Cefotiam

Z lekiem Cefotiam jest substancją czynną należącą do kategorii cefalosporyn. Cefotiam jest antybiotykiem i jest skuteczny przede wszystkim przeciwko bakteriom tlenowym Gram-dodatnim. Jednak lek jest również skuteczny przeciwko niektórym bakteriom Gram-ujemnym. Z tego powodu lek nadaje się do leczenia wielu infekcji wywołanych przez bakterie.

Co to jest Cefotiam?

Cefotiam to antybiotyk cefalosporynowy drugiej generacji. W większości przypadków lek podaje się pozajelitowo. Antybiotyk charakteryzuje się stosunkowo szerokim spektrum działania i jest szczególnie skuteczny przeciwko patogenom Gram-dodatnim i specjalnym patogenom Gram-ujemnym.

Ponadto substancją czynną cefotiamu jest tak zwany beta-laktaminian. Substancje te charakteryzują się tym, że hamują syntezę ścian komórkowych bakterii. W rezultacie bakterie nie są już w stanie bez przeszkód dzielić się i rozmnażać. Zamiast tego komórki bakteryjne giną pod wpływem cefotiamu.

Pierwotnie lek Cefotiam występował pod nazwą handlową Pansporin Wprowadzony na rynek japoński w 1981 roku. Był również dostępny jako generyczny do 1993 roku.

Efekt farmakologiczny

Cefotiam charakteryzuje się specjalnym mechanizmem działania i dlatego jest odpowiedni do leczenia niektórych zakażeń wywoływanych przez wrażliwe bakterie. Zasadniczo sposób działania leku opiera się na fakcie, że Cefotiam wpływa i hamuje tworzenie ścian komórkowych bakterii. Zarazki są mocno związane z tak zwanymi transpeptydazami. Zaletą tego procesu jest to, że odporność na substancję czynną rozwija się tylko w bardzo rzadkich przypadkach.

Na przykład lek cefotiam działa na Gram-dodatnie gronkowce i paciorkowce. Z drugiej strony, niektóre rodzaje bakterii Gram-ujemnych wykazują oporność na beta-laktaminian. Lek jest szczególnie skuteczny przeciwko wielu typom bakterii jelitowych, takich jak Enterobacter, Escherichia coli, Salmonella, Klebsiella i niektóre typy Proteus. Cefotiam jest również skuteczny przeciwko Haemophilus influenzae, meningokokom, gonokokom, a także przeciwko beztlenowcom i Shigella.

W kontekście klinicznego zastosowania Cefotiam, obserwacje wskazują, że substancja czynna w coraz większym stopniu gromadzi się w niektórych typach tkanek. Obejmuje to na przykład tkanki nerek, serca, prostaty, uszu i narządów płciowych. Ponadto lek gromadzi się w określonych płynach ustrojowych i wydzielinach.

Zastosowanie i zastosowanie medyczne

Ze względu na swój szczególny sposób działania i szerokie spektrum działania, substancja czynna cefotiam jest odpowiednia do leczenia wielu chorób zakaźnych wywoływanych przez określone bakterie.

Jest stosowany w szczególności w leczeniu zakażeń górnych i dolnych dróg oddechowych. Należą do nich na przykład zapalenie oskrzeli, zapalenie gardła, zapalenie płuc, zapalenie migdałków, zapalenie ucha środkowego i zapalenie zatok przynosowych (zapalenie zatok).

Ponadto lek Cefotiam nadaje się również do leczenia odmiedniczkowego zapalenia nerek, infekcji dolnych dróg moczowych i zapalenia pęcherza.

Lek podaje się głównie doustnie w postaci stałych tabletek. Istnieje również możliwość dożylnego podania substancji czynnej Cefotiam. W tym celu dostępne są odpowiednie roztwory iniekcyjne.

Zagrożenia i skutki uboczne

W trakcie lub bezpośrednio po terapii lekiem Cefotiam może wystąpić szereg działań niepożądanych i innych dolegliwości wywołanych przez substancję czynną. Te skutki uboczne różnią się stopniem nasilenia i składem w zależności od indywidualnego przypadku.

W zasadzie potencjalne skutki uboczne występują z różnymi częstotliwościami. W niektórych przypadkach np. Po zażyciu cefotiamu dochodzi do wysypki na skórze, obrzęku stawów czy tzw. Obrzęku Quinckego. Ponadto w niektórych przypadkach wzrasta stężenie kreatyniny i mocznika, co można określić badając krew lub mocz.

Czasami chorzy podczas przyjmowania antybiotyku skarżą się na wymioty i nudności, a także ból brzucha. Możliwe są również objawy takie jak biegunka, trombocytopenia, anemia, leukocytopenia lub granulocytopenia.

W niektórych przypadkach podczas przyjmowania leku rozwijają się objawy podobne do objawów niedoboru witaminy B12. Niektórzy pacjenci są uczuleni na substancję czynną, co w najgorszym przypadku prowadzi do wstrząsu anafilaktycznego. Z tego powodu leku nigdy nie wolno przepisywać, jeśli są znane nietolerancje leku z tej samej grupy substancji czynnych.

Poważne, ale rzadkie powikłania obejmują również ostrą niewydolność nerek i zapalenie wątroby. Ponadto podczas przyjmowania leku może czasami rozwinąć się zapalenie jamy ustnej i żółtaczka.

Podczas leczenia Cefotiam należy zwrócić uwagę, że lek będzie wchodził w interakcje z niektórymi innymi substancjami czynnymi. Antybiotyk może wpływać na skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych, probenecydu, chloramfenikolu i warfaryny.

Zasadniczo leku nie należy przyjmować, jeśli znana jest alergia na cefotiam lub inne cefalosporyny. Leczenie preparatem Cefotiam należy również unikać w przypadku nietolerancji penicylin i antybiotyków beta-laktamowych. Cefotiamu nie wolno również stosować w okresie ciąży i karmienia piersią.