Atrezja odbytu

Tak jak Atrezja odbytu to wada ludzkiego odbytnicy. Brakuje otworu odbytu lub jest on nieprawidłowo umieszczony.

Co to jest zarośnięcie odbytu?

Zarośnięcie odbytu to wada ludzkiego odbytnicy. Brakuje otworu odbytu lub jest on nieprawidłowo umieszczony.

Lekarze nazywają również atrezję odbytu Wada odbytniczo-odbytnicza. Chodzi o wadę odbytnicy, która istnieje od urodzenia. Nie ma przełomu w jamie odbytu w odbytnicy. U zarodka zwykle ma to miejsce na długości 3,5 centymetra.

Atrezja odbytu dotyka około 0,2 do 0,33 procent wszystkich noworodków. W Niemczech wada rozwojowa odbytu występuje co roku u 130-150 dzieci. W większości przypadków zarośnięcie odbytu rozpoznaje się wkrótce po urodzeniu. Wada odbytnicy występuje częściej u dzieci płci męskiej niż u dziewcząt.

przyczyny

W przypadku zarośnięcia odbytu odbytnica nie tworzy się na przeznaczonej do tego części ciała. Może to prowadzić do ślepego końca jelita lub przejścia do przetoki. Ten ostatni otwiera się do pęcherza, cewki moczowej lub kobiecej pochwy. Możliwe jest również przesunięcie do przodu na dnie miednicy.

Nie ustalono jeszcze przyczyny atrezji odbytu. Podejrzewa się, że czynnikiem wyzwalającym są przede wszystkim czynniki genetyczne. Ryzyko zarośnięcia odbytu u rodzeństwa dzieci, które już cierpią z powodu wad rozwojowych, wynosi 1: 100 w przypadku postaci jaśniejszych. W przypadku innych form prawdopodobieństwo wynosi od 1: 3000 do 1: 5000.

Badania wykazały, że dwie trzecie wszystkich dzieci z atrezją odbytu ma dodatkowe wady. 15 procent wszystkich chorych cierpi również na wady genetyczne. Należą do nich w szczególności zespół Downa, zespół Pätau i zespół Edwardsa.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Atrezję odbytu można podzielić na kilka form. Większość osób dotkniętych chorobą rozwija różne przetoki. Chłopcy często cierpią na zarośnięcie odbytu z przetoką cofniętą. Natomiast dziewczęta zwykle mają przetokę odbytniczo-piszczelową, która powstaje między przedsionkiem pochwy a odbytnicą. Inne formy przetoki u chłopców to przetoka anouktanowa, anopenile, anoscrotal, odbytniczo-doodbytnicza, rektoprostatyczna i odbytniczo-kroczowa.

U kobiet występują również przetoki an-skórne oraz przetoki pozakrzepowe i odbytniczo-pochwowe.Czasami atrezja odbytu jest klasyfikowana zgodnie z poziomem wady. Rozróżnia się formy wysokie, niskie i pośrednie. Im większa atrezja odbytu, tym większe ryzyko dodatkowych wad rozwojowych w innych częściach ciała.

Charakterystyczną cechą atrezji odbytu jest brak otworu odbytu w odbycie. Czasami po porodzie obserwuje się również przetoki. W niektórych przypadkach stolec lub powietrze są usuwane przez kobiecą pochwę lub cewkę moczową. Objawem może być również wzdęty żołądek. Dalsze wady rozwojowe stwierdza się u 50 do 60 procent wszystkich chorych dzieci. Szczególnie dotknięty jest rejon moczu. Ponadto często występują wady rozwojowe przewodu pokarmowego, kręgosłupa czy serca.

Diagnoza i przebieg

Nie jest możliwe wiarygodne określenie atrezji odbytu przed urodzeniem w ramach diagnostyki prenatalnej. Istnieje tylko możliwość zdiagnozowania towarzyszących wad rozwojowych. Atrezja odbytu jest trudna do zidentyfikowania nawet przy badaniu ultrasonograficznym. W większości przypadków wady odbytu i odbytnicy są zauważane przez brak odbytu lub dlatego, że stolec przecieka w miejscu, które nie jest do tego przeznaczone.

