Insulinooporność

ZA Insulinooporność jest zaburzeniem metabolizmu cukru. Trzustka musi produkować więcej insuliny, ponieważ jest ona trudniejsza do wchłonięcia przez komórki, a te są, by tak rzec, „oporne”.

Co to jest insulinooporność?

Główną przyczyną insulinooporności jest dieta bogata w cukier i tłuszcz w połączeniu ze zbyt małą ilością ćwiczeń. Proste węglowodany, takie jak cukier stołowy i biała mąka, powodują szybki wzrost poziomu cukru we krwi.
© innatyshchenko - stock.adobe.com

Insulinooporność jest związana z cukrzycą. Nazywa się to również Stan przedcukrzycowy wyznaczony. Cukrzyca odgrywa coraz ważniejszą rolę w krajach uprzemysłowionych. Dużą odpowiedzialność przypisuje się odżywianiu, w tym brakowi ruchu.

Insulinooporność jest prekursorem cukrzycy. Aby przetworzyć taką samą ilość cukru w ​​organizmie, potrzeba coraz więcej insuliny. Trzustka może utrzymywać normalny poziom cukru we krwi przez lata, ale poziom insuliny jest już wysoki.

Jeśli trzustka nie jest już w stanie kompensować po wielu latach nadmiernego obciążenia, rozwija się cukrzyca. Uporczywa otyłość sprzyja insulinooporności. Uważa się, że szczególne znaczenie ma tłuszcz ciała w okolicy brzucha.

przyczyny

Główną przyczyną insulinooporności jest dieta bogata w cukier i tłuszcz w połączeniu ze zbyt małą ilością ćwiczeń. Proste węglowodany, takie jak cukier stołowy i biała mąka, powodują szybki wzrost poziomu cukru we krwi. Trzustka próbuje wyregulować poziom cukru we krwi z powrotem do normalnego zakresu.

Stałe przyjmowanie cukrów prostych sprawia, że ​​organizm jest niewrażliwy na insulinę, co oznacza początek błędnego koła. Przechowywane tłuszcze prowadzą do wzrostu ilości wolnych kwasów tłuszczowych, które z kolei pobudzają wątrobę do produkcji większej ilości cukru. Ten cukier nie może zostać rozbity przez mięśnie. Przyczyną nie jest zatem samo spożycie cukru, ale znacznie sprzyjają mu zbyt liczne i złe tłuszcze.

Ponieważ wysiłek fizyczny spala cukier i tłuszcze, brak ruchu oznacza również, że organizm jest mniej zdolny do pracy z substancjami lub skutkuje znacznie większym obciążeniem metabolizmu. Otyłość spowodowana nadmiernym spożyciem kalorii w postaci cukrów prostych w połączeniu z niewielkim lub zerowym wysiłkiem fizycznym jest więc głównym filarem insulinooporności.

Drobne czynniki to palenie i długotrwały stres - organizm reaguje „kontrolą stresu”. Próbuje to osiągnąć, produkując więcej adrenaliny, a także udostępnia więcej cukru, aby umożliwić „ucieczkę”. Dzięki wyżej wymienionym czynnikom prawdopodobieństwo wystąpienia insulinooporności wzrasta wielokrotnie.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Na początku insulinooporność często nie daje żadnych specyficznych objawów. Z tego powodu często nie jest diagnozowany, dopóki nie pojawią się poważne komplikacje. Objawy są podobne do objawów cukrzycy: suchość skóry, zaburzenia widzenia i utrudnione gojenie się ran. Możliwe objawy towarzyszące to zmęczenie, trudności z koncentracją i zmęczenie.

Fizyczna i psychiczna wydajność jest osłabiona, a ludzie często mają trudności z koncentracją. Jeśli zaangażowane są mięśnie, insulinooporność może powodować dysfunkcję mięśni i wyraźne osłabienie mięśni. Ponadto może wystąpić krótkotrwała utrata masy ciała, która często wiąże się z objawami niedoboru. Może wystąpić przyrost masy ciała w jamie brzusznej.

W wyniku wysokiego poziomu cukru we krwi występuje zwykle silne uczucie pragnienia, po którym następuje zwiększona potrzeba oddania moczu. Inne objawy to podwyższony poziom cholesterolu idl i obniżony poziom cholesterolu hdl. Ten kompleks systemowy jest również znany jako zespół metaboliczny i wskazuje na insulinooporność.

Zaburzenie zwykle nie jest widoczne na zewnątrz. Jednak mogą wystąpić typowe objawy, takie jak problemy z wagą, bladość skóry i pocenie się. W dłuższej perspektywie nieleczona insulinooporność może spowodować ogromne szkody następcze. Dotyczy to zarówno układu sercowo-naczyniowego, jak i samych narządów, co może prowadzić do zaburzeń czynnościowych w wyniku podwyższonego poziomu cukru we krwi.

