histologia

histologia to badanie tkanki ludzkiej. Termin ten składa się z dwóch terminów z języka greckiego i łacińskiego. „Histos” oznacza „tkankę” w języku greckim, a „logos” oznacza „nauczanie” po łacinie.

Jaka jest histologia?

W histologii lekarze używają pomocy technicznych, takich jak mikroskop świetlny, do identyfikacji struktury różnych struktur.

Anatomia mikroskopowa dzieli narządy według ich składników, które stają się coraz mniejsze, im głębiej badane są różne struktury. Obszary wczesnej diagnostyki, patologii, anatomii i biologii zajmują się głównie tą dziedziną medycyny.

Zabiegi i terapie

Anatomia mikroskopowa dzieli narządy na trzy grupy według ich wielkości i komponentów. Histologia jako nauka o tkankach ludzkich jest głównym elementem biologii, medycyny, anatomii i patologii.

Cytologia już sięga głębiej w warstwy tkanek człowieka i zajmuje się teorią komórek i składem funkcjonalnym. Biologia molekularna poświęcona jest najmniejszym składnikom ludzkich komórek, cząsteczkom, które są również znane jako cząsteczki. Głównym zadaniem histologii jest wczesna diagnostyka guzów. Przy pomocy najlepszych metod badawczych lekarze ustalają, czy występują zmiany patologiczne, czyli nowotwory złośliwe, czy tkanka jest nadal zdrowa, a guzy łagodne. Ponadto histolodzy są w stanie wykryć choroby bakteryjne, pasożytnicze i zapalne, a także choroby metaboliczne.

Teoria tkanki stanowi również punkt wyjścia dla późniejszych podejść terapeutycznych opartych na wynikach histologicznych. Histolodzy i patolodzy używają histologii, aby uczynić „małe rzeczy dużymi lub widocznymi”. Część chorej tkanki jest usuwana od pacjenta poprzez wycięcie próbki (biopsja). Ta próbka tkanki jest następnie badana przez patologa poprzez wykonanie wzorów cięcia o grubości mikrometra. W kolejnym kroku wzory te są barwione i oglądane pod mikroskopem świetlnym. Czasami używany jest również mikroskop elektronowy o wysokiej rozdzielczości, ale jest on używany głównie w badaniach. Przed badaniem histotechnologia zajmuje się przetwarzaniem tkanki. Za ten krok odpowiada medyczny asystent techniczny (MTA). Utrwala tkankę w celu uzyskania stabilizacji.

Asystent patrzy makroskopowo (okiem) na przeciętą tkankę, drenuje ją i impregnuje płynną parafiną. Następnie próbkę tkanki blokuje się parafiną, a na kolejnym etapie wykonuje się nacięcie o średnicy od 2 do 5 µm. To jest przymocowane do szkiełka i kolorowe. Rutynowym stanem techniki jest produkcja preparatu FFBE, „tkanki utrwalonej w formalinie i zatopionej w parafinie”. Próbka tkanki jest barwiona hematoksyliną-eozyną. Ten proces trwa dzień lub dwa od pierwszego do ostatniego kroku. Szybkie badanie przekroju to mniej czasochłonne badanie tkanki. Ma to miejsce zawsze, gdy chirurg potrzebuje informacji o usuniętej tkance podczas operacji.

Na przykład, jeśli chirurg usunie guz z nerki, potrzebuje informacji o naturze tkanki podczas operacji. Musi wiedzieć, czy guz został już całkowicie usunięty, czy też złośliwa tkanka w strefach brzegowych wskazuje na dalsze zmiany patologiczne. Wyniki badania szybkiego przekroju determinują dalszy przebieg operacji. Próbkę tkanki zamraża się w ciągu dziesięciu minut w -20 ° C i stabilizuje. Wykonuje się wycinek od 5 do 10 µm przy użyciu mikrotomu, przymocowany do płytki szklanej jako szkiełko i zabarwiony. Wyniki są natychmiast przekazywane na salę operacyjną, tak aby chirurg mógł podjąć decyzję o dalszym przebiegu operacji.

Diagnostyka i metody badań

Najważniejszymi pomocami technicznymi w histologii są różne metody barwienia. Histologia klasyfikuje struktury komórkowe zgodnie z ich reakcją barwną na zastosowany barwnik. To są plamy biologiczne. Struktury komórek neutrofili nie są zabarwione ani kwasowymi, ani zasadowymi barwnikami.

Składniki są lipofilowe. Bazofilowe struktury komórkowe współpracują z podstawowymi barwnikami, takimi jak hematoksylina. Struktury komórek kwasofilnych są zabarwione zasadowymi i kwasowymi barwnikami, takimi jak eozyna, kwaśna fuksyna i kwas pikrynowy. Inne struktury komórkowe są nukleofilowe i argirofilowe. Struktury komórek argirofilowych wiążą jony srebra, nukleofilowe wiązanie DNA i podstawowe barwniki. Barwienie hematoksyliną i eozyną (barwienie HE) jest najczęściej stosowane jako barwienie rutynowe i przeglądowe w maszynach do barwienia sterowanych komputerowo. Jednocześnie do indywidualnych pytań stosuje się specjalne ręczne barwniki.

Badania histochemiczne przedstawiają złożony obraz procesów chemiczno-fizycznych w odniesieniu do elektroadsorpcji, dyfuzji (dystrybucji) i adsorpcji międzyfazowej w powiązaniu z rozkładami ładunków w cząsteczkach barwnika. Wiązanie jonowe tworzy główną siłę wiązania, wiążąc kwasowe barwniki z podstawowymi białkami. W procesach histochemicznych barwnik reaguje na składnik tkanki. Enzymowe metody histochemiczne powodują rozwój koloru poprzez aktywność własnych enzymów komórki. Klasyczną histotechnologię uzupełnia immunohistochemia od lat 80. Dowodzi to właściwości komórki na podstawie reakcji antygen-przeciwciało. Jest to widoczne za pomocą techniki wieloprzekrojowej opartej na reakcji barwnej w miejscu antygenu (białka).

10 lat później wynaleziono hybrydyzację in situ. Niektóre sekwencje nukleotydów są wykrywane przez stopienie dwuniciowego DNA i spontaniczne dokowanie pojedynczych nici przy użyciu RNA lub DNA. Sekwencje kwasu nukleinowego są wyświetlane przy użyciu sond ze znakowaniem fluorochromem. Ta metoda jest znana jako hybrydyzacja fluorescencyjna in situ (FISH).

Ważnymi metodami barwienia są barwienie azanem, reakcja błękitem pruskim, barwienie metodą Golgiego, barwienie metodą Grama i barwienie metodą Giemsy. Te metody barwienia działają na jądrach czerwonych krwinek, czerwonawej cytoplazmie, niebieskich włóknach siateczkowatych i kolagenach, czerwonych włóknach mięśniowych, wykrywaniu „trójwartościowych jonów żelaza”, srebrzeniu poszczególnych jonów, różnicowaniu bakteryjnym i różnicowaniu barwienia krwinek.