Po pierwszym stwierdzeniu wykonuje się badanie ultrasonograficzne okołoporodowe. W ten sposób można określić odległość między docelowym punktem odbytu a ślepym workiem odbytnicy. Jeśli atrezja odbytu zostanie wcześnie zdiagnozowana, w większości przypadków można ją dobrze leczyć. Wstrzemięźliwość społeczną można również osiągnąć poprzez staranną opiekę następczą. W młodym wieku osoby dotknięte chorobą są zwykle w stanie znacznie lepiej kontrolować wstrzemięźliwość społeczną.

Komplikacje

Atrezja odbytu jest raczej rzadką wadą rozwojową zarodka. Z tym objawem odbyt i odbyt mogą być niewłaściwie umieszczone lub nie uformowane. Jak dotąd nie ma dokładnych przyczyn rozwoju atrezji odbytu w rozwoju embrionalnym. Wada dotyczy bardziej chłopców niż dziewcząt i ma dodatkowe zmienne przetoki.

Niemowlęta dotknięte chorobą czasami wykazują inne anomalie genetyczne, takie jak zespół Downa. Szeroki wachlarz komplikacji będzie towarzyszył dziecku przez całe życie. Niemowlęta z atrezją odbytu są dokładnie badane bezpośrednio po urodzeniu. Diagnozuje się nasilenie objawu i wszelkie inne towarzyszące wady rozwojowe.

Środki medyczne są podejmowane dopiero po dokonaniu ustaleń. Chirurgiczna korekta zarośnięcia odbytu następuje w pierwszych dziewięciu miesiącach życia. W przypadku ciężkiej postaci deformacji najpierw umieszcza się sztuczny odbyt i właściwy odbyt, a następnie łączy się je razem. W najprostszym przypadku pełną korektę można przeprowadzić natychmiast.

Zabieg chirurgiczny umożliwia względną wstrzemięźliwość. Dzieci dotknięte chorobą często mogą nauczyć się lepiej kontrolować je w okresie dojrzewania. Stopień, w jakim wstrzemięźliwość można całkowicie lub tylko częściowo przywrócić, zależy od stopnia wady. Niektórzy pacjenci cierpią z powodu wtórnych uszkodzeń psychicznych i fizycznych. Potrzebujesz planu leczenia na całe życie i regularnych wizyt kontrolnych.

Leczenie i terapia

Leczenie atrezji odbytu zawsze należy wykonywać chirurgicznie. Istnieją różnice w leczeniu, gdy obecna jest przetoka. Jeśli występuje przetoka, decydującą rolę odgrywa wysokość wady i jej położenie. Ponadto ważne jest, aby wyjaśnić, czy przed zabiegiem korygującym konieczne jest utworzenie sztucznego ujścia jelita. Za pomocą metalowego pręta można bez problemu poszerzyć przetokę w kierunku krocza.

Jeśli nie ma rozszerzenia jelita, nie ma potrzeby stosowania sztucznego odbytu. Jest to konieczne, gdy stolec wydobywa się z moczem lub pochwą.

Jeśli nie ma przetoki, a odległość między skórą a odbytem jest mniejsza niż jeden centymetr, chirurgiczna korekcja zarośnięcia odbytu odbywa się bez kolostomii. Jeśli odległość jest większa, najpierw tworzony jest sztuczny wylot jelita. Podczas operacji zwanej tylną saggital ano-recto-plasty (PSARP), chirurg rozluźnia kikut odbytnicy, który nie otwiera się w kierunku zewnętrznym iw razie potrzeby zamyka istniejącą przetokę.

Następnie otwiera się kikut jelitowy. Chirurg używa również szwu, aby utworzyć odbyt na zewnątrz. Sztuczny odbyt jest później ponownie zamykany, aby można było przywrócić ciągłość jelita. W ramach dalszej opieki rodzice dziecka przez rok muszą regularnie poszerzać nowo utworzony odbyt metalowym prętem.

Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy

Perspektywy i prognozy

Dzięki nowoczesnym metodom operacyjnym zarośnięcie odbytu zwykle można dobrze skorygować, pod warunkiem, że zostanie wykonane w odpowiednim czasie. Wymagana operacja zwykle nie pozostawia prawie żadnych uszkodzeń, a o rozległości późniejszych powikłań decyduje postać zarośnięcia odbytu. O przebiegu operacji decydują również często występujące przetoki pomiędzy przewodem pokarmowym a narządami wewnętrznymi lub zewnętrzną częścią ciała.

