Naczyniowy opór wieńcowy

Opór naczyniowy to opór, z którym naczynie krwionośne przeciwstawia się krwi. Słowo „korona” oznacza koronę lub wieniec i opisuje naczynia wieńcowe w terminologii medycznej. Ponieważ krążenie krwi rozciąga się na całe ciało, a zatem we wszystkich naczyniach krwionośnych występuje również opór naczyniowy, oznaczenie służy do zlokalizowania specjalnego oporu naczyniowego naczyń wieńcowych wieńcowy opór naczyniowy używany.

Co to jest opór naczyń wieńcowych?

Opory naczyniowe lub opory przepływu są antagonistami ciśnienia krwi i są obecne we wszystkich naczyniach krwionośnych. Wszystkie tętnice i żyły nazywane są naczyniami krwionośnymi.

Opór naczyniowy wieńcowy dotyczy w szczególności oporów przepływu w tętnicach i żyłach serca.

Jako przeciwnik ciśnienia krwi, opór przepływu odgrywa ważną rolę w utrzymaniu metabolizmu.

Funkcja i zadanie

Opór przepływu spowalnia przepływ krwi. Absorpcja składników odżywczych, tlenu itp. Z krwi do komórek jest znacznie lepsza, gdy przepływ krwi jest wolny. Organizm wykorzystuje ten mechanizm, aby zapewnić optymalne wchłanianie składników odżywczych.

Opór przepływu służy nie tylko do utrzymania zdrowego krążenia krwi, ale także do wchłaniania transportowanych składników odżywczych.

Choroby i dolegliwości

Miażdżyca tętnic to odkładanie się cholesterolu, tkanki łącznej, tłuszczów, skrzepliny i fosforanu wapnia w ścianach naczyń tętniczych i żylnych. W języku niemieckim miażdżyca nazywana jest również stwardnieniem tętnic. W miażdżycy nie występuje nagromadzenie wapna, czyli węglanu wapnia. Miażdżyca może objawiać się we wszystkich naczyniach krwionośnych w organizmie. W miażdżycy tętnic przez długi czas zachodzi postępująca degeneracja ścian tętnic.

Inne okoliczności, takie jak przerost tkanki łącznej i gromadzenie się kolagenu i proteoglikanów, powodują zagęszczenie i utwardzenie ścian naczyń. Pogrubienie i brak elastyczności ścian naczyń krwionośnych utrudniają krążenie. Ewentualne tworzenie się skrzepów krwi stanowi również poważne zagrożenie dla organizmu.

Patologiczny osad w ścianach naczynia nazywany jest zwężeniem. Ograniczona funkcja dotkniętych tętnic lub żył zapobiega ciągłemu przepływowi krwi i może wystąpić wiele poważnych chorób.

Istnieje również możliwość odszczepienia się części osadu i powstania zakrzepów krwi. Te z kolei mogą, podobnie jak czop, zastąpić naczynia krwionośne lub mechanizmy zastawkowe. Miażdżyca tętnic wieńcowych nazywana jest stenozą wieńcową, a rzeczywiste złogi w ścianach tętnic wieńcowych to zwężenie wieńcowe.

Zwężenie tętnic wieńcowych hamuje przepływ krwi z tętnic do mięśnia sercowego, uniemożliwiając w ten sposób skuteczne zaopatrzenie w tlen. Brak równowagi między zapotrzebowaniem na tlen a podażą tlenu nazywany jest niewydolnością wieńcową.

Brak równowagi w podaży i zapotrzebowaniu na tlen jest również nazywany niedokrwieniem. Podczas gdy niedokrwienie jest ogólnym terminem określającym słaby przepływ krwi do narządu, niewydolność wieńcowa specyficznie opisuje niedokrwienie mięśnia sercowego.

W konsekwencji niedokrwienie mięśnia sercowego nazywane jest chorobą niedokrwienną serca lub chorobą niedokrwienną serca (CHD). Choroba wieńcowa jest spowodowana zwężeniem tętnic wieńcowych. Typowym głównym objawem CHD jest dławica piersiowa. Dławica piersiowa charakteryzuje się silnym uczuciem ucisku i tępym, uciskającym bólem za mostkiem i w okolicy serca. Jest wywoływana przez nadmierną nierównowagę między podażą tlenu a zapotrzebowaniem na tlen w mięśniu sercowym. Wynikający z tego patologiczny niedobór tlenu jest często wywoływany przez czynniki środowiskowe, takie jak nadmierny stres w połączeniu z chorobą wieńcową.

Dławicę piersiową mogą również wywołać inne stany emocjonalne lub wtórne warunki środowiskowe, takie jak zimno lub ciepło. Przejadanie się lub niewystarczająca aktywność fizyczna może również prowadzić do zwiększonego zapotrzebowania na tlen, a tym samym wywołać dusznicę bolesną.

Atak serca lub zawał mięśnia sercowego występuje, gdy skrzep krwi oddziela się od zwężenia wieńcowego. Po oddzieleniu skrzep krwi zatyka tętnicę wieńcową, zatrzymując w ten sposób dopływ tlenu z dotkniętej tętnicy do dotkniętego chorobą mięśnia sercowego. Nasilenie zawału serca zależy od wielkości odłamanego skrzepu krwi i czasu, w którym tętnice są zablokowane.