Plik Antybiotyki beta-laktamowe tworzą rodzinę antybiotyków. Charakterystyczne dla przedstawicieli tej grupy jest to, że ich chemiczny wzór strukturalny tworzy czteroczłonowy pierścień laktamowy. Antybiotyki beta-laktamowe wywodzą się z wczesnych penicylin, dlatego mają działanie bakteriobójcze i są stosowane do zwalczania różnych infekcji. Mechanizm działania antybiotyków beta-laktamowych polega na hamowaniu podziału komórkowego bakterii zakaźnych.
Co to są antybiotyki beta-laktamowe?
Tak zwane antybiotyki beta-laktamowe to grupa leków przeciwzakaźnych, które mają silne działanie bakteriobójcze i są stosowane w medycynie do zwalczania różnych chorób zakaźnych.
Mechanizm działania wszystkich antybiotyków beta-laktamowych polega na hamowaniu syntezy peptydoglikanu w trakcie podziału komórek bakterii zakaźnych. Z powodu antybiotyku nie mogą się one już namnażać. Oni umierają.
Chemiczna wspólność wszystkich przedstawicieli grupy antybiotyków beta-laktamowych polega na tym, że ich wzory strukturalne mają pierścień beta-laktamowy. Masa moralna aktywnych składników beta-laktamowych jest więc dość podobna. Poszczególne składniki aktywne z grupy mają jednak różną skuteczność wobec poszczególnych patogenów, co wynika z innej zdolności penetracji i powinowactwa.
W związku z tym antybiotyki beta-laktamowe dzielą się na różne grupy i pokolenia. W ludzkiej literaturze medycznej lub farmakologicznej pomiędzy Penicyliny (np. Penicylina benzylowa, flukloksacylina), Cefalosporyny (np. Cefuroksym, cefotaksym), Inhibitory beta-laktamazy (np. Sulbaktam) i inne antybiotyki beta-laktamowe (np. doripenem, ertapenem, imipenem).
Efekt farmakologiczny
Antybiotyki beta-laktamowe mają pierścień laktamowy w swoim chemicznym wzorze strukturalnym. Wszyscy przedstawiciele grupy leków powodują zahamowanie (zahamowanie) syntezy ściany komórkowej bakterii zakaźnych. Dla nich ściana komórkowa ma zasadnicze znaczenie, ponieważ bez niej nie są one zdolne do życia. Ponieważ bez wystarczająco funkcjonującej ściany komórkowej woda może bez przeszkód wnikać do wnętrza komórki. Powoduje to pęcznienie bakterii, zrywanie lematu osocza, a tym samym śmierć.
Ze względu na ten mechanizm działania antybiotyki beta-laktamowe są zasadniczo nieskuteczne wobec komórek eukariotycznych. Ponieważ te z natury nie mają ściany komórkowej, więc hamowanie syntezy ściany komórkowej nie może nawet przynieść efektu.
Substancje czynne z tej grupy wywierają działanie bakteriobójcze (tj. Zabijające) na bakterie wrażliwe na antybiotyki beta-laktamowe. W przeciwieństwie do utajonych zarazków działanie leków określane jest jako bakteriostatyczne. Antybiotyki zapobiegają jedynie rozmnażaniu lub rozwojowi bakterii bez zabijania uśpionych zarazków.
Oporność rzadko rozwija się podczas stosowania antybiotyków beta-laktamowych. Jednak niektóre bakterie są zdolne do wytwarzania enzymu beta-laktamazy, który rozkłada pierścień beta-laktamowy w antybiotykach. Ponieważ odgrywa to ważną rolę w mechanizmie działania, preparaty są całkowicie inaktywowane przez beta-laktamazę.
Przeciwko tym bakteriom, do których z. B. należą do gronkowców, dlatego preparaty beta-laktamowe są nieskuteczne. Aby zwalczyć taką oporność, w przemyśle farmaceutycznym opracowano różne substancje (np. Kwas klawulanowy), które hamują beta-laktamazę. Substancje takie podaje się razem z preparatami beta-laktamowymi, aby nadal były skuteczne.
Niemniej liczne badania wykazały, że często nieodpowiedzialne podawanie przedstawicieli grupy beta-laktamów (zwłaszcza penicyliny) prowadzi do rozwoju oporności. Są one spowodowane zmianami w błonie komórkowej lub ogólnie niewrażliwymi białkami wiążącymi. Takie bakterie należy zwalczać innymi antybiotykami, ponieważ przedstawiciele grupy beta-laktamów są albo tylko znacznie zredukowani, albo nawet całkowicie nieskuteczni.
Zastosowanie i zastosowanie medyczne
Preparaty należące do grupy antybiotyków beta-laktamowych stosuje się w leczeniu różnych chorób zakaźnych. Na przykład bierze się pod uwagę pozaszpitalne zapalenie płuc, infekcje skóry lub tkanek miękkich, infekcje ginekologiczne, infekcje w obrębie jamy brzusznej lub pooperacyjne infekcje jamy brzusznej.
Ogólnie antybiotyki beta-laktamowe są stosowane do zwalczania patogenów Gram-dodatnich i Gram-ujemnych. Dziedzina zastosowania tych antybiotyków jest zatem stosunkowo szeroka. Te patogeny, które zmieniają kolor na niebieski w trakcie procesu barwienia różnicowego, są bakteriami Gram-dodatnimi. O bakteriach Gram-ujemnych mówi się w ten sam sposób, kiedy zmieniają kolor na czerwony.
Niektórym przedstawicielom antybiotyków beta-laktamowych można również podawać dzieci. Zależy to jednak od konkretnego leku lub składnika aktywnego, dlatego konieczne jest oddzielne badanie.
Zagrożenia i skutki uboczne
Antybiotyki beta-laktamowe mogą powodować niepożądane skutki uboczne w trakcie leczenia lub krótko po nim, ale niekoniecznie musi to mieć miejsce. Konkretny zakres i częstotliwość, z jaką mogą wystąpić skutki uboczne, zależy od odpowiedniego składnika aktywnego.
Zasadniczo jednak występują bóle głowy, ogólne złe samopoczucie, gorączka, reakcje skórne (np. Niewielkie lub rozległe zaczerwienienie, swędzenie lub pieczenie), wzrost liczby płytek krwi, biegunka, nudności i wymioty oraz inne zaburzenia żołądkowo-jelitowe pod uwagę.
W szczególności za objawy ogólnej nietolerancji uważa się nadmierne odczyny skórne i gorączkę.W takich przypadkach istnieje przeciwwskazanie medyczne, które zwykle prowadzi do natychmiastowego przerwania leczenia.
.jpg)
