iniekcja

Tak jak iniekcja Jest to termin opisujący pozajelitowe podawanie leków, czyli podawanie leków z pominięciem jelita. Lek podaje się pod skórę, pod skórę, do mięśnia, do żyły lub do tętnicy za pomocą strzykawki.

Co to jest zastrzyk?

Wstrzyknięcie wykonuje się zwykle za pomocą strzykawki z dołączoną kaniulą. W przeciwieństwie do infuzji lek podaje się szybko. Zasadniczo w terapii iniekcyjnej można wyróżnić dwa sposoby działania.

Z jednej strony dany lek może mieć działanie miejscowe. Tak jest na przykład w przypadku znieczulenia miejscowego. Lek zazwyczaj wstrzykuje się podskórnie, tj. W podskórną tkankę tłuszczową lub w zakończenia nerwowe. W przypadku wstrzyknięcia dożylnego i dotętniczego efekt jest ogólnoustrojowy, ponieważ lek jest rozprowadzany w organizmie poprzez krwiobieg. Terapia iniekcyjna ma kilka zalet w porównaniu z doustnym podawaniem leków. Początek działania jest znacznie szybszy niż w przypadku leków doustnych.

Ponadto można wstrzykiwać leki, które w przypadku podania doustnego uległyby rozkładowi w przewodzie pokarmowym (np. Insulina). W przypadku środków podawanych doustnie dawkowanie jest często trudne, ponieważ wchłanianie w przewodzie pokarmowym jest różne u różnych osób. Efekt pierwszego przejścia jest omijany przez wstrzyknięcie. Efekt pierwszego przejścia polega na metabolizmie leku w wątrobie, co oznacza, że ​​po podaniu doustnym lek najpierw przechodzi przez metabolizm wątrobowy, zanim dotrze do miejsca docelowego w niższym stężeniu. Nie należy również lekceważyć psychologicznego efektu zastrzyku.

Funkcja, efekt i cele

W codziennej praktyce stosowane są głównie trzy rodzaje zastrzyków: podskórne, domięśniowe i dożylne. W przypadku wstrzyknięcia podskórnego lek nakłada się na tkankę podskórną, tj. Podskórną. Główne miejsca wstrzyknięcia to ramię, udo lub okolica pępka. Ponieważ tkanka podskórna składa się głównie z komórek tłuszczowych, podawany środek jest wchłaniany przez organizm dość wolno.

Dlatego wstrzyknięcie podskórne wybiera się głównie w przypadku leków, które mają działać jako depot. Przykładem preparatu podawanego podskórnie jest insulina, która jest stosowana w leczeniu cukrzycy. Preparaty heparynowe do zapobiegania zakrzepicy są również wstrzykiwane podskórnie. Wykonanie wstrzyknięcia podskórnego jest dość proste i niesie za sobą kilka komplikacji. Dzięki temu pacjent może bez problemu przeprowadzić go samodzielnie po wprowadzeniu. W przypadku wstrzyknięcia domięśniowego lek podaje się bezpośrednio do mięśnia.

Preferowanymi miejscami wstrzyknięcia są mięśnie pośladkowe środkowe (mięsień pośladkowy, mięsień obszerny boczny uda lub mięsień naramienny na ramieniu. Metoda brzuszno-pośladkowa Hochstettera służy do określenia prawidłowego miejsca wstrzyknięcia w pośladek. W przypadku wstrzyknięcia domięśniowego można podać do 20 ml leku. Początek działania jest szybszy niż po wstrzyknięciu podskórnym, ponieważ mięsień jest lepiej ukrwiony, ale wolniejszy niż po wstrzyknięciu dożylnym. Leki przeciwbólowe, antykoncepcyjne i preparaty kortyzonowe wstrzykuje się głównie do mięśnia. Szczepienia są również podawane jako wstrzyknięcia domięśniowe.

W przypadku wstrzyknięcia dożylnego należy nakłuć odpowiednią żyłę lub wykorzystać istniejący dostęp żylny. Często stosuje się żyły ramienia lub szyi. Zaletą wstrzyknięcia dożylnego jest to, że działa szybko. Ponadto do żyły można wstrzyknąć większe ilości płynu. Inne rodzaje wstrzyknięć, które nie są stosowane tak często, to wstrzyknięcie dotętnicze (do tętnicy), wstrzyknięcie do torebki stawowej, wstrzyknięcie dosercowe do serca, wstrzyknięcie do szpiku kostnego lub wstrzyknięcie śródskórne do skóry właściwej.

Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa

Jak już wspomniano, wstrzyknięcie podskórne jest najmniej ryzykowną metodą, obok wstrzyknięcia śródskórnego. Chociaż wstrzyknięcie domięśniowe nie jest trudne, powinno być wykonywane wyłącznie przez wykwalifikowany personel, ponieważ wiąże się to z pewnym ryzykiem. Może to prowadzić do bolesnych, a czasem nieodwracalnych uszkodzeń nerwów.

Istnieje również obawa przed przenikaniem patogenów do kanału strzykawki. Powoduje to często bolesny ropień po wstrzyknięciu. Innym czynnikiem ryzyka jest złamanie kaniuli w mięśniu. Może się to zdarzyć szczególnie w przypadku ciasnych pacjentów. Ważne jest, aby wybrać wystarczająco długą kaniulę. Użycie zbyt krótkiej kaniuli może spowodować martwicę tkanki tłuszczowej w wyniku przypadkowego wstrzyknięcia do tkanki tłuszczowej. Przypadkowe wstrzyknięcie do naczynia krwionośnego może również mieć nieprzyjemne konsekwencje, ponieważ lek dostaje się do krwiobiegu bezpośrednio w pełnej dawce.

Dlatego przy wstrzyknięciach domięśniowych obowiązkowa jest tzw. Aspiracja w dwóch płaszczyznach. Aby to zrobić, strzykawka jest wbijana w mięsień i coś jest zasysane, aby sprawdzić, czy krew wpływa do strzykawki. W takim przypadku strzykawka nie znajduje się w mięśniu, ale w naczyniu krwionośnym. Jeśli nie widać krwi, strzykawkę obraca się o 180 stopni i ponownie zasysa. Jeśli w strzykawce ponownie nie pojawi się krew, lek można wstrzyknąć. Pacjenci z tendencją do krwawień są bezwzględnym przeciwwskazaniem do wstrzyknięć domięśniowych.

Jeśli naczynie krwionośne w mięśniu zostanie uszkodzone podczas umieszczania strzykawki, krwawienie z tego powodu nie może zostać zatrzymane u pacjentów ze skłonnością do krwawień lub terapii koagulantami (np. Marcumar). Dwa największe powikłania wstrzyknięcia dożylnego to wstrzyknięcia pozażylne, tj. Wstrzyknięcie biegnące wzdłuż żyły i przypadkowe wstrzyknięcie dotętnicze. W obu przypadkach może wystąpić ciężka martwica (uszkodzenie tkanki). W skrajnych przypadkach dotknięta kończyna może całkowicie obumrzeć.