźwięku „ch”.

przyczyny

ZA seplenienie może mieć różne przyczyny. Ponieważ dzieci zwykle uczą się syczenia na stosunkowo późnym etapie rozwoju języka, seplenienie jest dla nich zjawiskiem powszechnym i dlatego zwykle nie jest jeszcze określane jako zaburzenie artykulacji w węższym znaczeniu.

Jednak u niektórych dzieci upośledzenie słuchu może być ukryte za występującym seplenieniem; w rezultacie poprawna wymowa sybilantów nie jest możliwa. U osób dotkniętych chorobą seplenienie może być również spowodowane lub sprzyjać niewspółosiowości zębów lub szczęk (patrz niewspółosiowość szczęki).

Zaburzenia mięśni w okolicy twarzy mogą również prowadzić do seplenienia. Innymi możliwymi przyczynami seplenienia są nie tylko objawy paraliżu lub guzy, które atakują język lub jamę ustną.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Dźwięk „s” nie może zostać prawidłowo uformowany podczas seplenienia. Często dotyczy to również powiązanych dźwięków, zwłaszcza „sch”, „z” i „ch”. W zależności od tego, które dźwięki sprawiają trudności osobie, której dotyczą, jest to sigmatyzm, chityzm lub scetyzm.

Słabość „s” jest znana jako sigmatyzm. Osoby z tym zaburzeniem mowy często nieumyślnie podkreślają „s”. Dźwięk wydaje się przesadnie syczący, ponieważ podczas mówienia z ust wypychane jest niekontrolowanie dużo powietrza. Może również wystąpić świszczący dźwięk. I odwrotnie, możliwe jest również, że „s” brzmi zbyt miękko i bardziej przypomina „th” z angielskiego.

W chityzmie „ch” jest formowane nieprawidłowo. Zamiast tego dana osoba używa na przykład „sch” lub „s”. Jeśli seplenienie pojawia się na „sh”, jest to szetyzm. Tutaj również głównym objawem jest niewłaściwa formacja dźwięku. Osoby dotknięte chorobą wymawiają „sh”, takie jak „ch”, „s”, „t” lub „d”.

Ponadto możliwe są inne skargi, które wynikają z seplenienia. Te wtórne objawy obejmują nieśmiałość i brak pewności siebie. Zarówno dzieci, jak i dorośli są często wyśmiewani z powodu zaburzeń artykulacji. Jednak ten rodzaj skargi jest tylko pośrednio związany z seplenieniem: to nie samo seplenienie jest odpowiedzialne, ale sposób, w jaki jest traktowany.

Diagnoza i przebieg

seplenienie diagnozuje się na podstawie charakterystycznie nieprawidłowego brzmienia chorego. Tutaj seplenienie w sensie medycznie istotnego zaburzenia artykulacji u dzieci jest zwykle wykonywane dopiero po osiągnięciu wystarczającego etapu rozwoju językowego.

Jeśli dana osoba podejrzewa patologiczne procesy, na których opiera się seplenienie (takie jak zaburzenia słuchu lub mięśni), można to sprawdzić za pomocą odpowiednich kroków diagnostycznych.

Przebieg seplenienia różni się w zależności od osoby, której dotyczy. Rozwojowe seplenienie u dzieci często ustępuje najpóźniej po zmianie zębów. Jeśli jednak seplenienie utrzymuje się i / lub jest bardzo wyraźne, w przebiegu choroby istotne może być rozpoznanie przyczyny i leczenie logopedyczne.

Komplikacje

Lisp może prowadzić do dolegliwości psychicznych, szczególnie w dzieciństwie. Upośledzenie mowy może sprzyjać znęcaniu się i wykluczeniu, aw rezultacie prowadzić do obniżenia poczucia własnej wartości i depresji. Ze względu na zahamowanie mowy seplenienie może się nasilić, a dolegliwości emocjonalne nasilają się. Dotyczy to nie tylko wrodzonego seplenienia.

Lisp, który wystąpił po udarze lub guzie mózgu, może również stanowić obciążenie psychiczne dla osób dotkniętych chorobą. Problemom tym zwykle towarzyszą dolegliwości fizyczne i współistniejące choroby, które w połączeniu z chorobą sprawczą prowadzą do pogorszenia ogólnego samopoczucia. W rezultacie mogą pojawić się dalsze komplikacje, które wymagają niezależnego leczenia.

