Dok

Z Dokto popularne dzikie i lecznicze zioło o wysokiej zawartości witaminy C, znane jako przyprawa do sałatek i cenione ze względu na swoje właściwości lecznicze, zwłaszcza przy nieżytach żołądka i jelit. Drobno dozowany, błyszczy w herbatach, sosach i sałatkach dzięki kwaśnemu, ostremu smakowi.

Występowanie i uprawa doku

Dok to popularne dzikie zioło i zioło lecznicze o wysokiej zawartości witaminy C, znane jako przyprawa do sałatek i cenione ze względu na swoje właściwości lecznicze, zwłaszcza przy nieżytach żołądka i jelit.

Z Dok bierze swoją nazwę od średnio-wysoko-niemieckiego słowa „amper”, które tłumaczy się jako „dreszcz, ostry, gorzki”. Rodzina rdestowatych należy do rodzaju Rumex z około 130 do 200 różnymi gatunkami na całym świecie.

Występuje głównie na podmokłych łąkach, bagnistych pastwiskach, w gospodarstwach rolnych, na poboczach dróg lub na gruzach w całej Europie Środkowej. Niektóre gatunki rosną na wysokości 1600 lub nawet 2000 m n.p.m. Preferuje stanowiska bogate w składniki pokarmowe, gleby gliniaste i podmokłe.

Zioło lecznicze ma wieloletnią, trwałą i zielną postać wzrostu. Dok rośnie w dużych, lancetowatych i mięsistych liściach, które są ułożone naprzemiennie. W przeciwieństwie do liści górnych, liście u podstawy mają całe brzegi, długie szypułki z nasadami liści głównie w kształcie włóczni. Cechą wyróżniającą jest wyraźny środkowy nerw liści. Krauser Ampfer wypuszcza łodygi o wysokości do 1,50 m, z mniejszymi liśćmi i zielonymi kwiatami w sękatych pseudo-klastrach.

Z drugiej strony rzymski dok ma około 15 do 50 cm wysokości. System korzeniowy sięga pionowo i szczególnie głęboko w ziemię. Gatunki dokowe można łatwo pomylić ze sobą iz innymi roślinami rdestu. W zależności od gatunku czas zbioru waha się od kwietnia do maja i od lipca do sierpnia lub października. Jest popularny jako duży dok, Szczaw, Kwaśna trawa, Kwaśny rdest i Szczaw łąkowy znany.

Efekt i aplikacja

We współczesnej medycynie ziołowej kędzierzawy i tępo liściasty szczaw i szczaw są znane jako produkty lecznicze. Używane są liście i nasiona, świeży sok i suszone kłącza. Składniki rośliny należy dobierać w zależności od rodzaju rośliny rdestu. Korzeń kędzierzawego ampera (Rumex crispus) ma działanie przeczyszczające, oczyszczające krew, pobudzające żółć i odtruwające.

Jest szczególnie polecany przy problemach skórnych, takich jak trądzik i egzema lub przy infekcjach grzybiczych i dolegliwościach artretycznych. Jesienią korzenie są wykopywane, czyszczone i siekane. Należy je przechowywać w zacienionym miejscu i poniżej 40 ° C. Liście są bogatsze w szczawian i zawierają więcej kwasu szczawiowego. Leczenie nie jest zalecane w przypadku dny moczanowej i kamieni nerkowych oraz kobiet w ciąży i karmiących piersią.

Zatrucie prowadzi do wymiotów, biegunki i trudności w połykaniu u ludzi i zwierząt. W homeopatii ze składników kędzierzawej ampułki wytwarza się głównie leki na infekcje dróg oddechowych i wysypki skórne. Szczaw (Rumex acetosa), a jego liście mają natomiast działanie moczopędne, hematopoetyczne, oczyszczające, przeciwzapalne i wykrztuśne. Stosuje się je przy niestrawności, chorobach skóry, skurczach menstruacyjnych i anemii.

Aby to zrobić, młode liście są odcinane tuż przed zakwitnięciem nad ziemią, świeże lub suszone, a następnie wylewa się na nie gorącą wodę i pozostawia na dziesięć minut. Herbatę można pić jak i używać zewnętrznie. Koperty wykonane z pokruszonych liści to kolejne możliwe zastosowanie. Herbata z nasion szczawiu uważana jest za lekarstwo na robaki. Jednak przyjmowanie większych ilości (> 15 g) zdecydowanie nie jest zalecane, aby uniknąć zatrucia.

Wykazano, że w połączeniu z innymi roślinami leczniczymi, takimi jak bzu czarnego i krowianka, zioło szczawiu działa korzystnie na zapalenie dróg oddechowych i infekcje zatok. Liście wampira o tępych liściach (Rumex obtusifolius) lub korzeń pilota ma ostry smak i dobrze pasuje do kuchni. Mówi się, że mają działanie przeczyszczające, ściągające, tonizujące, oczyszczające krew i krwiotwórcze, podobnie jak szczaw. Korzeń ma mniejszą zawartość szczawianów i jest stosowany jako środek przeczyszczający. Bogate w garbniki nasiona szczawiu są skuteczne w leczeniu biegunki.

Znaczenie dla zdrowia, leczenia i zapobiegania

Dock ogólnie zawiera witaminę C, kwas szczawiowy, dioksalan potasu, żelazo, glikozydy flawonowe, garbniki, kwas garbnikowy i hiperozydy. Jest również bogaty w błonnik, witaminy A i B6, magnez, wapń i potas oraz białka. Połączenie tych składników sprawia, że ​​jest to środek o uniwersalnym zastosowaniu. Czerwone krwinki powstają z powodu wysokiej zawartości żelaza.

Zwiększa się ogólna zawartość tlenu w organizmie, narządy są lepiej zaopatrzone, a wysoka zawartość potasu zapewnia również odciążenie układu sercowo-naczyniowego. Wysoka zawartość witaminy C, podobnie jak cytryna, stymuluje układ odpornościowy. Stymulowane jest tworzenie się białych krwinek, co oznacza, że ​​patogeny są lepiej chronione. W ten sposób przeciwdziała się wiosennemu zmęczeniu, a nawet szkorbutowi. Uważa się, że dok ma działanie odświeżające i energetyzujące.

Roślina znana w rolnictwie jako chwast, a jej liście i korzenie mają również korzystny wpływ na trawienie. Wysoka zawartość błonnika może znacznie zmniejszyć wzdęcia, zaparcia i biegunkę. Korzeń doku jest naturalnym środkiem przeczyszczającym. Ponadto błonnik pokarmowy zapewnia niższy poziom cholesterolu, a tym samym zdrowe serce. Dock zdecydowanie zawiera dużo błonnika, ale mało kalorii i tłuszczu.

Znany już w starożytności i średniowieczu ze swoich właściwości oczyszczających i ściągających, w nowoczesnej ziołolecznictwie stosuje się go także do zwalczania zanieczyszczeń skóry, takich jak pryszcze czy rany i ukąszenia owadów. Całe liście lub okłady z naparami umieszcza się bezpośrednio na dotkniętych obszarach.

Przemysł farmaceutyczny i weterynaria wykorzystują składniki amperu jako składniki wielu produktów w połączeniu z innymi roślinami leczniczymi. Ze względu na umiarkowanie silną siłę działania alergicznego, alergicy powinni unikać doków.