Imipramina

W Imipramina jest trójpierścieniowym lekiem przeciwdepresyjnym. Substancja czynna należy do klasy dibenzazepin.

Co to jest imipramina?

Imipramina jest trójpierścieniowym lekiem przeciwdepresyjnym.

Imipramina jest lekiem przeciwdepresyjnym, który był jednym z pierwszych niezawodnych leków tego typu. Lek był używany jako prekursor wielu innych aktywnych składników w terapii depresji.

Imipramina została opracowana przez szwajcarską firmę farmaceutyczną Geigy, znaną obecnie jako Novartis. Lek psychotropowy należący do trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych pojawił się na rynku w 1958 roku. Jednak jego odkrycie jako leku przeciwdepresyjnego nastąpiło przypadkowo.

Pierwotnie lek miał być podawany w 1957 roku przez psychiatrę Rolanda Kuhna (1912-2005) w celu leczenia schizofrenii. Jednak gdy środek był testowany w praktyce, stwierdzono, że imipramina nie nadaje się do tego celu. Zamiast tego wystąpił pozytywny wpływ na depresję, więc imipramina mogła być stosowana przeciwko tej chorobie psychicznej.

Efekt farmakologiczny

W ludzkim mózgu komórki nerwowe komunikują się za pomocą tak zwanych neuroprzekaźników, które są przekaźnikami chemicznymi. Neuroprzekaźniki są uwalniane z komórki nerwowej. Sąsiednia komórka nerwowa może to rozpoznać poprzez specjalne punkty dokowania zwane receptorami i pobrać substancję przekaźnikową, która następnie powraca do swojej pierwotnej komórki. Niektóre substancje przekaźnikowe spełniają specjalne zadania i mają albo hamujący, albo ekscytujący efekt. Na przykład substancja przekaźnikowa, serotonina, służy jako hormon szczęścia.

Nie udało się jeszcze precyzyjnie określić, co powoduje depresję. Jedna z teorii sugeruje, że jest to spowodowane brakiem specjalnych substancji przekaźnikowych. Brakuje neuroprzekaźników, takich jak serotonina, dopamina czy noradrenalina. Jeśli te substancje przekaźnikowe są dostarczane pacjentowi za pośrednictwem leków, może to przynieść ulgę w objawach depresji.

Imipramina jest jednym z tych leków. Ma zdolność zwiększania w organizmie stężenia substancji przekaźnikowych, takich jak noradrenalina i serotonina. Substancja zapewnia, że ​​neuroprzekaźniki są ponownie wchłaniane przez komórkę nerwową. Imipramina ma również pozytywny wpływ na inne substancje przekaźnikowe.

Imipramina jest jednym z leków przeciwdepresyjnych bez napędu, dzięki czemu popęd pacjenta nie ulega zwiększeniu ani osłabieniu. Nie ma też efektu uspokajającego. Pod tym względem istnieje różnica w stosunku do leków przeciwdepresyjnych typu dezypraminy, które mają działanie zwiększające popęd lub uspokajające.

Po zażyciu imipraminy substancja czynna przedostaje się do krwi przez jelita. W wątrobie następuje rozległy rozkład substancji. Środek jest wydalany przez nerki i mocz. Już po pół dnia organizm zawiera tylko 50 procent imipraminy. Podczas awarii następuje konwersja do dezypraminy, co ma wpływ na zwiększenie popędu.

Zastosowanie i zastosowanie medyczne

Imipramina jest stosowana w leczeniu depresji. Środek nadaje się również do leczenia bólu spowodowanego komponentem psychologicznym. Może to być ból łagodny, umiarkowany lub silny.

Inne wskazania do stosowania imipraminy to niepokój nocny (pavor nocturnus) i moczenie nocne u dzieci w wieku powyżej pięciu lat. Oprócz zatwierdzonych obszarów stosowania, substancja czynna jest również podawana w przypadku fobii lub lęku.

Skuteczne leczenie depresji imipraminą wymaga zwykle dłuższego okresu czasu. Lekarz musi regularnie sprawdzać, czy stosowanie preparatu nadal ma sens. Imipraminę przyjmuje się w tabletkach niezależnie od posiłków. Zalecana dawka początkowa to 25 miligramów imipraminy dziennie i jest zwiększana z czasem, aż osiągnie zwykłą ilość 50 do 150 miligramów. Oba paragony odbywają się rano i wieczorem. Pod koniec terapii dawkę należy stopniowo zmniejszać.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki przeciw nastrojom depresyjnym i poprawiające nastrój

Zagrożenia i skutki uboczne

Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, stosowanie imipraminy może powodować niepożądane skutki uboczne. Co dziesiąty pacjent cierpi na zatkany nos, zawroty głowy lub drżenie. Pocenie się, senność, suchość w ustach, zaparcia, uderzenia gorąca, zwiększenie masy ciała i przyspieszone bicie serca.

Ponadto po wstaniu często występuje niskie ciśnienie krwi. Inne działania niepożądane mogą obejmować problemy ze snem, trudności w oddawaniu moczu, splątanie, niepokój, zmęczenie, pragnienie, utratę apetytu, nudności, wymioty, reakcje skórne, nieprawidłowe odczucia lub zaburzenia seksualne.

Większość działań niepożądanych jest najcięższych po rozpoczęciu przyjmowania imipraminy. Jednak gdy organizm przyzwyczai się do leku, objawy zwykle ustępują.

Nie należy stosować imipraminy w przypadku nadwrażliwości na trójpierścieniowe i czteropierścieniowe leki przeciwdepresyjne. To samo dotyczy jednoczesnego podawania inhibitorów MAO. Imipramina jest również niedozwolona w przypadku zatrucia środkami psychotropowymi, nasennymi, przeciwbólowymi czy alkoholem. Ponadto w przypadku majaczenia, ostrego zatrzymania moczu, jaskry, zwężenia odźwiernika, niedrożności jelit lub powiększenia gruczołu krokowego z powstawaniem zalegającego moczu, należy unikać substancji czynnej.

Ponadto możliwe są interakcje między imipraminą a składnikami aktywnymi, które działają depresyjnie na mózg. Mogą to być tabletki nasenne lub uspokajające, które podobnie jak alkohol, nasilają działanie imipraminy. Szczególną ostrożność zaleca się również podczas jednoczesnego stosowania innych leków przeciwdepresyjnych, co dotyczy przede wszystkim fluwoksaminy i fluoksetyny, inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny. Zwiększa to częstotliwość skutków ubocznych.