Pod Kość skroniowa medycyna rozumie symetrycznie ułożoną i niezwykle szczegółową kość czaszki mózgu. Kość skroniowa jest ważną częścią podstawy czaszki i służy do stabilizacji czaszki i dostosowania wrażliwych struktur. Pęknięcie czaszki może wystąpić jako część złamania podstawy czaszki.
Co to jest kość skroniowa?
Kość skroniowa to mózgowa kość czaszki znajdująca się w bocznie tylnej części czaszki. Struktura jest symetryczna po obu stronach ludzkiej czaszki. W terminologii medycznej kość skroniowa nazywana jest kością skroniową i stanowi jedną z najbardziej zróżnicowanych kości w ludzkim ciele.
Wiele struktur ucha środkowego i wewnętrznego znajduje się w kości skroniowej. Jako gniazdo stawowe, kość skroniowa jest nawet zaangażowana w staw skroniowo-żuchwowy. Kość skroniowa jest podzielona na cztery części. Oprócz skroniowej łuski kości skroniowej (pars squamosa ossis temporalis) i części bębenkowej (pars tympanica ossis temporalis) zawiera wyrostek sutkowaty z komórkami wyrostka sutkowatego (pars mastoidea ossis temporalis) oraz tzw. Kość skalistą (pars petrosa ossis temporalis).
Łuskę kości skroniowej przyszywa się do sąsiednich kości. Pozostałe struktury kości skroniowej są zaklinowane między potylicą, kością klinową, łuską kości skroniowej i kością ciemieniową i są mocowane przez tkankę łączną. U zwierząt struktury te nazywane są również piramidami skalistymi ze względu na ich rozmieszczenie.
Anatomia i budowa
Część łuskowa jest największą pod względem powierzchni częścią kości skroniowej i zajmuje boczną ścianę jamy czaszki. Z przodu podpiera fort jarzmowy (processus zygomaticus ossis temporalis) łuku jarzmowego (arcus zygomaticus). Łuk jarzmowy tworzy pręt dla części łuski z tyłu i rozciąga się na całej powierzchni łuski.
Powierzchnia stawowa stawu skroniowo-żuchwowego (dół żuchwy) znajduje się na wyrostku jarzmowym. Część bębenkowa kości skroniowej otacza kanał słuchowy (Porus akustus externus) i zajmuje boczną ścianę jamy bębenkowej (Cavum tympani). Struktura tworzy również kostną obudowę wyrostka rylca (processus styloideus). Szczelina (fissura petrotympanica) oddziela część bębnową od części skalnej. Część brodawkowata jest wyposażona w wydrążony wyrostek sutkowaty zawierający błonę śluzową. Otwór (aditus ad antrum) łączy strukturę z jamą bębenkową.
Istnieje również połączenie z pustymi i wypełnionymi powietrzem komórkami wyrostka sutkowatego (Cellulae mastoideae), które są połączone z nosogardłem przez ucho środkowe. Kość skalista jest najtwardszą kością czaszki i obejmuje ucho wewnętrzne.
Funkcja i zadania
Chociaż kość czaszki nie spełnia żadnych aktywnych zadań, jest niezastąpioną częścią podstawy czaszki i służy do stabilizacji i akomodacji ważnych struktur w okolicy głowy. Zapewnia stabilność różnym narządom zmysłów i nerwom głowy, a także zapewnia ochronę kostną wrażliwych struktur.
W szczelinie między częścią kotłową a skalistą częścią kości skroniowej znajduje się na przykład sznur kotła (Chorda tympani) nerwu twarzowego (Nervus Facialis). Przez otwory i otwory wiele nerwów czaszkowych wchodzi również do czaszki przez kość skroniową, która jest bezpieczna i stabilna dzięki kościom konstrukcji. Bruzdy w kości czaszki służą jako prowadnica dla różnych nerwów i naczyń. Budowa anatomiczna jest również doskonale dopasowana do narządu słuchu. Dlatego deformacje kości skroniowej mogą mieć bardzo negatywny wpływ na słuch.
Kość skroniowa jest również punktem wyjścia dla różnych mięśni. Wyrostek sutkowaty struktury anatomicznej obejmuje na przykład mięśnie długiej szyi (mięśnie mostkowo-obojczykowo-sutkowe). Ponieważ kość skroniowa jest również zaangażowana w staw skroniowo-żuchwowy, pośrednio odgrywa ona również rolę w pobieraniu przez ludzi i rozdrabnianiu pokarmu. Chociaż sama kość czaszki jest strukturą bierną, wiele przechowywanych w niej struktur głowy przyjmuje niezastąpione zadania w zakresie percepcji, unerwienia i zdolności motorycznych.
Z tego powodu urazy lub deformacje kości czaszki mogą wpływać na wiele różnych funkcji ciała, których laik może na pierwszy rzut oka nie kojarzyć ze strukturą kostną.
Choroby
W chorobach takich jak zespół orła występuje deformacja kości skroniowej. W zespole orła wyrostek rylca struktury anatomicznej ma ponad 30 mm długości. Obecnie omawia się usunięcie migdałków jako przyczyny zespołu. Najczęściej osoby dotknięte chorobą cierpią na ból gardła. Może również wystąpić uczucie ciała obcego lub zespół gałki ocznej w gardle.
Ból gardła jest tak samo możliwy do wyobrażenia jak ból spowodowany uciskiem w dole migdałków. Ból pojawia się zwłaszcza podczas połykania i poruszania gardłem. Częstym objawem jest również nietypowy ból twarzy. Częstość występowania zespołu Eagle jest stosunkowo wysoka, a wielu chorych pozostaje bez zauważalnych objawów. Inaczej jest ze złamaniem kości czaszki. To spowodowane wypadkiem zjawisko może na przykład spowodować uszkodzenie ucha wewnętrznego, które może przekształcić się w drętwienie ucha wewnętrznego. Może również wystąpić zapalenie kości skroniowej. To zapalenie z reguły wpływa na błony śluzowe struktury anatomicznej.
W szczególności wyrostek sutkowaty kości skroniowej jest również popularnym celem infekcji bakteryjnych, które często rozprzestrzeniają się stamtąd do ucha. Może to spowodować infekcje ucha z wydzieliną. Choroby nowotworowe mogą również wystąpić w okolicy kości skroniowej. Jednym z nich jest tzw. Przyzwojak, który nie wyrasta bezpośrednio z kości skroniowej, ale występuje w jej bezpośrednim sąsiedztwie. Guzy te są najczęstszymi guzami okolicy ucha środkowego. Ogólnie jednak są one stosunkowo rzadkie. Powstają z węzłów nerwowych w uchu środkowym i powodują niespecyficzne objawy.
.jpg)
