skurcz

Z terminem skurcz (Łac. Contrahere = kurczyć się) opisuje proces, w którym mięsień skraca lub zwiększa swoje napięcie. Istnieją różne rodzaje skurczów o różnym znaczeniu funkcjonalnym.

Jaka jest trakcja korony?

Mięsień może wywierać dwa mechaniczne skutki na ludzki szkielet. Albo stabilizuje stawy i obszary ciała, albo porusza kości. Aby tak się stało, siła wytworzona w mięśniu musi zostać przeniesiona na kość. Ścięgna przejmują to zadanie.

Mięsień ogółem składa się z kilku podjednostek, takich jak wiązki mięśni, wiązki włókien mięśniowych, włókna mięśniowe i, na najniższym poziomie, komórki mięśniowe, zwane także włóknami. Oprócz organelli komórkowych zawierają one tysiące połączonych szeregowo sarkomerów, najmniejszych funkcjonalnych jednostek mięśnia. Każdy sarkomer może się kurczyć, a tym samym rozwijać siłę. Całkowita siła mięśnia wynika z sumy siły generowanej przez zaangażowane sarkomery.

Funkcjonalnym centrum każdego sarkomeru są kompleksy aktyna-miozyna. Aktyna i miozyna to białka, które są połączone mostkami krzyżowymi. Cieńsze pasma aktyny są przymocowane do zewnętrznych granic sarkomeru, grubsze cząsteczki miozyny znajdują się między dwoma nićmi aktyny.

Jeśli impuls nerwowy dotrze do mięśnia, uwalniany jest wapń, a sarkomery ulegają skróceniu lub napięciu podczas zużywania energii. Jednostki miozyny ciągną jednostki aktyny do środka sarkomeru, wiosłując głowami. Wpływ na cały mięsień zależy od tego, ile sarkomerów jest zmuszonych do kurczenia się.

Funkcja i zadanie

Skurcze powodują dwojakie skutki w mięśniach. Z jednej strony wytwarzana jest moc, z drugiej wytwarzane jest ciepło.

Mięśnie mają słabą sprawność mechaniczną. Około 80% energii wydatkowanej podczas pracy mięśni przeznacza się na wytwarzanie ciepła, a tylko 20% na wytwarzanie siły. Jednak wytwarzane ciepło w istotny sposób przyczynia się do regulacji temperatury ciała i optymalizacji procesów metabolicznych.

Siła wywołana skurczem jest przenoszona przez ścięgna na przyczepów kostnych i albo prowadzi do ruchu w zajętych stawach, albo do zwiększonego napięcia. To, czy wystąpi ruch, zależy od celu, do którego dążą programy ruchu w mózgu i który jest przekazywany do mięśni za pośrednictwem impulsów nerwowych. Jeśli celem jest wykonywanie sekwencji ruchowych, wszystkie łańcuchy mięśniowe, które są niezbędne do odpowiedniego działania, są automatycznie włączane, a wpływy hamujące są wyłączane. W przypadku zajęcia określonej pozycji rozkazem jest ustabilizowanie mięśni, części ciała i stawów.

Ważną rolę w tym procesie odgrywa interakcja między agonistami (działającymi mięśniami) a ich przeciwnikami (antagonistami). Tworzy to 3 możliwe rodzaje skurczów.

Podczas skurczu izometrycznego napięcie w mięśniu wzrasta, ale nie ma ruchu, ponieważ antagoniści lub zewnętrzny opór na to nie pozwalają. Idealnie byłoby, gdyby agoniści i ich przeciwnicy współpracowali ze sobą. Ta forma pracy mięśni jest ważna przy wszystkich obciążeniach statycznych, na przykład w celu stabilizacji pleców lub stawów.

Koncentryczne skurcze powodują ruch w stawie, ponieważ aktywny mięsień skraca się, a antagoniści umożliwiają ten ruch. Ta forma pracy mięśni jest mechanicznie najłatwiejsza i najtańsza do stymulacji metabolizmu mięśni.

Ekscentryczne skurcze występują, gdy mięsień kontroluje ruchy, które go wydłużają. Musi wykonać dużo pracy mechanicznej, ponieważ kurczy się, podczas gdy liczba mostków krzyżowych między aktyną i miozyną maleje. Wszystkie czynności związane z hamowaniem należą do tej formy skurczu.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby i dolegliwości

Typową dysfunkcją mięśnia i skurczem jest osłabienie mięśni (atrofia). Zwykle występuje z powodu niewystarczającego wykorzystania mięśnia (zanik braku aktywności). Zjawisko to jest typowo obserwowane u pacjentów przykutych do łóżka lub gdy kończyny są unieruchomione (gips paris). Zmniejsza się siła skurczu mięśni i ich przekrój poprzeczny, funkcja jest w mniejszym lub większym stopniu upośledzona w zależności od nasilenia i czasu trwania. Innym wyzwalaczem braku aktywności są urazy lub inne podrażnienia, na przykład bolesne podrażnienie przyczepów ścięgien. W takim przypadku mózg włącza programy ochronne, które powodują, że mięśnie są mniej używane. Zaniki nieaktywności mogą zostać zregenerowane, jeśli nie utrzymują się zbyt długo.

Zdolność mięśni do kurczenia się zależy od bodźców nerwowych, które otrzymują z mózgu. Jeśli tak się nie stanie, nie może dojść do skurczu. Przewodnictwo nerwowe może być zaburzone centralnie (mózg lub rdzeń kręgowy) lub obwodowe (obwodowy układ nerwowy) lub całkowicie uszkodzone. Rezultatem jest niepełny lub całkowity paraliż. Przyczyną tego mogą być urazy (paraplegia), przepuklina dysku lub choroby zapalne (stwardnienie rozsiane, poliomyelitis) i choroby metaboliczne (polineuropatia, stwardnienie zanikowe boczne).

Choroby, które upośledzają zdolność skurczu i mają swoją przyczynę w samym mięśniu lub na styku nerwu i mięśnia, są podsumowane jako dystrofia mięśniowa. Wszystkie mają wspólne objawy, możliwie widoczną atrofię, narastające osłabienie i szybkie zmęczenie. Ponadto wraz z postępem choroby często pojawia się ból podczas ruchu, ponieważ zwiększa się obciążenie osłabionych mięśni. Postępująca przebudowa tkanki mięśniowej jest również typowa dla dystrofii mięśniowych. Coraz częściej elementy skurczowe zastępowane są tkanką łączną, co powoduje nie tylko narastające osłabienie, ale także narastające unieruchomienie (przykurcz).

Choroby te są spowodowane defektami genetycznymi, które powodują nieodwracalne uszkodzenie komórek mięśniowych, co znacznie ogranicza lub całkowicie blokuje tworzenie białek w mięśniu. Dystrofie mięśniowe to rzadkie choroby, które nadal są nieuleczalne.