Hydrochlorotiazyd jest lekiem moczopędnym i jest uważany za prototyp diuretyków tiazydowych. Substancja czynna jest używana między innymi w leczeniu obrzęków.
Co to jest hydrochlorotiazyd?
Hydrochlorotiazyd jest lekiem moczopędnym. Diuretyki to leki o dość szerokim zakresie terapeutycznym. Służą głównie do wypłukiwania wody z ludzkiego ciała. Można wyróżnić różne rodzaje leków moczopędnych. Diuretyki tiazydowe, obok diuretyków oszczędzających potas i antagonistów aldosteronu, należą do najbardziej znanych diuretyków.
Diuretyki tiazydowe, takie jak hydrochlorotiazyd, mają szeroki zakres zastosowań. Stosuje się je między innymi w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi czy leczeniu niewydolności serca. Diuretyki tiazydowe są zwykle dobrze tolerowane, ale ze względu na efekt zaczerwienienia mogą również powodować zaburzenia elektrolitowe.
Hydrochlorotiazyd został zakazany sportowcom przez Światową Agencję Antydopingową. Chociaż lek nie zwiększa bezpośrednio wydajności, jest jednym z tak zwanych środków maskujących. Mogą one utrudniać wykrywanie substancji dopingujących. Hydrochlorotiazyd rozcieńcza mocz tak bardzo, że kontrola dopingu w moczu jest prawie niemożliwa.
Efekt farmakologiczny
Hydrochlorotiazyd działa na dystalne kanaliki nefronu. Nefron to najmniejsza jednostka funkcjonalna w nerce. Składa się z ciałka nerkowego i systemu połączonych z nim rurek, tzw. Układu rurkowego. Główny mocz jest filtrowany przez nefron. W układzie kanalikowym odzyskuje się wodę i różne inne substancje, zanim tak zwany mocz wtórny zostanie wydalony przez drogi moczowe.
Hydrochlorotiazyd hamuje kotransporter chlorku sodu na błonie światła komórek układu cewkowego. W wyższych dawkach lek hamuje również anhydrazę węglanową. W rezultacie nerki wydalają więcej chlorku sodu, a tym samym wody. Ponadto wydalanych jest mniej jonów wapnia i więcej jonów magnezu. Dlatego też hydrochlorotiazyd może również prowadzić do zwiększenia gęstości kości u pacjentów z osteoporozą z powodu zwiększonej retencji wapnia.
Biodostępność hydrochlorotiazydu wynosi 70 procent. Czas działania wynosi od 6 do 12 godzin. Substancja czynna jest następnie wydalana przez nerki w prawie niezmienionej postaci.
Zastosowanie i zastosowanie medyczne
Hydrochlorotiazyd jest stosowany głównie w leczeniu pierwotnego nadciśnienia tętniczego. Jednak składnik aktywny rzadko podaje się sam. Terapia zwykle odbywa się w połączeniu z beta-blokerami lub inhibitorami ACE.
Hydrochlorotiazyd jest również stosowany w niewydolności serca. Tutaj lek jest najczęściej stosowany w połączeniu z diuretykami pętlowymi. Służą one do mobilizacji obrzęku, podczas gdy hydrochlorotiazyd służy do wydalania wody. Ponieważ hydrochlorotiazyd zwiększa retencję jonów wapnia, jest również stosowany w leczeniu osteoporozy. Odzyskany wapń może zwiększyć gęstość kości pacjenta.
Innym wskazaniem do stosowania hydrochlorotiazydu jest hiperkalciuria. Jest to zwiększone wydalanie wapnia z moczem. Możliwe przyczyny takiej hiperkalciurii to przerzuty do kości, zatrucie witaminą D, sarkoid lub zespół Barttera. Ponieważ w wyniku zwiększonego wydalania wapnia mogą wystąpić kamienie moczowe, w takich przypadkach profilaktycznie stosuje się hydrochlorotiazyd.
Tutaj znajdziesz swoje leki
➔ Leki przeciw obrzękomZagrożenia i skutki uboczne
Hydrochlorotiazyd jest zasadniczo dobrze tolerowany, ale z powodu utraty elektrolitów mogą wystąpić różne skutki uboczne. Często we krwi występuje obniżony poziom potasu i sodu. Zmniejsza się również zawartość magnezu i chlorków. Z drugiej strony zwiększa się poziom wapnia we krwi. Suchość w ustach i pragnienie to typowe skutki uboczne.
Przy wyższych dawkach mogą również wystąpić osłabienie, zawroty głowy, bóle mięśni i skurcze mięśni. Pacjenci cierpią na kołatanie serca i obniżone ciśnienie krwi. Zwłaszcza przy przechodzeniu z pozycji leżącej do stania wykazują zaburzenia regulacji ortostatycznej z zawrotami głowy.
Przy dużych dawkach wydalanie moczu może być bardzo nadmierne. W wyniku odwodnienia i hipowolemii, czyli zmniejszonej ilości krążącej krwi, krew gęstnieje. Zwiększa to ryzyko wystąpienia zakrzepicy lub zatorowości, szczególnie u starszych pacjentów lub pacjentów z chorobami żylnymi. W wyniku hipokaliemii może wystąpić zmęczenie, nieprawidłowa senność, paraliż lub paraliż. Zaparcia i gazy to częste działania niepożądane hydrochlorotiazydu.
Podczas leczenia może wystąpić podwyższone stężenie kwasu moczowego we krwi, co ostatecznie prowadzi do napadów dny moczanowej. Często obserwuje się również wzrost poziomu lipidów we krwi (trójglicerydów i cholesterolu). Sporadycznie wzrasta również poziom kreatyniny i mocznika we krwi.
Przerażającym efektem ubocznym terapii hydrochlorotiazydem jest zapalenie trzustki. Zapalenie trzustki może zagrażać życiu. Rzadko podczas przyjmowania hydrochlorotiazydu występują reakcje alergiczne skóry, takie jak świąd, wysypka lub bąble pokrzywkowe. Ostre zapalenie nerek, zapalenie naczyń i niedokrwistość są również rzadkimi działaniami niepożądanymi. U niektórych pacjentów podczas przyjmowania hydrochlorotiazydu mogą również wystąpić zaburzenia erekcji lub zaburzenia widzenia.
Nie wolno stosować diuretyków tiazydowych, takich jak hydrochlorotiazyd, w przypadku ciężkich chorób nerek i wątroby. Ciężkie zaburzenia równowagi elektrolitowej, takie jak hipokaliemia, hiponatremia i hiperkalcemia są również przeciwwskazaniami. Stosowanie hydrochlorotiazydu jest niebezpieczne w przypadku zatrucia naparstnicy i zaburzeń rytmu serca. Podobnie, hydrochlorotiazydu nie wolno stosować, jeśli pacjent ma uczulenie na sulfonamidy. Idealnie byłoby, gdyby lekarz przepisał inny lek moczopędny w okresie ciąży i karmienia piersią.
.jpg)
