Plik Zdolność łączenia koordynuje częściowe ruchy ciała w ramach ogólnego ruchu lub celu działania. Ta wyuczona umiejętność jest jedną z siedmiu umiejętności koordynacyjnych. Umiejętności łączenia się można trenować, ale mogą na nie wpływać zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego.
Jaka jest zdolność łączenia?
Wyrażenie „zdolność sprzęgania” pochodzi z medycyny sportowej i opisuje sportowe zdolności motoryczne w celu ukierunkowanej koordynacji ruchów częściowych ciała. Ta umiejętność jest jedną z tak zwanych umiejętności koordynacyjnych.
Wraz ze zdolnością rytmiki, zdolnością do reagowania, zdolnością do orientacji oraz zdolnością do balansowania i adaptacji, umiejętność łączenia się stanowi ważną podstawę dla atletycznych jednostek treningowych.
Struktura relacji indywidualnych umiejętności koordynacyjnych jest zwykle trenowana i analizowana w odniesieniu do określonego sportu i jego ruchów. Zdolność do łączenia się w sporcie determinuje w pewnym stopniu zdolność danej osoby do uczenia się i jej potencjał. Jednak w tym kontekście trudno jest widzieć to w oderwaniu od innych umiejętności koordynacyjnych.
Należy dokonać rozróżnienia między zdolnościami koordynacyjnymi medycyny sportowej a zdolnościami fizycznymi. Obejmują one siłę, wytrzymałość, szybkość i elastyczność.
Funkcja i zadanie
Podobnie jak wszystkie inne umiejętności koordynacyjne, umiejętność łączenia się jest odpowiednia dla każdego rodzaju ruchu. Bez umiejętności koordynacji, ani duża motoryka, ani mała motoryka nie mogą funkcjonować.
W szczególności umiejętność łączenia się umożliwia przestrzenną, czasową i dynamiczną koordynację częściowych ruchów ciała w celu osiągnięcia określonego celu działania. Częściowe ruchy ciała są skoordynowane w ukierunkowany ruch ogólny.
Wszystkie zdolności koordynacyjne opierają się na interakcji ośrodkowego układu nerwowego, układu percepcji sensorycznej i układu mięśniowego. Chociaż skoordynowany ruch, a tym samym także interakcja poszczególnych systemów, ma znaczenie w życiu codziennym, tym bardziej jest ważny dla sportu. Sekwencje ruchowe w sporcie zwykle wymagają jeszcze większej precyzji, szybkości i koordynacji niż codzienne ruchy.
Możliwość łączenia się jest istotna dla każdego sportu. Na przykład w tenisie stołowym, gdy zdolność sprzęgania jest optymalna, mówi się o czystej technice uderzania: praca nóg, praca tułowia i gra ramionami są idealnie połączone. Na przykład w piłce nożnej umiejętność łączenia się jest wyraźnie widoczna w bramkarzu. Koordynuje rozbieg, skok i ruchy ramion, aby osiągnąć swój cel ruchu i złapać piłkę. Skok i asekuracja wymagają precyzyjnej koordynacji pracy ręcznej i prowadzenia nóg.
Możliwość parowania się w celu gimnastyki i gimnastyki na aparacie jest być może jeszcze bardziej istotna. Na przykład w gimnastyce bieganie łączy się ze skokami i kręgami ramion ze sprzętem lub bez. W gimnastyce aparaturowej kąty nogi-tułów i ramię-tułów są stale zmieniane w odpowiedni i skoordynowany sposób. Połączenie jest również niezbędne w tańcu. Na przykład podczas tańca ramiona mogą być poruszane na różnych poziomach lub wykonywać symetryczne lub mniej symetryczne figury w ruchach asynchronicznych.
Cel działania różni się w zależności od rodzaju ruchu, ale umiejętność łączenia się nadal pozostaje wymaganiem. Z tego powodu zdolności koordynacyjne osoby na ogół mówią coś o ich ogólnej zdolności do uczenia się technik sportowych. Trenujący sportowiec ma dobrze wyszkoloną koordynację. Dlatego zwykle łatwiej jest mu nauczyć się innego sportu niż osobie nieprzeszkolonej, chociaż procesy koordynacyjne jego sportu nie odpowiadają nowemu sportowi, którego ma się nauczyć.
Choroby i dolegliwości
Podobnie jak wszystkie inne umiejętności koordynacyjne, zdolność łączenia się nie jest wrodzona. Jest wyuczony, utrwalony i może być dalej rozwijany. Szczególnie w wieku od 7 do 12 lat umiejętności koordynacyjne, których nauczył się do tego momentu, są utrwalone.
Ponieważ zdolności te nie są zdolnościami nadanymi anatomicznie od samego początku, dolegliwości związane z możliwością łączenia się niekoniecznie muszą obejmować wartość choroby. Umiejętność łączenia się różni się w zależności od osoby i wiąże się między innymi z dzieciństwem. Jeśli dziecko nie porusza się wystarczająco, będzie mu później trudniej wykonać częściowe ruchy niż aktywne dziecko.
Z drugiej strony nagle zaburzona zdolność sprzęgania się może wskazywać na ośrodkową strukturę nerwową lub mięśniową. Planowanie ruchów odbywa się w obszarach motorycznych kory mózgowej. Jeśli te obszary są dotknięte stanem zapalnym, krwawieniem, masą lub urazem, planowanie ruchu nie jest już możliwe. Staje się to zauważalne w utracie lub przynajmniej osłabieniu zdolności sprzęgania.
Z obszarów motorycznych plan ruchu dociera do móżdżku i zwojów podstawy. Nawet jeśli te obszary mózgu są dotknięte chorobami, zdolność łączenia zmian. Na przykład móżdżek umożliwia tylko płynne, ukierunkowane ruchy.
Skurcze mięśni kończyn muszą być precyzyjnie skoordynowane, aby zapewnić płynny, ukierunkowany ruch, a koordynację tę zapewnia móżdżek. Z kolei jądra podstawy są odpowiedzialne za intensywność i kierunek ruchów. Dopiero stąd polecenia ruchu z mózgu docierają do nerwów mięśni.
Uszkodzenie tych nerwów obwodowych może również wpływać na zdolność łączenia się. Ponieważ zdolność łączenia się odpowiada przestrzennej, czasowej i dynamicznej koordynacji ruchów, ogólne zaburzenia koncentracji, dezorientacja lub problemy psychologiczne mogą również osłabiać tę zdolność.
.jpg)
.jpg)