Powikłania mogą również wystąpić w kontekście terapii seplenienie. Korekty zębów mogą prowadzić do niestabilności całego przyzębia. Chirurgia jamy ustnej może wiązać się z krwawieniem, zaburzeniami czucia i uszkodzeniem nerwów. Ponieważ seplenienie może powodować wiele komplikacji, zaleca się leczenie zaburzeń mowy. Aby uniknąć rozwoju problemów psychologicznych, należy szybko przeprowadzić odpowiednie szkolenie językowe, zwłaszcza w przypadku seplenienia dzieci.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

Podczas seplenienia nie zawsze trzeba konsultować się z lekarzem. W wielu przypadkach zaburzenie fonetyczne nie ma wartości medycznej z medycznego punktu widzenia i nie wymaga leczenia. Wynika to z faktu, że zwykle nie ma innych fizycznych lub organicznych problemów, które można by leczyć. W przypadku lekko nieczystej lub zaburzonej wymowy osoba dotknięta chorobą może poprawić swój sposób mówienia poprzez samodzielną praktykę. U niektórych dzieci seplenienie wynika z uszkodzenia słuchu. Dlatego w takich przypadkach konieczna jest wizyta u lekarza, gdy tylko wystąpi uszkodzenie słuchu lub uznanie dziecka za upośledzone.

W przypadku nierównych zębów lub nieprawidłowości w szczękach wskazana jest również wizyta u lekarza. Jeśli zmieniona formacja dźwięku jest wywoływana przez aparat dentystyczny, możliwe przyczyny zmiany można omówić podczas konsultacji lekarskiej. Jeśli seplenienie opiera się na czasowym noszeniu aparatu ortodontycznego, osoba poszkodowana powinna trenować specjalnie do mówienia z ciałem obcym w ustach. Nie jest wymagana kolejna wizyta u lekarza. Jeśli seplenienie prowadzi do problemów emocjonalnych lub psychologicznych, wskazane jest skonsultowanie się z lekarzem. Jeśli masz obniżoną pewność siebie, problemy behawioralne lub problemy w życiu codziennym z innymi ludźmi, wskazana jest wizyta u lekarza. Ukierunkowany trening głosu może poprawić fonetykę w terapii mowy.

Leczenie i terapia

Ze względu na znaczenie zmiany zęba dla przebiegu Lisps W przypadku dzieci eksperci często zalecają rozpoczęcie leczenia seplenienia przed całkowitym rozwinięciem zębów stałych przednich.

To, czy rzeczywiście poszukuje się terapii dla odpowiedniego dziecka lub osoby dorosłej, należy zwykle omówić w porozumieniu z lekarzem prowadzącym. Dorośli, którzy chcą leczyć seplenienie, zwykle cierpią na zaburzenia artykulacji.

Powszechnie stosowaną metodą leczenia seplenienia jest terapia mowy (terapia głosowa). W zależności od formy, w jakiej występuje seplenienie, taka terapia obejmuje przede wszystkim trening prawidłowego formowania dźwięku. Ale także porady medyczne i, jeśli to konieczne, psychologiczne są często częścią koncepcji terapii seplenienia. Szczególnie u dzieci seplenienie można zwykle skutecznie leczyć.

Jeśli seplenienie jest spowodowane czynnikami fizycznymi, takimi jak zaburzenia w jamie ustnej, urazy lub różne choroby, które mogą upośledzać słuch i mowę, ważnym elementem terapii jest leczenie tego podstawowego problemu. W takich przypadkach leczenie przyczyny i terapia mowy często się uzupełniają.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Perspektywy i prognozy

Największą szansą na trwałe wyleczenie seplenienia jest terapia w dzieciństwie. Nie należy rozpoczynać leczenia od razu. Badania przyczyn muszą zająć duży obszar. Ponieważ czasami seplenienie ustępuje samoistnie.Jeśli nieprawidłowe ustawienie zębów sprzyja seplenienie, na przykład utrata zębów mlecznych może rozwiązać problem bez leczenia.

