Wirus zapalenia wątroby typu C.

Plik Wirus zapalenia wątroby typu C. to wirus RNA występujący na całym świecie. Powoduje zapalenie wątroby typu C.

Co to jest wirus zapalenia wątroby typu C?

Wirus zapalenia wątroby typu C (HCV) jest wirusem otoczkowym z pojedynczą nicią RNA. Należy do rodziny Flaviviridae i rodzaju hepacivirus. Wirus z dodatnią biegunowością jest jedynym znanym wirusem RNA, z wyjątkiem retrowirusów, które mogą powodować przewlekłą chorobę zakaźną.

Wirus został po raz pierwszy wymieniony w 1974 roku jako wirus zapalenia wątroby typu nie-A-nie-B. Jednak dopiero w latach 1989/1990 zsekwencjonowano patogen i odtąd nazywano go wirusem zapalenia wątroby typu C. Cała częstotliwość genomu wirusa podlega ochronie patentowej. Właścicielem patentu jest obecnie firma farmaceutyczna Novartis.

Wraz z wirusem Epsteina-Barra, czynnikiem wywołującym gorączkę gruczołową Pfeiffera, wirusem zapalenia wątroby typu B i ludzkim wirusem opryszczki 8, HCV jest jednym z wirusów odpowiedzialnych za większość nowotworów na świecie. Około 10 do 15 procent wszystkich nowotworów jest powodowanych przez zakażenie tymi ludzkimi wirusami.

Występowanie, dystrybucja i właściwości

Ludzie są jedynymi naturalnymi żywicielami wirusa zapalenia wątroby typu C. Małpy również mogą być zakażone, ale bardzo rzadko rozwija się przewlekła infekcja. Wirus rozprzestrzenia się na całym świecie. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) szacuje, że istnieje ponad 170 milionów nosicieli wirusów. Choroba nie występuje u wszystkich nosicieli, więc liczba chorych jest nieco niższa.

Częstość występowania jest najwyższa w krajach takich jak Japonia, Egipt czy Mongolia. Na przykład w Egipcie wysoki wskaźnik chorobowości jest spowodowany zanieczyszczonymi kaniulami stosowanymi w leczeniu schistosomatozy. Schistosomatoza to choroba robaków przenoszona przez żywicieli pośrednich w ciepłych wodach śródlądowych. W Europie i Stanach Zjednoczonych wskaźnik rozpowszechnienia wynosi mniej niż 0,02. Podczas gdy podtypy 1a, 1b i 3a występują głównie w Europie i Ameryce, podtyp 1b dominuje w Azji. Genotyp 4 dominuje w Afryce, genotyp 6. w Hongkongu i Wietnamie. Genotypy 2 i 3 występują na całym świecie, ale są reprezentowane w mniejszym stopniu.

Wirus zapalenia wątroby typu C jest przenoszony pozajelitowo. Pozajelitowe oznacza „omijanie jelita”. Do zakażenia dochodzi zwykle poprzez skażone produkty krwiopochodne lub krew. Przenoszenie drogą płciową jest niezwykle rzadkie. Dożylne nadużywanie narkotyków, kolczyki i tatuaże są uważane za czynniki ryzyka zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu C. Dializa jest również czynnikiem ryzyka. Jest to szczególnie ważne w przypadku dializ przeprowadzonych przed 1991 rokiem. Przed 1991 r. Wirus nie został jeszcze zsekwencjonowany, więc nie można go było wykryć. U jednej trzeciej pacjentów droga transmisji jest nieznana.

Choroby i dolegliwości

W ostrej fazie WZW typu C zwykle przebiega bezobjawowo lub towarzyszy mu kilka objawów. Dlatego w 85 procentach wszystkich przypadków zakażenia choroba nie jest diagnozowana we wczesnym stadium. Po okresie inkubacji trwającym od dwóch tygodni do dwóch miesięcy osoby dotknięte chorobą odczuwają wyczerpanie, zmęczenie lub utratę apetytu. Stawy mogą być bolesne lub zakażony może odczuwać napięcie lub ucisk w prawej górnej części brzucha. Żółtaczka rozwija się u kilku dotkniętych nią osób. Z powodu uszkodzenia wątroby mocz może być ciemny, a stolec może mieć kolor gliny. Jeśli te typowe objawy wątroby nie występują, większość chorych postrzega chorobę jako łagodną grypopodobną infekcję w ostrej fazie.

Jednak w ponad 70 procentach wszystkich przypadków zapalenie wątroby typu C ma przewlekły przebieg po ostrej fazie. Nieleczona infekcja w stanie przewlekłym prowadzi do marskości wątroby u 25 procent pacjentów. Marskość wątroby charakteryzuje się przewlekłą degeneracją tkanki wątroby. Tworzy to guzkową strukturę tkanki w wątrobie, która poważnie ogranicza funkcjonowanie narządu. Ponadto zamiast komórek wątrobowych powstaje więcej tkanki łącznej.

Funkcjonowanie wątroby może być ograniczone pod względem funkcji syntezy przez albuminy i / lub czynniki krzepnięcia. Rezultatem jest zwiększona skłonność do krwawień i powstawania obrzęków.Typowymi objawami marskości wątroby są również wodobrzusze, powiększona śledziona, zaczerwienienie dłoni, czerwony lakierowany język i caput medusae, wyraźna plamka naczyniowa na brzuchu.

Marskość wątroby jest również tzw. Fakultatywnym stanem przedrakowym. Oznacza to, że złośliwy rak może rozwinąć się z marskości wątroby. Ten złośliwy guz tkanki wątroby jest znany jako rak wątrobowokomórkowy (HCC).

W przebiegu zapalenia wątroby typu C mogą również rozwinąć się inne choroby, w których pośredniczą przeciwciała. Obejmuje to na przykład krioglobulinemię. Jest to zapalenie naczyń krwionośnych (zapalenie naczyń), które jest związane z bólem stawów, bólem mięśni i neuropatiami. Guzkowe zapalenie tętnic jest również zapaleniem naczyń, które może rozwinąć się w wyniku zapalenia wątroby typu C. Osoby dotknięte chorobą doświadczają niespecyficznych objawów, takich jak gorączka, nocne poty i utrata masy ciała. Większość chorych cierpi również na zaburzenia nerwowe. Możliwe jest również zaangażowanie OUN (ośrodkowego układu nerwowego) z [udarem, udarem]].

Wirusowe zapalenie wątroby typu C może również powodować zespół Sjogrena. Zespół Sjogrena należy do grupy kolagenoz. W tej chorobie komórki odpornościowe atakują gruczoły łzowe i ślinianki oraz powodują zmiany zapalne w ośrodkowym układzie nerwowym i narządach wewnętrznych.

Istnieją również ustalone związki przyczynowe między zapaleniem wątroby typu C a insulinoopornością, cukrzycą i objawami depresji. Standardowa terapia w przypadku zapalenia wątroby typu C to połączenie różnych leków przeciwwirusowych. W zależności od genotypu stosowane są różne leki. Podczas leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu C należy spodziewać się poważnych skutków ubocznych.