Rozwój mózgu

Podczas embriogenezy, podczas której dziecko rośnie w macicy, kształtują się i różnicują także dyspozycje mózgu. To jest z Rozwój mózgu przemowa. To trwa nawet po urodzeniu. Jeśli wystąpią zaburzenia w rozwoju mózgu, może to prowadzić do poważnych problemów.

Co to jest rozwój mózgu?

Rozwój mózgu można z grubsza podzielić na embrionalny i pourodzeniowy. W okresie embrionalnym struktury tkankowe układu nerwowego rozwijają się w procesie różnicowania i specjalizacji komórek. Noworodki rozwinęły tkanki, które tworzą mózg i układ nerwowy.

Rozwój mózgu trwa po urodzeniu. Dzięki 100 miliardom neuronów w mózgu noworodki mają już większość potrzebnych im neuronów. Mimo to mózg niemowlęcia waży tylko około jednej czwartej mózg osoby dorosłej. Po urodzeniu w mózgu zachodzą procesy zagęszczania niektórych włókien nerwowych. Ponadto wykonywane są połączenia.

Mózg przechodzi takie zmiany strukturalne aż do okresu dojrzewania. Nawet po tym mózg nie jest statycznym organem, ale nadal rozwija się w ramach plastyczności neuronalnej. Synapsy zmieniają się w zależności od tego, jak są używane przez osobę. Linki są znowu zerwane. Ustanowiono nowe linki. Takie procesy są ważnymi zjawiskami we wszystkich procesach uczenia się.Gry i różnorodne doświadczenia zachęcają zatem do różnorodnych połączeń w mózgu.

Mózg jest najbardziej złożonym organem ludzkim i wyewoluował filogenetycznie z prostych, wstępnych etapów. Patrząc ontogenetycznie, mózg jest stale narażony na zmiany w toku życia człowieka, które rozpoczynają się wraz z rozwojem w łonie matki i trwają aż do śmierci.

Funkcja i zadanie

Rozwój mózgu i układu nerwowego rozpoczyna się w trzecim tygodniu ciąży. W ciągu następnych pięciu tygodni rozwoju mózg i rdzeń kręgowy są w pełni tworzone jako struktury nerwowe podczas neurulacji. W późniejszym czasie podział komórek powoduje powstanie ogromnej liczby komórek nerwowych, z których część ulega ponownemu rozkładowi przed urodzeniem. Pierwsza informacja dociera do mózgu embrionalnego jeszcze w łonie matki, na przykład poprzez język rodziców lub muzykę.

W momencie narodzin w mózgu znajduje się około 100 miliardów neuronów. Jednak masa i rozmiar mózgu znacznie się zwiększają w okresie niemowlęcym, ponieważ powstają pierwsze połączenia między poszczególnymi komórkami nerwowymi i gęstnieje wiele włókien nerwowych. Wzrost grubości odpowiada osłonie włókien nerwowych, co skutkuje wyższą przewodnością sygnału. Po wzroście grubości niemowlę może szybciej odbierać bodźce z otoczenia i szybciej na nie reagować.

W przypadku niemowląt szczególnie istotne w tym kontekście są odruchy pochodzące z rdzenia kręgowego. Dopiero po około sześciu miesiącach mózg osiąga fazę rozwojową, która umożliwia dziecku kontrolę nad górną częścią ciała i kończynami. Nieco później centra kontrolne nóg są w pełni rozwinięte w mózgu.

We wczesnym dzieciństwie rozwój mózgu postępuje szybko. W wieku około dwóch lat wiele włókien nerwowych w rdzeniu kręgowym, tylnym mózgu i móżdżku osiąga ostateczną siłę i powoli staje się możliwa złożona koordynacja ruchów. Maluch może teraz chodzić, biegać i podnosić przedmioty.

Od trzeciego roku życia liczba synaps w mózgu wzrasta. Dopiero od tego wieku tworzy się bardzo złożona sieć neuronów, która łączy każdą komórkę nerwową z innymi neuronami (komórkami nerwowymi). Liczba synaps jest dwukrotnie większa niż u osoby dorosłej w wieku od trzech do dziesięciu lat. W okresie dojrzewania synapsy ponownie się zmniejszają, ponieważ rzadko używane połączenia zanikają. Po okresie dojrzewania nie ma prawie żadnej zmiany w całkowitej liczbie synaps.

Fakt, że małe dzieci mają znacznie większą liczbę synaps, świadczy o ich zdolności adaptacji i zdolności uczenia się. To, które synpazy się utrzymują, zależy od nabytych umiejętności. To, czego dziecko doświadczyło lub nauczyło się i nauczyło do tej pory, ma wpływ na struktury mózgu.

Rozwój pamięci jest również częścią rozwoju mózgu. Na przykład pamięć długotrwała rozwija się dopiero od szóstego roku życia. W tym wieku w przedniej korze mózgowej rozwijają się logiczne myślenie, arytmetyka i odpowiednie społecznie umiejętności behawioralne.

Od dziesiątego roku życia rozwój mózgu odpowiada optymalizacji pod względem umiejętności i wydajności pamięci rozwiniętych do tego momentu. Mózg może się restrukturyzować i uczyć się do pewnego stopnia aż do śmierci. Mózg jest narządem elastycznym i przystosowalnym do starości.

Choroby i dolegliwości

Rozwój mózgu zarodków jest podstawą rozwoju mózgu. Właśnie w tym czasie struktury nerwowe narządu są podatne na wpływy zewnętrzne. Z tego powodu mózg embrionu reaguje wyjątkowo wrażliwie na toksyczne wpływy, takie jak spożycie alkoholu, nikotyna, promieniowanie lub brak składników odżywczych w czasie ciąży. Niektóre choroby matki mogą również uszkodzić mózg płodu. W związku z tym istnieje wiele embriopatii. Na przykład w medycynie embriopatia alkoholowa opisuje wady rozwojowe, które powstały w wyniku spożycia alkoholu podczas ciąży. W wielu przypadkach wpływa to również na mózg, ponieważ czasami jest najbardziej wrażliwy na trucizny.

Czynniki genetyczne mogą również mieć negatywny wpływ na rozwój mózgu zarodka. Wiele mutacji genetycznych wpływa również na mózg, co może prowadzić na przykład do niepełnosprawności intelektualnej.

Ponieważ procesy rozwojowe zachodzą w mózgu nawet po urodzeniu, nieprawidłowe obchodzenie się z dzieckiem może mieć daleko idące konsekwencje. Na przykład, gdy małe dzieci nie mają wystarczających możliwości, aby odegrać swoją ciekawość, udowodniono, że w ich mózgu powstaje mniej synaps.

W pewnym momencie rozwój mózgu w zakresie rozwoju komórek jest ostatecznie zakończony. Komórki nerwowe mózgu mają najwyższą specjalizację ze wszystkich komórek ciała. Z tego powodu mózg jest uważany za zdolny do regeneracji tylko w ograniczonym zakresie. Jeśli komórki nerwowe w mózgu ulegają uszkodzeniu w wyniku urazu, zapalenia, infekcji lub chorób neurologicznych i zwyrodnień, zwykle dochodzi do trwałego uszkodzenia tych komórek.

Jednakże, ponieważ mózg jest organem elastycznym, nienaruszone obszary mogą często przejąć zadania uszkodzonych obszarów. Ten związek można zauważyć na przykład u pacjentów po udarze, którzy uczą się chodzić i ponownie mówić.