Soczewka (oko)

Plik obiektyw jest krystalicznie czystą częścią ludzkiego oka i znajduje się w gałce ocznej (Bulbus oculi) bezpośrednio przed ciałem szklistym. Jest wypukła po obu stronach (obustronnie wypukła), dzięki czemu działa jak soczewka skupiająca. Ma za zadanie wiązać padające światło w taki sposób, aby z tyłu ciała szklistego na siatkówce w strefie najostrzejszego widzenia (Fovea centralis) powstaje ostry obraz.

Jaki jest obiektyw?

W ludzkim oku używa się tego, które jest wypukłe po obu stronach obiektyw wiązać padające światło tak, aby z tyłu ciała szklistego na siatkówce w punkcie największej rozdzielczości (punkt najostrzejszego widzenia, Fovea centralis) powstaje ostry obraz. Jest to wychwytywane przez kolorowe fotokomórki (głównie stożki M i L dla koloru zielonego i czerwonego) i przekazywane do wizualnego centrum.

Soczewka może być „wyciągnięta na płasko” przez pociągnięcie strefowych włókien na krawędzi kapsułki i w ten sposób dostosować się do widzenia z daleka. Kiedy napięcie strefowych włókien spada, soczewka wraca do swojego naturalnego, prawie kulistego kształtu, co odpowiada prawie akomodacji.

Ponieważ mięsień rzęskowy, który otacza torebkę soczewki w kształcie pierścienia, działa jak zwieracz, włókna strefowe mogą rozluźniać się w celu prawie akomodacji tylko wtedy, gdy mięsień rzęskowy napina się koncentrycznie i odwrotnie.

Kiedy mięsień rzęskowy jest napięty, średnica trzonu rzęskowego zmniejsza się, tak że włókna strefowe stają się „luźne” i odwrotnie. Ten proces akomodacji odbywa się nieświadomie. Z punktu widzenia mięśnia rzęskowego, akomodacja blisko jest stanem aktywnym, a akomodacja na odległość jest stanem biernym (rozluźnionym).

Anatomia i budowa

Tył soczewki opiera się o przednią część ciała szklistego i wraz z tęczówką zamyka przednią komorę oka. Wokół równika torebki soczewki włókna strefowe wystają w kształcie gwiazdy jak szprychy z piasty koła. Drugi koniec włókien jest połączony z ciałem rzęskowym, które jest częścią naczyniówki oka w postaci pierścieniowego wybrzuszenia wokół soczewki.

Mięsień rzęskowy jest osadzony w ciele rzęskowym i po napięciu prowadzi do zwężenia wewnętrznej średnicy ciała rzęskowego. Sama soczewka składa się z jądra soczewki, kory soczewki i torebki soczewki. Około 60% soczewki składa się z białek zwanych krystalicznymi, które są bardzo stabilne iw dużej mierze odporne na promieniowanie UV.

Wysoki udział witaminy C i enzymów przeciwdziałających stresowi oksydacyjnemu w znacznym stopniu zapobiega zmętnieniu spowodowanemu uszkodzeniem przez promieniowanie UV. Nabłonek na równiku torebki wytwarza na całe życie włókna soczewki, które przyczepiają się do starych włókien z utratą organelli, tak że soczewka powiększa się i staje się mniej elastyczna w miarę życia. Soczewka bezżylna i pozbawiona nerwów jest zasilana przez ciecz wodnistą utworzoną w ciele rzęskowym.

Funkcja i zadania

Soczewka ma za zadanie wiązać padające światło w taki sposób, aby na siatkówce w miejscu najostrzejszego widzenia, czyli dołku centralnym, powstał ostry obraz. Aby uzyskać ostry obraz przy zmieniających się odległościach, albo odległość od soczewki do siatkówki musiałaby być zmienna (np. Teleskop), albo musiałaby być zmienna ogniskowa samej soczewki.

W przypadku nas, ludzi i wszystkich kręgowców, ewolucja - w przeciwieństwie do ryb i gadów - zdecydowała się na ten drugi wariant i stworzyła możliwość zmiany ogniskowej w pewnych granicach. W mechanicznej funkcji wtórnej soczewka spełnia zadanie oddzielenia przedniej i tylnej komory oka wraz z tęczówką, tak aby płyn komorowy nie mógł bez przeszkód przedostać się z komory tylnej do przedniej i odwrotnie.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki na infekcje oczu

Choroby i dolegliwości

Najczęstszą wadą obiektywu jest jego zmętnienie. Inne zaburzenie czynnościowe może być spowodowane mechanicznym przemieszczeniem soczewki, zwichnięciem. Zmętnienie soczewki zwane zaćmą lub zaćmą może mieć wiele przyczyn.

Najczęstszym objawem jest zaćma starości, która pojawia się dopiero w podeszłym wieku. W wielu przypadkach rolę odgrywa dziedziczna skłonność genetyczna. Czynniki zewnętrzne, które mogą sprzyjać rozwojowi zaćmy, to na przykład wieloletnia ekspozycja niechronionych oczu na światło słoneczne bogate w promieniowanie UV na morzu, w wysokich górach lub w samolocie.

Leki, takie jak kortyzon, zażywanie narkotyków (w tym alkohol) i cukrzyca, a także neurodermit mogą powodować chorobę. Jeśli kobieta w ciąży zostanie zarażona różyczką lub świnką około trzeciego miesiąca ciąży, istnieje ryzyko, że u noworodka rozwinie się zaćma.

Choroba objawia się początkowo trudnościami w akomodacji, później zwiększoną wrażliwością na oślepianie, a w bardziej zaawansowanym stadium poprzez zmętnienie widzenia (szara mgiełka). Chorobę można rozpoznać z zewnątrz po szarym kolorze źrenicy.

Dalsza awaria soczewki może wystąpić, jeśli torebka soczewki jest uszkodzona w taki sposób, że ciecz wodnista wnika do soczewki i powoduje pęcznienie kory soczewki, co prowadzi do problemów z akomodacją i może powodować dalsze uszkodzenia w perspektywie średnioterminowej. Zwichnięcie soczewki może wynikać z siły lub uszkodzeń włókien strefowych.

Przyczyną może być guz w ciele rzęskowym lub dziedziczne wady genetyczne mogą prowadzić do nieprawidłowego funkcjonowania włókien strefowych. Całkowite zwichnięcie występuje wtedy, gdy soczewka całkowicie wsuwa się do komory przedniej, tj. Przed tęczówkę, lub całkowicie zanurza się w ciele szklistym. Niepełne zwichnięcia mogą prawdopodobnie pozostać bezobjawowe. W przypadku cięższych zwichnięć mogą pojawić się podwójne obrazy w jednym oku, które utrzymują się, gdy drugie oko jest zamknięte lub zakryte.