Test Coombsa

Z Test Coombsa wykrywa przeciwciała przeciwko krwinkom czerwonym w surowicy pacjentki i jest stosowany np. w standaryzowany sposób w kontekście opieki poporodowej i określania grupy krwi. Procedura testowa działa z surowicą króliczą i istnieje w formie bezpośredniej i pośredniej, które są używane do różnych pytań.

Co to jest test Coombsa?

Do wykrywania przeciwciał przeciwko erytrocytom stosuje się tzw. Test Coombsa. Test wykrywa przeciwciała klasy IgG. Te przeciwciała są uważane za „niekompletne” przeciwciała i nie mogą powodować sklejania się komórek krwi. Jednak ze względu na strukturę pentameru przeciwciała IgM mogą indukować takie wiązanie i dlatego są nazywane przeciwciałami „kompletnymi”.

W teście Coombsa do wykrywania przeciwciał używa się tzw. Surowicy Coombsa, zwanej również globuliną antyludzką. Surowica Coombsa składa się z surowicy krwi królików, które zostały poddane immunizacji przeciwko ludzkim przeciwciałom klasy IgG. Test odbywa się w probówce lub jako część aglutynacji mikrokolumny. Test Coombsa pochodzi od patologa Coombsa z Cambridge i jest stosowany głównie w hematologii do diagnozowania niedokrwistości hemolitycznej. Te anemie mogą wpływać na przykład na noworodki z niekompatybilnością Rh.

W medycynie transfuzyjnej test jest również używany do testów tolerancji serologicznej. Termin test Coombsa odnosi się zasadniczo tylko do techniki badania, a tym samym do stosowania antyludzkiej globuliny. W procedurze tekstowej wyróżnia się formę bezpośrednią i pośrednią.

Funkcja, efekt i cele

Bezpośredni test Coombsa wykrywa IgG, które przyklejają się do erytrocytów. W ramach badania pobierane są erytrocyty z krwi pacjenta i uwalniane z osocza. Badacz następnie dodaje je do surowicy Coombsa i inkubuje w ten sposób.

Jeśli krew zawiera przeciwciała przeciwko erytrocytom i te przeciwciała są związane z erytrocytami, surowica Coombsa i jej przeciwciała wiążą się z ludzką IgG w badanej próbce. Po dodaniu wzmacniacza reakcji następuje aglutynacja i wynik testu jest pozytywny. Test pośredni Coombsa działa w nieco inny sposób. Ten test składa się z dwóch etapów i wykrywa przeciwciała przeciwko obcym krwinkom czerwonym. Te przeciwciała swobodnie krążą w próbce krwi i nie są związane z erytrocytami. Pierwszym etapem procedury badania pośredniego jest inkubacja próbki osocza krwi z badanymi erytrocytami.

Jeśli w surowicy testowej obecne są przeciwciała, wiążą się one z erytrocytami, chociaż nie następuje adhezja. W drugim etapie surowica Coombsa jest mieszana z badanymi erytrocytami i sklejają się. Na przykład za pomocą pozytywnego pośredniego testu Coombsa można wykazać niezgodność rezusów, dokumentując niekompletne przeciwciała we krwi matki.

Bezpośredni test Coombsa istnieje tylko w wariancie opisanym powyżej i dlatego zawsze ma na celu wykrycie lub wykluczenie obciążenia erytrocytami pacjenta przeciwciałami.

Pośredni test Coombsa wiąże się z różnymi formami stosowania, które zwykle odpowiadają testowi na obecność przeciwciał lub serologicznemu testowi tolerancji. Test pośredni może być jednak również używany w kontekście dalszych badań i jest następnie używany na przykład do określania różnych swoistości przeciwciał. Metoda testowa testu pośredniego pozostaje taka sama, ale jej nazwa może się różnić w poszczególnych przypadkach w zależności od kwestii testu. Z tego powodu nie można zażądać od laboratorium pośredniego testu Coombsa, ale musi on określać cel lub cel testu.

Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa

Z testem Coombsa wiąże się zazwyczaj niewiele zagrożeń lub skutków ubocznych. Pobieranie krwi może być dla pacjenta niewygodne. Możliwe jest również zasinienie. Jednak te czasy cofają się w ciągu kilku dni.

Niektórzy ludzie czują się zmęczeni, źle się czują lub mają ból głowy po pobraniu krwi. Z reguły objawy te nie trwają dłużej, ale ustępują tego samego dnia. W każdym razie do badania pobiera się od pacjenta stosunkowo mało krwi, tak że skutki uboczne występują tylko w niezwykle rzadkich przypadkach. Test Coombsa nie wymaga opieki szpitalnej, ale można go wykonać ambulatoryjnie. To, ile czasu zajmie laboratorium, zależy od rodzaju metody badawczej i celu testu.

Badanie ma szczególne znaczenie kliniczne w przypadku autoimmunologicznej niedokrwistości hemolitycznej, w której wytwarzane przez organizm przeciwciała układu odpornościowego powodują hemolizę erytrocytów, a tym samym anemię. W przypadku takich chorób bezpośredni test Coombsa daje zwykle wynik pozytywny. Pozwala to lekarzowi na postawienie pacjentowi stosunkowo rzetelnej diagnozy po pozytywnym wyniku testu. Sytuacja wygląda inaczej, jeśli wynik testu jest negatywny. Negatywny bezpośredni test Coombsa niekoniecznie oznacza, że ​​choroba jest wykluczona. Istnieje również wariant autoimmunologicznej niedokrwistości hemolitycznej z ujemnym wynikiem Coombsa. W takim przypadku pacjent z ujemnym wynikiem testu musi przejść dalsze procedury diagnostyczne.

W przypadku opisywanej choroby np. Oznaczenie autoprzeciwciał czy diagnostyka środowiskowa należą do dalszej diagnostyki po negatywnym teście. W połączeniu z innymi chorobami negatywny wynik testu Coombsa można z pewnością ocenić jako wykluczenie. W pewnych okolicznościach, w przypadku niektórych pytań, po pozytywnym teście Coombsa mogą nastąpić dalsze badania, które pozwalają na dokładniejszą klasyfikację występującego zjawiska lub dodatkowo potwierdzają pozytywne wyniki testu. Wskazania do testu Coombsa obejmują grupę krwi, transfuzje krwi, opiekę położniczą lub podejrzenie niezgodności Rh.