Umiejętność orientacji

Każdego dnia ludzie muszą znaleźć drogę w czasie i miejscu. Ważne jest, aby dotrzymywać terminów w określonym czasie i miejscu. Aby było to możliwe, ludzie mają zdolność poznawczą - Umiejętność orientacji.

Jaka jest zdolność orientacji?

Pojęcie orientacji wywodzi się z psychologii. Ogólnie rzecz biorąc, zdolność orientacji to umiejętność odnalezienia się w przestrzeni, czasie lub we własnej osobie.

Umiejętność orientacji umysłowej obejmuje odpowiednio postrzeganie przestrzenne i czasowe, a także świadomość siebie. Ta ostatnia obejmuje własną tożsamość i związane z nią odniesienia; świadomość sytuacyjna. Służy do decydowania o tym, jak ludzie zachowują się i działają w różnych sytuacjach.

W węższym sensie orientacja oznacza w większości przypadków zdolność do orientacji lokalnej. Umiejętność orientacji jest również jedną z siedmiu umiejętności wymaganych do płynnego wykonywania sekwencji ruchu. Oddziałuje z umiejętnością adaptacji, zdolnością do reagowania, zdolnością do różnicowania, zdolnością do łączenia się, zdolnością do równowagi i zdolnością do rytmiki.

Podstawowe poczucie kierunku jest wrodzone. Różni się w zależności od osoby, ale można ją również rozwijać w praktyce. Istnieje związek między świadomym postrzeganiem środowiska, w którym człowiek się znajduje, a zdolnością do orientacji.

Ogólnie orientacja przestrzenna oznacza zdolność do przestrzennego i kierunkowego poruszania się. Potrzebne są do tego różne narządy zmysłów, które pozwalają nam odnaleźć drogę. Uszy i oczy służą przede wszystkim do orientacji.

Jeśli dodamy ruch w przestrzeni, rolę odgrywają również mięśnie (wrażliwość na głębokość) i poczucie równowagi. U zwierząt zmysł węchu lub percepcja temperatury służą do orientacji nawet bardziej niż u ludzi (oprócz niektórych innych zmysłów, takich jak sonar, których ludzie nie mają).

Funkcja i zadanie

Orientacja odgrywa ważną rolę dla ludzi i zwierząt. Orientacji przestrzennej uczy się przede wszystkim poprzez ruch w przestrzeni i dlatego jest ona związana z pamięcią. Mózg przechowuje odwiedzone miejsca jako wrażenia. Jeśli osoba ponownie odwiedzi to miejsce, w większości przypadków będzie w stanie je zapamiętać. Im częściej to miejsce jest odwiedzane, tym lepiej dana osoba je zapamięta. Jest to również związane z ilością czasu, jaki dana osoba miała na obejrzenie tego miejsca.

To samo dotyczy odległości, które osoba pokonuje. Orientacja przestrzenna służy nie tylko kierunkowemu przemieszczaniu się na pewną odległość do miejsca, ale także pomaga nie urazić podczas tego procesu.

Z jednej strony orientacja ma na celu pomóc ludziom odnaleźć się i przypomnieć im o pokojach i miejscach. W ten sposób wykorzystuje swoją pamięć i zapisane wrażenia z otoczenia. Warunkiem tego jest jednak świadome postrzeganie przestrzeni.

Z drugiej strony, ludzie wykorzystują zdolność orientowania się i poczucie równowagi, aby pokonywać odległości bez, na przykład, wchodzenia w przedmioty lub innych ludzi.

Jeśli narząd zmysłów, który służy do orientacji, jest tymczasowo lub trwale uszkodzony lub niesprawny, ludziom trudniej będzie znaleźć drogę. W tym przypadku często jest zmuszony do pomocy innych zmysłów. Na przykład ludziom trudno jest zorientować się w ciemności w nieznanych im pomieszczeniach.

Oko nie jest już przewodnikiem, a osoba zainteresowana jest zmuszona do używania zmysłu dotyku, aby uniknąć zderzenia się z przedmiotami, a nawet potknięcia się o przedmioty. W rezultacie będzie on automatycznie poruszał się wolniej i mniej bezpiecznie w tym pomieszczeniu. Orientacja służy zatem również ochronie przed ruchami w najszerszym znaczeniu.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby i dolegliwości

Zdolność do orientacji jest w interakcji z odruchami ukierunkowanymi na cel. W przypadku upadku ludzie podtrzymują się - jeśli mogą - aby uniknąć obrażeń. W tym procesie wymagana jest również orientacja przestrzenna, na przykład w celu oszacowania odległości.

Jeśli interakcja różnych zmysłów jest zakłócona, zdolność orientacji jest ograniczona. Może to powodować dezorientację, zawroty głowy lub nudności.

Na przykład choroby lub dolegliwości, które powodują zawroty głowy, są zwykle związane z brakiem orientacji. Poczucie równowagi jest zaburzone i, w zależności od nasilenia, osoba dotknięta chorobą nie jest już w stanie poruszać się po pomieszczeniu. W niektórych przypadkach mogą wystąpić upadki i urazy, ponieważ orientacja przestrzenna nie działa już w pełni.

Jeśli zdolność do orientacji nie jest stała, ekspert mówi o dezorientacji, a jeśli osoba jest całkowicie zdezorientowana, jest to dezorientacja. Dotyczy to nie tylko obszaru przestrzennego, ale także obszaru czasowego lub osobistego.

Osoby z dezorientacją często nie potrafią ani określić czasu, ani miejsca. W zależności od nasilenia, np. W przypadku amnezji, zaburzona może być również wiedza o sobie.

Choroby związane z dezorientacją mogą być różnymi chorobami psychicznymi, takimi jak psychozy, ale także chorobami fizycznymi, takimi jak demencja i choroba Alzheimera. W tym ostatnim przypadku dezorientacja związana jest między innymi z zaburzeniami pamięci.

Ale lunatykowanie wiąże się również z dezorientacją. Podobnie wygląda to z innymi psychogennymi zaburzeniami orientacji. Zaliczane są do zaburzeń dysocjacyjnych w medycynie i psychologii. Zatrucie tlenkiem węgla, brak snu, podwyższona temperatura ciała czy podwyższone ciśnienie wewnątrzczaszkowe również mogą wiązać się z trudnościami w orientacji.

Jako objaw choroby utrata orientacji zwykle następuje najpierw w czasie, a następnie w przestrzeni. Dopiero wtedy orientacja własnego ja zostaje zakłócona. Osoby dotknięte chorobą zapominają na przykład o najprostszych informacjach o sobie lub ludziach wokół nich. Może to być kolor włosów twojego najlepszego przyjaciela, twoje urodziny lub nawet twoje własne imię.