Diagnoza i przebieg

Rozpoznanie ustala się za pomocą doustnego testu tolerancji glukozy. W tym celu najpierw mierzy się poziom cukru we krwi na czczo, a następnie szybko wypija się słodki roztwór. Zwiększony poziom cukru we krwi na czczo może być pierwszym objawem insulinooporności.

Po pobraniu roztworu glukozy w określonych odstępach czasu od pacjenta pobierana jest krew. Teraz możesz zobaczyć, jak wygląda Twój poziom cukru we krwi i ile insuliny zostało uwolnione. Jest też wartość porównawcza, tzw. HOMA-IR. Oblicza się stosunek insuliny do glukozy. Wartości większe niż 2,0 wskazują na insulinooporność; wartości powyżej 2,5 wskazują na insulinooporność. U diabetyków typu 2 regularnie stwierdza się wartości 5,0.

Jeśli insulinooporność nie jest leczona, stopniowo się pogarsza i ostatecznie prowadzi do cukrzycy lub zespołu metabolicznego z efektami ubocznymi, takimi jak wysokie ciśnienie krwi i ciężka otyłość.

Kiedy należy iść do lekarza?

Osoby, które nagle przybierają na wadze bez wyraźnego powodu, powinny zgłosić się do lekarza. Jeśli masz nadwagę lub otyłość, potrzebna jest pomoc. Jeśli wystarczające ćwiczenia lub zajęcia sportowe nie prowadzą do poprawy stanu zdrowia lub utraty wagi, należy skonsultować się z lekarzem. Jeśli czujesz się ogólnie chory, masz problemy emocjonalne, źle się czujesz lub masz zwiększoną drażliwość, należy rozpocząć badania lekarskie w celu wyjaśnienia przyczyny.

W przypadku zmian w mięśniach, spadku wydolności fizycznej lub nieprawidłowości metabolizmu należy udać się do lekarza. W przypadku zaburzeń rytmu serca, nadciśnienia lub uporczywych kołatań serca należy skonsultować się z lekarzem. Aby uniknąć stanu zagrażającego życiu, konieczne są badania czynności serca. W przypadku wystąpienia zaburzeń snu bez innych problemów zdrowotnych lub innych chorób, nieregularnego oddychania i znacznej utraty samopoczucia, należy skonsultować się z lekarzem.

Należy również zbadać i leczyć zmiany skórne, przebarwienia lub skazy skórne. Ograniczenia w możliwościach ruchowych, zaburzenia w poruszaniu się czy problemy z radzeniem sobie z wymaganiami życia codziennego to wskazania, które należy śledzić. Zaleca się wizytę u lekarza, gdy objawy utrzymują się przez dłuższy czas, nasilają się istniejące objawy lub nasilają się.

Leczenie i terapia

Leczenie insulinooporności osiąga się poprzez długotrwałe zmiany diety. Diety specjalne są kontrowersyjne, ponieważ trudno jest za nimi nadążyć w dłuższej perspektywie. Lepiej jest przestawić poszkodowanego na zdrową, ale niskotłuszczową dietę z węglowodanami złożonymi, takimi jak produkty pełnoziarniste i warzywa.

Ważne jest nie tylko wielokrotne redukowanie cukrów prostych, ale także oszczędne stosowanie tłuszczów - zwłaszcza zwierzęcych. Drugim ważnym filarem leczenia jest zwiększenie ruchu, w zasadzie wszystkie sporty wytrzymałościowe są odpowiednie. Osoby z dużą nadwagą powinny dążyć do stałej redukcji masy ciała za pomocą obu form leczenia i zwracać uwagę na dzienne spożycie kalorii.

Ponieważ insulinooporność może również wystąpić u osób, które nie mają dużej nadwagi, zmniejszenie masy ciała nie jest priorytetem, ale poprawa ogólnej sytuacji metabolicznej poprzez lepsze odżywianie i sport. Ponadto insulinooporność można leczyć lekami. Stosowana jest tu głównie metformina, która ma swoje centrum działania w wątrobie i zapewnia, że ​​powstaje tam mniej cukru.

Zmniejsza to poziom cukru we krwi i odciąża trzustkę. Inne leki uczulają na insulinę, poprawiając wrażliwość komórek na insulinę, oraz akarbozę, która hamuje proces konwersji cukru w ​​jelicie.

Perspektywy i prognozy

Oporność na insulinę nie ma szans na wyleczenie. Jest to zaburzenie zdrowotne wymagające długotrwałej terapii. Oprócz opieki medycznej jest to całkowicie uzależnione od współpracy pacjenta. Jeśli wytyczne będą przestrzegane, możliwa jest znaczna poprawa stanu zdrowia.

Osoby dotknięte chorobą mogą osiągnąć znaczne złagodzenie istniejących objawów, zmieniając swoją codzienną dietę i dotychczasowy styl życia. Przy zbilansowanym i zdrowym odżywianiu, wystarczającej ilości ćwiczeń i unikaniu otyłości w wielu przypadkach można uwolnić się od objawów w życiu codziennym. W ten sposób uzyskuje się dobrą jakość życia z chorobą.