Jeśli jednak przyczyną okaże się paraliż języka, rokowanie jest raczej złe. Wsparcie terapii mowy może pomóc w tworzeniu podobnych dźwięków. Wysoki stopień mobilności znacząco poprawia perspektywę bezkonfliktowej komunikacji. Wadliwe generowanie dźwięku pozostaje słyszalne. Jeśli seplenienie wynika z problemów ze słuchem, sukces zależy od złagodzenia częściowej głuchoty. Jeśli pomoce mogą złagodzić deficyt percepcji, logopedzi z powodzeniem współpracują z pacjentem nad formowaniem dźwięku.

Stopień, w jakim seplenienie wpływa na sukces zawodowy, jest kontrowersyjny. Wydaje się, że wybitne przykłady obalają możliwe wady. Faktem jest jednak, że dzieci z zaburzeniami językowymi są bardziej narażone na wykluczenie niż ich rówieśnicy z nieskazitelną wymową. Istnieje ryzyko obniżenia pewności siebie i izolacji. Dlatego rodzice powinni zwracać uwagę na umiejętności językowe swojego dziecka.

zapobieganie

Można temu zapobiec seplenienie na różne sposoby. Na przykład wczesne testy słuchu u niemowląt mogą zmniejszyć ryzyko późniejszego seplenienia. Leczenie wszelkich nierównych zębów lub innych problemów zdrowotnych, które mogą zachęcać do seplenienia, często ma również działanie zapobiegawcze. Wyraźna wymowa opiekunów może również przeciwdziałać seplenieniu u dziecka.

Opieka postpenitencjarna

To, czy w przypadku leczonego zaburzenia artykulacji, jest w ogóle konieczna, zależy od indywidualnego przypadku. Ogólnie rzecz biorąc, formy dyslalii leczone w dzieciństwie mają doskonałe rokowanie, a terapie uważa się za skuteczne. Nawroty są rzadkie, ale możliwe. Często zależy to od osobistych okoliczności i możliwego stresu psychicznego.

Dalsza opieka w najszerszym znaczeniu polegałaby na okazjonalnych kolejnych wizytach w ofertach terapii. Ponadto można zastosować ćwiczenia samokontroli, które osoby dotknięte chorobą mogą rozwiązać swoje dyslalia nawet po terapii, aby stale panować nad sobą. Badania kontrolne zwykle nie są konieczne, ponieważ zaognione zaburzenia artykulacji mogą zostać zauważone przez osobę zainteresowaną i osoby wokół niej.

Żaden ze środków terapeutycznych i logopedycznych nie obejmuje leków, więc nie ma potrzeby dalszej opieki. W pewnych okolicznościach z powodu seplenienia występuje zwiększony stres psychiczny. Wynika to głównie z reakcji otoczenia, a także z własnej niepewności. W takich przypadkach opieka pooperacyjna może również obejmować odbudowę i wzmocnienie braku pewności siebie.

Możesz to zrobić sam

W wielu przypadkach możesz podjąć działania przeciwko seplenienie. W przypadku słabo zaznaczonych zaburzeń artykulacji zwykle wystarczą regularne ćwiczenia mówienia, aby poprawić artykulację po i po. Przykład: umieść język tuż za zębami na gardle i świadomie ćwicz czyste „S”. W ten sposób można również ćwiczyć inne litery i słowa, co powinno prowadzić do lepszej wymowy poprzez regularną praktykę przed lustrem.

Jeśli seplenienie jest spowodowane przez aparat stały, pomoże tylko cierpliwość. Jak tylko aparat zostanie usunięty, wymowa zwykle się poprawia, a seplenienie samo ustąpi.

Jeśli wspomniane środki nie działają, może pomóc logopeda. Może zasugerować specjalne ćwiczenia przeciw seplenienie i udzielić dalszych wskazówek i pomocy, aby uzyskać wyraźną wymowę. Niemniej jednak czasami konieczne jest podjęcie działań przeciwko seplenieniu - na przykład, jeśli nieprawidłowe ustawienie w jamie ustnej lub choroba wywołuje zaburzenie artykulacji. Jakie środki i sposoby są dostępne szczegółowo, najlepiej wyjaśnić w ramach konsultacji logopedycznej.