Plik Spiroergometria jest metodą diagnostyczną służącą do pomiaru wydolności krążeniowo-oddechowej. W tym celu podczas określonej aktywności fizycznej mierzone są tak zwane gazy oddechowe, tlen i dwutlenek węgla. Procedura jest szczególnie ważna w medycynie płucnej oraz do monitorowania terapii i postępów.
Co to jest spiroergometria?
Spirometria to termin złożony z dwóch słów: spirometria i ergometria. Łacińskie słowo Spiro oznacza oddychanie, Ergo pochodzi z greki i oznacza miarę pracy.
Podczas spiroergometrii pacjent jest poddawany ciągłemu stresowi, np. Na bieżni, podczas gdy oddech kontrolowany jest za pomocą specjalnie do tego celu opracowanej maski. Ponadto można również uzyskać elektrokardiogram, a spiroergometria pozwala wyciągnąć wnioski na temat wydajności i reakcji metabolizmu, oddychania, pracy serca i krążenia w warunkach stresu.
Poziom ekspozycji określa lekarz, ponieważ pacjent nie powinien być narażony na nadmierne narażenie podczas wykonywania manewru. Podczas spiroergometrii, która jest również nazywana Ergospirografia lub Ergospirometria Wiadomo, że na bieżąco gromadzone są określone parametry, tj. wartości mierzone, które mają ogromne znaczenie w diagnostyce, a zwłaszcza w przebiegu chorób układu oddechowego.
Funkcja, efekt i cele
Spiroergometria ma ugruntowaną pozycję w medycznych dyscyplinach kardiologii i pulmonologii. Spiroergometry można teraz znaleźć również w wielu praktykach medycyny ogólnej. Test można wykonać zarówno na dzieciach, jak i na dorosłych i może zająć do 30 minut.
Podczas określonego obciążenia, na przykład 10 minut na ergometrze rowerowym o mocy 120 watów, odpowiednie parametry sercowo-naczyniowe, takie jak puls, ciśnienie krwi lub EKG, są rejestrowane za pomocą elektrod ciała. Parametry te mogą być przeglądane i oceniane bezpośrednio przez lekarza w czasie rzeczywistym. Spirometria mierzy parametry płucne przez maskę do oddychania i tym samym pozwala na bezpośrednie wyciągnięcie wniosków na temat czynności płuc osoby badanej.
Dzięki takiemu połączeniu spirometrii i ergometrii można bardzo dokładnie opisać aktualną sprawność fizyczną pacjenta. Jeśli masz konkretne pytania dotyczące wyników sportowych lub jeśli masz ograniczoną czynność płuc, podczas spiroergometrii można również pobrać próbki krwi z płatka ucha lub opuszki palca. Te próbki krwi włośniczkowej można następnie zbadać na obecność mleczanu lub gazometrii.
W przypadku przewlekłych chorób płuc, takich jak POChP, pod wpływem wysiłku fizycznego zwykle znacznie spada zawartość tlenu we krwi. Spiroergometria służy również do monitorowania postępu chorób płuc lub monitorowania terapii. Podczas spiroergometrii obciążenie jest zwykle zwiększane w sposób ciągły, więc chodzi również o odpowiedź na pytanie, jakie maksymalne wyniki są możliwe. Narządy zaangażowane w świadczenie usługi, w szczególności płuca, serce i mięśnie szkieletowe, można ocenić pod kątem ich interakcji podczas badania.
Podczas spiroergometrii lekarz może również wykonać osłuchiwanie opłucnowe lub serca. Manewr wykonuje się na bieżni lub ergometrze rowerowym. Wzrost wydajności ma miejsce przy wcześniej wybranych poziomach obciążenia. Wydychane zużycie dwutlenku węgla, CO2 i tlenu jest mierzone przez maskę do oddychania. Parametry zebrane w procesie można porównać z tabelą referencyjną.
Zwykle w spiroergometrii oprócz parametrów życiowych, takich jak tętno i ciśnienie krwi, częstość oddechów, przepływ oddechowy i parametry płucne, takie jak pojemność jednej sekundy i pojemność życiowa, są zwykle rejestrowane. Osiągnięcie przez pacjenta granic wytrzymałości powoduje osiągnięcie tzw. Progu beztlenowego. Glukoza nie jest już wtedy całkowicie spalana w wyniku przemiany materii, a mleczan jest wytwarzany jako produkt metaboliczny. Na progu beztlenowym poziom mleczanu dostarcza cennych informacji na temat zmęczenia mięśni w związku z deficytem tlenu w chorobach płuc.
Ten próg beztlenowy jest zawsze indywidualną granicą wytrzymałości badanej osoby. Trening fizyczny może wpływać na próg beztlenowy. Jeśli wydajność pacjenta znacznie odbiega od normalnych wartości jego płci i grupy wiekowej, jest to spowodowane przyczynami płucnymi lub sercowymi lub połączeniem obu. Niedobory tlenu, a tym samym przedwczesne zmęczenie w spiroergometrii mogą mieć również zupełnie inne przyczyny, na przykład anemię.
Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa
Spiroergometria jest często wykonywana u przewlekle chorych pacjentów w celu monitorowania postępów, a zatem wiąże się z pewnym ryzykiem. Nawet zdrowi pacjenci są katapultowani do granic swoich indywidualnych możliwości fizycznych. W związku z tym podczas manewru mogą wystąpić nieprzewidziane zdarzenia, takie jak arytmia serca lub hiperwentylacja.
Dlatego spiroergometria powinna być wykonywana wyłącznie pod nadzorem lekarza. Niemieckie Towarzystwo Medycyny Płuc uważa, że konieczne jest posiadanie zestawu ratunkowego z adrenaliną, sprzętem do intubacji i maską do wentylacji podczas spiroergometrii. U pacjentów z wcześniejszym obciążeniem płuc, takich jak astmatycy lub alergicy, narażenie może również prowadzić do zatrzymania oddechu. Możliwość natychmiastowej interwencji terapeutycznej w znacznym stopniu minimalizuje konsekwencje takiego ryzyka i skutków ubocznych w codziennej praktyce klinicznej.
Pomimo standaryzowanej implementacji spiroergometrii, procedura nie jest w żadnym wypadku wolna od możliwych błędów pomiarowych. W szczególności często występująca hiperwentylacja jest postrzegana jako istotne źródło błędów. U niektórych pacjentów nawet założenie maski do oddychania może prowadzić do hiperwentylacji wyzwalanej psychicznie. W późniejszej diagnostyce wydajnościowej może to prowadzić do nieprawidłowych wyników kompensacji oddechowej.
Wszystkie części urządzenia, tj. Maska do oddychania lub węże, są ponownie używane i dlatego należy je bardzo dokładnie czyścić i sterylizować. W przypadku zaniedbania wymagań higienicznych dotyczących czyszczenia urządzenia zbiorniki drobnoustrojów mogą w przeciwnym razie tworzyć się niezauważone, co oznacza potencjalne ryzyko zakażenia pacjenta.
.jpg)