Gdy tylko zostanie utrzymany obecny styl życia, można spodziewać się nasilenia dolegliwości i pogorszenia rokowań. Istnieje również ryzyko chorób wtórnych. Na przykład w przypadku cukrzycy osoba dotknięta chorobą zapada na przewlekłą chorobę, która może mieć daleko idące konsekwencje.

Pacjenci, którzy zastosują się do planu leczenia i uwolnili się od objawów, mogą w każdej chwili wystąpić nawrót choroby. Gdy tylko zdrowy tryb życia nie jest prowadzony na stałe, powracają objawy insulinooporności. Ponadto zwiększa się ryzyko uszkodzeń organicznych. Wątroba i trzustka cierpią na dysfunkcje i mogą prowadzić do nieodwracalnych zaburzeń.

zapobieganie

Odporności na insulinę zapobiega zdrowy tryb życia z dużą ilością wielu cukrów, takich jak produkty pełnoziarniste, rośliny strączkowe i warzywa. Ponadto spożycie cukrów prostych i białej mąki musi być bardzo niskie, a spożycie tłuszczu ograniczone. Niezbędne tłuszcze powinny w dużej mierze składać się z olejów roślinnych. Wiele sportów przyczynia się do lepszego metabolizmu cukru i dlatego należy je uprawiać regularnie.

Opieka postpenitencjarna

Insulinooporność jest zaburzeniem metabolizmu węglowodanów i może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, takich jak cukrzyca, otyłość, wysokie ciśnienie krwi i zaburzenia metabolizmu lipidów. Dlatego zaleca się długotrwałe monitorowanie i kontynuację opieki, nawet jeśli nie ma żadnych objawów.

Różne badania pokazują, że oporność na insulinę można spowolnić lub całkowicie odwrócić poprzez odpowiednią zmianę stylu życia. Ćwiczenia i sport są najważniejszymi elementami uwrażliwiania komórek organizmu na własną insulinę organizmu, wystarczające są lekkie, ale regularne ćwiczenia, takie jak spacery, pływanie lub inne lekkie sporty.

Ponadto dieta mająca na celu uniknięcie skoków poziomu cukru we krwi jest ważna, aby zapobiec przedwczesnemu zmęczeniu trzustki i cukrzycy. Węglowodany złożone, takie jak te znajdujące się w warzywach, owocach i produktach pełnoziarnistych, są lepsze od węglowodanów prostych, zwłaszcza cukru i białej mąki. W tym kontekście zalecane są diety Glyx, które klasyfikują żywność według ich indeksu glikemicznego. Według różnych badań przerywany post pomaga również regulować poziom insuliny i zmniejszać insulinooporność.

Ponieważ u pacjentów z insulinoopornością istnieje znacznie zwiększone ryzyko rozwoju cukrzycy, lekarz powinien regularnie sprawdzać poziom cukru we krwi. Jeśli poziom cukru we krwi jest podwyższony, może być konieczne zastosowanie leków.

Możesz to zrobić sam

Insulinooporność jest prekursorem cukrzycy. To zaburzenie stopniowo wymaga coraz większej ilości insuliny, aby przetworzyć taką samą ilość cukru w ​​organizmie. W pewnym momencie trzustka jest przeciążona i chory na cukrzycę. Ale nie musi do tego dojść. Insulinooporność to jedno z schorzeń, w którym pacjent może wiele zrobić dla poprawy swojego zdrowia. Cukrzyca i jej wstępne stadia należą do typowych chorób cywilizacyjnych, na które bardzo silny wpływ ma styl życia. Oporność na insulinę przypisuje się na przykład dużej nadwadze, w szczególności wysokiemu stężeniu tłuszczu w środku ciała i chronicznemu brakowi ruchu.

Po zdiagnozowaniu insulinooporności osoby otyłe muszą najpierw zmniejszyć masę ciała. Zwykle nie jest to łatwe, dlatego pacjenci powinni szukać profesjonalnej pomocy. Z pomocą dietetyka mogą zidentyfikować i wyeliminować najgorsze grzechy żywieniowe. W wielu przypadkach produkty pochodzenia zwierzęcego, takie jak mięso, kiełbasa i tłusty ser, muszą zostać zastąpione zdrowszymi zamiennikami. Przejście na dietę bogatą w witaminy i błonnik, głównie roślinną, to również kwestia motywacji. Oprócz dietetyka bardzo pomocne może być członkostwo w grupie samopomocy. Wiele osób dotkniętych chorobą często nie może regularnie wstawać do ćwiczeń. Członkostwo w klubie sportowym lub na siłowni to dobra strategia na przezwyciężanie siebie i regularne włączanie ćwiczeń do codziennego życia.