Sztuczny odbyt lub korekta odbytu przy użyciu istniejącej tkanki zwykle prowadzi do funkcjonalnego jelita. Jeśli przestrzegane są środki żywieniowe i pielęgnacja jelit, występujące powikłania - zwłaszcza nietrzymanie moczu i zaparcia - można ograniczyć lub im zapobiec. Jeśli ćwiczone są mięśnie dna miednicy i jelita, rokowanie w przypadku nietrzymania stolca jest ogólnie dobre.

Stopień agenezji (braku) innych części ciała w okolicy dolnej części tułowia często determinuje rokowanie długoterminowe. Brakujące lub nieprawidłowo uformowane części kręgosłupa występują u około połowy wszystkich osób z atrezją odbytu. Długoterminowe rokowanie opiera się na wynikającym z tego cierpieniu i ograniczeniach fizycznych. Ponieważ ta forma wady rozwojowej prawie zawsze występuje jako objaw choroby - zwykle jako syndrom - w prognozowaniu należy również uwzględnić objawy danej choroby.

zapobieganie

Ponieważ przyczyny zarośnięcia odbytu nie są znane i jest to wada wrodzona, nie ma skutecznych środków zapobiegawczych.

Opieka postpenitencjarna

Analrezja jest zwykle leczona operacyjnie. W rezultacie typowe dolegliwości zwykle się nie powtarzają. Pacjenci muszą udać się do lekarza tylko kilka razy bezpośrednio po operacji. To monitoruje proces gojenia. Ma również miejsce wsparcie lecznicze.

W przypadku pozytywnej interwencji chirurgicznej nie ma długoterminowej obserwacji. Resii odbytu nie można z góry zapobiec. Jest wrodzona i najczęściej diagnozowana jest u małych dzieci. Aby to ustalić, wystarczy badanie fizyczne. Rentgen i rezonans magnetyczny będą organizowane regularnie.

Konieczna może być dalsza opieka, zwłaszcza w okresie dojrzewania, ze względu na stan psychiczny osób dotkniętych chorobą w celu zmniejszenia stresu psychicznego. Ponieważ mimo dużej wstrzemięźliwości pacjenci opisują małe rozmazy na bieliźnie. Psychoterapia może pomóc nauczyć się radzić sobie w życiu codziennym. Jeśli wynik operacyjny nie jest zadowalający, kolejny zabieg chirurgiczny może przynieść sukces.

Jednak ta terapia zawsze zależy od konkretnej sytuacji. Ponadto osoby dotknięte chorobą mogą same zdawać sobie sprawę z niektórych aspektów, które zmniejszają powikłania związane z zaparciami i nietrzymaniem moczu. Można się nauczyć wybierania odpowiedniej żywności. Objawy łagodzi również płukanie okrężnicy w toalecie.

Możesz to zrobić sam

Leczenie chirurgiczne jest zawsze wymagane w przypadku atrezji odbytu. Najważniejszym środkiem samopomocy jest szybkie wyjaśnienie reklamacji i jak najszybsze umówienie się na zabieg operacyjny. Przed zabiegiem należy przestrzegać zaleceń lekarza. Lekarz zaleci pacjentowi indywidualną dietę, która obejmuje unikanie używek i niektórych pokarmów. Pacjenci, którzy regularnie przyjmują leki lub mają alergie, które nie zostały jeszcze odnotowane w ich dokumentacji medycznej, powinni poinformować o tym lekarza.

Ponieważ pobyt w szpitalu trwa zwykle kilka dni, zwykle konieczne jest zwolnienie lekarskie. Po zabiegu stosuje się odpoczynek i odpoczynek w łóżku. Ponieważ leżenie może być niewygodne przez kilka pierwszych dni, należy użyć specjalnej poduszki na hemoroidy. Aby zapewnić pozytywne gojenie, ranę należy dobrze pielęgnować. Należy zachować ostrożność, zwłaszcza podczas wypróżniania. Odpowiedzialny lekarz może najlepiej odpowiedzieć szczegółowo, które środki są konieczne i przydatne.

Ogólnie rzecz biorąc, co najmniej dwa do trzech razy po operacji należy skonsultować się z lekarzem, który będzie monitorował proces gojenia iw razie potrzeby dostosował leczenie. W przypadku dolegliwości lub komplikacji wymagana jest porada lekarska.