Jest to jeden z najważniejszych hormonów, którego nadprodukcja i niedobór może mieć poważne konsekwencje. Mówimy o insulina.
Co to jest insulina
insulina szczególne znaczenie ma hormon, znany również jako substancja przekaźnikowa. Nie tylko dlatego, że żaden inny hormon nie może go zastąpić, jest niezbędny do przeżycia człowieka. Insulina występuje nie tylko u ludzi, ale także u wszystkich innych kręgowców, które ze swoimi 58 000 znanych gatunków stanowią większość wszystkich zwierząt żyjących na Ziemi.
Insulina to białko, zwane także białkiem. Podobnie jak wszystkie inne białka, insulina również składa się z łańcucha różnych aminokwasów. W szczególności istnieją dwa łańcuchy aminokwasów; jeden łańcuch składa się z 21, a drugi z 31 aminokwasów połączonych ze sobą.
Na początku swojej syntezy insulina składa się w sumie z trzech łańcuchów. Insulina traci swój ostatni łańcuch, dopóki nie zostanie ostatecznie wyprodukowana. Insulina jest wytwarzana przez trzustkę. Mówiąc dokładniej, są to tak zwane komórki beta w określonym odcinku trzustki, zwane także wysepkami Langerhansa.
Badaj i mierz poziom insuliny
Podczas badania insulina- W gospodarstwie domowym lekarze wybierają podejście odwrotne. Zamiast badać same poziomy insuliny, badają poziom cukru we krwi.
Jeśli są one wyższe niż pozwala na to zakres tolerancji dla normalnych wartości, lekarze zakładają, że poziom insuliny jest za niski. Z drugiej strony, zbyt niskie poziomy cukru we krwi są dowodem na to, że insulina jest wytwarzana w nadmiernie dużych ilościach iw konsekwencji występuje w zbyt wysokich stężeniach w osoczu krwi. Wniosek ten opiera się na fakcie, że tylko insulina jest w stanie wpływać na poziom cukru we krwi w znacznych ilościach, co pozwala bezpośrednio wnioskować o wartości cukru we krwi do wartości insuliny.
Aby wykluczyć możliwe fałszerstwa, pacjent musi stawić się na czczo w celu pobrania krwi. Ponieważ gdyby przed badaniem krwi przyjmował węglowodany, takie jak cukier, jego (zdrowy) organizm wytwarzałby więcej insuliny, co zafałszowałoby porównanie jego wartości cukru we krwi z normalnymi wartościami. Prawidłowy poziom cukru we krwi pacjentów na czczo wynosi 70–99 mg / dl.
Krótko przed posiłkiem, gdy osoba jest głodna, poziom cukru we krwi jest na niskim poziomie, dlatego organizm nie wytwarza dodatkowej insuliny. Organizm uwalnia insulinę dopiero po posiłku, aby móc wykorzystać spożytkowane węglowodany. Ilość wydzielanej insuliny zależy od proporcji węglowodanów lub cukru w posiłku. Organizm zdrowej osoby dorosłej produkuje około dwóch gramów insuliny w ciągu dnia.
Funkcja, efekt i zadania
Główne zadanie substancji posłańca insulina polega na regulowaniu ilości cukru we krwi. Ludzie spożywają węglowodany wraz z pożywieniem, które obejmują również wszystkie rodzaje cukru.
W jelicie różne rodzaje cukru są rozkładane na cukier prosty zwany glukozą. Wchodzi do osocza krwi jako dostawca energii. Aby dostać się do tkanki, a mianowicie do mięśni i wątroby w celu utylizacji i przechowywania, potrzebna jest insulina. Jako kluczowy czynnik „otwiera” komórki, aby cukier mógł dostać się do środka.
Podczas gdy mięśnie wykorzystują je do spalania, czyli produkcji energii, są magazynowane jako rezerwa w wątrobie, która pochłania około połowy całkowitego cukru we krwi. Antagonistą insuliny jest hormon glukagon. Jej zadaniem jest transportowanie zmagazynowanych składników cukrowych, które dostały się np. Do wątroby z powrotem do osocza krwi.
Powinien docierać do mięśni poprzez krwioobieg, gdzie można go wykorzystać jako źródło energii. Podobnie jak insulina, jest wytwarzana przez wysepki Langerhansa w trzustce, ale nie przez komórki beta, ale przez znajdujące się tam komórki alfa.
Choroby
W połączeniu z insulina mogą wystąpić różne choroby. Najbardziej istotne są cukrzyca i hipoglikemia (niski poziom cukru we krwi).
W przypadku cukrzycy, w której zróżnicowane są typy 1 i 2, jest to z grubsza problem niedoboru lub wykorzystania insuliny. Albo organizm nie produkuje substancji przekaźnikowej w niezbędnej ilości, albo komórki utraciły wrażliwość na insulinę, to znaczy nie reagują na substancję przekaźnikową, nawet jeśli była ona dostępna w wystarczających ilościach. Konsekwencją niedoboru lub oporności na insulinę jest niekontrolowany wzrost poziomu cukru we krwi.
Nie ma lekarstwa, ale brak insuliny można skompensować zewnętrznymi zastrzykami preparatów insuliny. Przeciwieństwem niedoboru insuliny jest hipoglikemia. Tutaj organizm albo wytwarza zbyt dużo hormonu, albo jest zbyt wrażliwy na insulinę. Rezultat jest taki sam: poziom cukru we krwi spada w stężeniach zagrażających życiu (hipoglikemia).
.jpg)
