Mięśnie oczu

Plik Mięśnie oczu służą zdolnościom motorycznym gałek ocznych, akomodacji soczewek i adaptacji źrenic. Sześć zewnętrznych mięśni oka jest w stanie przesuwać dwie gałki oczne w tym samym kierunku i synchronicznie lub skupiać się na celu. Mięśnie wewnętrzne oka skupiają się na widzeniu do bliży lub dali i dostosowują źrenice do siły padającego światła (porównywalne z wyborem przysłony w aparacie).

Co to są mięśnie oczu?

Zewnętrzne mięśnie oka zapewniają niezbędny ruch gałek ocznych w trzech możliwych kierunkach rotacji: ruch głową (w górę iw dół), skręcanie na boki (prawy i lewy) i przechylanie (skręcanie).

Podczas gdy dwa kierunki obrotu, pochylenia i skrętu na boki, mogą być dowolnie kontrolowane, skręcanie jest fizycznie poważnie ograniczone. Jest aktywowany prawie wyłącznie przez mimowolne bodźce z układu przedsionkowego (narządu równowagi).

Gałki oczne są zwykle obracane w tym samym kierunku i synchronicznie. Jednak w ograniczonym zakresie możliwe są również celowo kontrolowane ruchy w przeciwnych kierunkach, na przykład wewnętrzne mrużenie oczu. Ponieważ zewnętrzne mięśnie oka są mięśniami szkieletowymi, oczy mogą być dowolnie poruszane.

Ale występuje również mimowolny ruch oczu we wszystkich kierunkach, który działa prawie bez zniekształceń i jest kontrolowany przez układ przedsionkowy w uchu środkowym, dzięki czemu ostatni obraz nie jest tracony z oka, gdy głowa porusza się szybko lub podczas przyspieszania. Jest to porównywalne z nagraniami z kamery ze stabilizacją żyroskopową.

Wewnętrzne (gładkie) mięśnie oka, które podlegają autonomicznemu układowi nerwowemu, mieszczą soczewkę oka od bliży do dali i odwrotnie. Dwa drobne mięśnie wewnętrzne oka dostosowują źrenicę do odpowiednich warunków oświetleniowych.

Anatomia i budowa

Zewnętrzne mięśnie oka obejmują 4 proste i 2 skośne mięśnie oka, które działają parami jako antagoniści. Z wyjątkiem górnego skośnego mięśnia oka, wszystkie zewnętrzne mięśnie oka powstają na końcu kostnego oczodołu. Stamtąd biegną jak lejek do gałki ocznej (bulbus oculi), gdzie przyczepiły się do skóry właściwej gałki ocznej.

Podnośnik do powiek również pochodzi z tego samego miejsca i biegnie w górnym oczodole do powieki. Lifter powieki jest nie tylko uruchamiany dobrowolnie, ale jest również połączony z górnym mięśniem prostym. To wspiera go jako agonistę, co oznacza, że ​​powieka automatycznie podnosi się, gdy oko się wywraca i odwrotnie.

Zewnętrzne mięśnie oka składają się z prążkowanych mięśni szkieletowych, które podlegają woli i są unerwione przez trzy nerwy czaszkowe. Wewnętrzne mięśnie oka składają się ze sparowanych mięśni rzęskowych, które spłaszczają soczewkę przy napięciu i powodują wydłużenie ogniskowej.

Z dwóch antagonistycznych mięśni, które powodują adaptację źrenicy w reakcji na natężenie padającego światła. Wewnętrzne mięśnie oka są stymulowane przywspółczulnie i dlatego nie mogą być kontrolowane dobrowolnie.

Zadania i funkcja

Głównym celem zewnętrznych mięśni oka jest synchroniczne i równoległe obracanie oczu w dwóch kierunkach góra-dół i prawo-lewo. Aby umożliwić widzenie przestrzenne, zewnętrzne mięśnie oka ustawiają oczy tak, aby obiekt, na który chcemy patrzeć, znajdował się w Fovea centralis obojga oczu, punkt najostrzejszego widzenia na siatkówce.

Oznacza to, że centralne linie wzroku obu oczu zawsze przecinają się na poziomie obiektu. Z bliskiej odległości można to utożsamić z mrużeniem oczu, podczas gdy osie widzenia oczu są praktycznie równoległe do obiektów z dużych odległości. Jeśli dobrowolnie lub mimowolnie odwrócimy oczy w jakimkolwiek kierunku, mięśnie zgłaszają ruch do ośrodka wzrokowego w mózgu, tak że mózg interpretuje przesunięcie obrazu na siatkówce jako prawidłowy ruch oczu, a nie jako ruch obiektu lub całego otoczenia.

Kolejnym zadaniem jest wykonanie tzw. Mikrosakady od jednego do trzech razy na sekundę. Oczy są szarpane o mniej niż 30 minut łuku, co dzieje się autonomicznie i całkowicie niezauważalnie. Mikrosakady powodują przesunięcie obrazu na siatkówce o około 40 fotoreceptorów. Zapobiega to uszkodzeniu fotoreceptorów (czopków i prętów) w wyniku długotrwałej, jednolitej ekspozycji. Zadaniem mięśni wewnętrznych oka jest autonomiczne dostosowywanie soczewki do zmieniających się odległości i niezależne kontrolowanie padania światła poprzez dopasowanie źrenicy.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki na infekcje oczu

Choroby

Zaburzenia czynnościowe jednego lub więcej nerwów, które zaopatrują zewnętrzne lub wewnętrzne mięśnie oka w ruch motoryczny, nazywane są oftalmoplegią. Prowadzi to następnie do objawów paraliżu (niedowładów) w dotkniętych chorobą mięśniach oka. Rozróżnia się oplegię oftalmiczną wewnętrzną i zewnętrzną. Jeśli zewnętrzne i wewnętrzne mięśnie oka są jednakowo dotknięte, jest to całkowita oftalmoplegia.

Jeśli zaatakowane są tylko zewnętrzne mięśnie oka, zaburzone jest dokładne automatyczne ustawienie oczu, co może objawiać się pozycjami zeza i pojawieniem się podwójnego widzenia lub podobnych objawów. Jeśli dotyczy to mięśni wewnętrznych oka, może to objawiać się na przykład szeroką, sztywną źrenicą i / lub niemożnością dostosowania oczu do określonej odległości, czyli utratą ostrości.

Uszkodzenie nerwów może być spowodowane na przykład przez neurotoksyny, guzy lub tętniaki. Jeśli pewne obszary w centrum wzroku mózgu są zaburzone, wystąpią zaburzenia w ustawieniu oczu w celu spojrzenia na cele lub drżenie oczu (oczopląs), które mogą być normalne przez kilka sekund, gdy ciało jest zatrzymane w sposób ciągły (piruet).

Jeśli przekazywanie bodźców z nerwów do mięśni oka jest zaburzone, może wystąpić miastenia, choroba autoimmunologiczna, która objawia się objawami osłabienia mięśni oka. Inną chorobą autoimmunologiczną jest choroba Gravesa-Basedowa, która zwykle wiąże się z nieprawidłowym działaniem tarczycy. Objawem choroby są wyłupiaste oczy, co jest spowodowane zmianami w tkance za gałką oczną.